Liefdeboos
‘Mama, jij bent nu weer lief?’ De vraag komt uit de mond van de peuterjongen links van mij, die net een fikse terechtwijzing te verduren kreeg omdat hij zat te draken met zijn pizza salami zonder salami. Wat hij bedoelt, is of ik inmiddels weer afgekoeld ben en hem weer lief vind.
‘Ik vind jou altijd lief, want ik hou van jou.’ Zeg ik. ‘Maar ik ben nu boos op je, omdat ik het niet leuk vind wat je doet met je eten.’ Zijn grote blauwe kijkers gaan beurtelings van mij naar zijn pizzapunt. Alsof hij bedenkt wat erger is; zijn pizza netjes opeten, of een boze mama. ‘Jij was liefdeboos,’ mompelt hij.
Avondeten is altijd een ding bij deze meneer. En geduld hebben bij het avondeten is een ding voor mij. Vandaag is het de pizza die problemen geeft. Uit voorzorg heb ik de salami al verwijderd, want: vlees. Maar de luchtbel die de kaas had gecreëerd op zijn inmiddels pizza margarita komt ook niet door de selectie. Meneer schuift het stukje resoluut aan de kant. Zuchtend prik ik de luchtbel door en haal nog een zichtbare plak gesmolten kaas weg. De punt bestaat nu uit niets meer dan bodem en tomatensaus. Ik schuif hem terug onder zijn neus.
‘Kijk mama, hij kan vliegen!’ Ik hoef denk ik niet op te schrijven wat er met het ding gebeurt. En ook niet wat deze actie doet met mijn geduld. Wat ik van de situatie vind, krijgt hij vervolgens duidelijk, héél duidelijk te horen.
De pizzapunt belandt wederom voor zijn neus. Want helaas voor hem verliest zijn moeder niet graag de strijd. Een charmeoffensief volgt. Een laatste blik, een grijns, gevolgd door een muizenhapje. En natuurlijk…het werkt. Hij ziet mijn ogen glinsteren en topt het toneelstukje af met een dikke knuffel en een schaterlach.
Maar de pizzapunt gaat naar binnen. En terwijl meer ieniemiehapjes volgen, denk ik aan het woord dat hij gebruikte.
Liefdeboos.
Het verwoordt precies wat ik vaak voel. Al hou ik enorm veel van die kiddo’s, soms ontkom ik er niet aan om ze streng en duidelijk toe te spreken. De ene keer gaat dat goed, de andere keer is er verdriet. Maar van elke keer leren we weer. En ik vertel altijd dat ik nooit zou kunnen stoppen met van ze houden, hoe bont ze het ook maken. En hoe boos ik soms ook word.
En waar ik soms een halfuur nodig heb om de boel recht te breien met hele gesprekken, slaat mijn zoon dat hele proces over door dat ene zinnetje: ‘jij was liefdeboos’.
‘Waarom staat dat woord niet in de Bijbel?’ vraagt mijn negenjarige filosofe in de dop. Wat een vraag! We praten er even over. ‘Hij maakte papa niet beter. Ik denk niet omdat Hij boos op ons is, maar het gebeurde niet. Maar Hij zorgt toch voor ons en houdt wel altijd van ons. Net als jij mama. Jij geeft ons ook niet altijd onze zin, omdat dat beter voor ons is. Maar jij houdt ook altijd van ons en zorgt voor ons.’
Ik word stil van haar monoloog. Ze slaat de spijker op zijn kop. Als wij onze zin hadden gekregen, had God Alex bij ons laten blijven. Al zal ik waarschijnlijk nooit begrijpen op wat voor manier het beter voor ons is dat we hem moeten missen. Maar tegelijkertijd, tussen alle vragen en twijfels door, voelen we wel dat Hij erbij is, door alle verdriet en pijn heen. Hij is vast ook wel eens liefdeboos op mij, maar gelukkig ken ik ook Zijn onvoorwaardelijke liefde.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.