Loslaten: moeders in gesprek

Soms voelt het moederschap voor mij als één grote cursus Loslaten voor Gevorderden. Dat begon op het moment dat onze kinderen geboren werden. En met elke voorzichtige stap die zij zetten, laat ik hen net zo voorzichtig ook los. Ongelofelijk mooi, maar als je ’t mij vraagt ook ongelofelijk spannend…

Zo ook vandaag. Want vanmorgen breng ik dochterlief van acht maanden voor ’t eerst naar het kinderdagverblijf. Een enorm fijne plek, super lieve leidsters, helemaal prima. Maar als ik even later met lege handen weer naar huis loop, overvalt me ineens een intens verdrietig gevoel.

Herkenning

Gelukkig ben ik niet de enige. Dat blijkt als ik die ochtend het Power to Mama’s team spreek. Er is vooral veel herkenning over dat lastige thema van loslaten. Jolien vertelt: “Ik moest alleen maar huilen toen we het eerste gesprek hadden bij een kinderdagverblijf.” Veerle had dat ook: “Op de eerste dag peuterspeelzaal van mijn dochter moest ik haar vingers één voor één lostrekken om weg te kunnen gaan. Ik heb daarna bij een vriendin zitten janken op de bank.” Ook met oudere kinderen blijft het soms net zo lastig. Thea: “Onze zoon ging van de zomer voor het eerst op kamp, daar heb ik echt wakker van gelegen en best wat tranen gelaten.”

Moederhart

Als ik thuis ben van het wegbrengen van mijn kinderen, trek ik mijn hardloopschoenen aan voor een flink rondje polder. In de frisse buitenlucht leg ik al mijn emoties bij God neer. En dan ineens landt in mijn hoofd de zin: “Zo heb Ik je gemaakt: met een hart dat leeft.” Waar het vandaan komt weet ik niet, maar ik weet dat het waar is. Blijkbaar zijn wij mama’s uitgerust met een moederhart, dat liefheeft én lijdt als het los moet laten. Herkenbaar, vindt Henriëtte als ik het team later weer spreek: “Het is je moederhart, dat intens liefheeft en intens moet loslaten. Het is mooi om onze kinderen naar volwassenheid te leiden, maar wát is dat vaak bizar pijnlijk.” Daniëlle voegt eraan toe: “Ons moederhart is gewoon een beetje gevoeliger. En gelukkig maar.”

Blijkbaar zijn wij mama’s uitgerust met een moederhart, dat liefheeft én lijdt als het los moet laten.

Vertrouwen

Maar wat doe je ermee behalve toegeven dat het pijnlijk is, dat loslaten? Al pratend met de andere PTTM-mama’s komt er in ieder geval één ding bovendrijven: vertrouwen. Jolien: “Het komt erop neer dat ik leer vertrouwen op God. En op het moederhart dat Hij me gegeven heeft.” Moederliefde en Godsvertrouwen is dus de beste combinatie om je kinderen mee te geven, volgens Petra. “Ik druk hen vaak nog even snel tegen me aan voordat onze kinderen weg gaan. Dan leg ik mijn hand op hun hoofd om hen te zegenen. En ik bid om wijsheid om ze op een goede manier los te laten.”

Plek

Vertrouwen dus. Ook in onze kinderen, vinden de andere moeders. Want met een mama die alleen maar bang is, zijn ze niet geholpen. Thea: “Onze zoon had het nodig dat ik als mama erop vertrouwde dat hij het kon, naar dat zomerkamp. En juist dat was zó goed voor hem! Mijn vertrouwen in hem was precies wat hij nodig had.” Daarnaast helpt het ook om vertrouwen te hebben in de plek waar de kinderen zijn. Jolien: “Bij nader inzien wilden wij toch even wachten met kinderopvang en hebben we uiteindelijk geweldige opvang gevonden waar we een heel goed gevoel bij hebben.” Een fijne plek helpt dus, met dito mensen. Daniëlle vertelt over hun zoon die vaak ziek is, maar toch ook heel graag bij de opvang wil spelen: “Het helpt enorm te weten dat ze me bellen als het echt niet gaat. Dat geeft rust om hem te laten gaan.”

Vleugels

Bianca komt met een spreuk van Goethe die het mooi samenvat: “There are two gifts we should give our children: one is roots. And the other is wings.” En daar zijn we het allemaal mee eens. Want ook al blijft loslaten een lastige hobby, het verhaal is groter dan dat. Het gaat beter als je weet dat je als ouders geïnvesteerd hebt in een stevige basis. En met een goed geworteld zelfvertrouwen durven je kinderen ook hun vleugels uit te slaan.

“There are two gifts we should give our children: one is roots. And the other is wings.”

Deze spreuk hangt in ieder geval op mijn koelkast. En dan blijf ik mijn moederhart soms vasthouden als mijn kroost stapje voor stapje het veilige nest verlaat. Maar met een beetje meer vertrouwen in God, mezelf én mijn kinderen komt ook dat uiteindelijk vast wel goed.