Lucht in de longen
Een fikse hoestbui klinkt uit de keuken. “Rustig maar papa, ga anders even zitten,” zegt Elin. Alex trekt een eigenwijze grimas, haalt een paar keer diep adem en gaat dan stoïcijns verder met uitruimen van de vaatwasser.
Behalve wat opstartproblemen ’s morgens, chronische vermoeidheid en een paar keer per dag zo’n nare hoestbui, gaat het ziek-zijn Alex best goed af, om het maar even positief te benaderen. Hij heeft nauwelijks last van bijwerkingen en zit de laatste weken best goed in zijn energie. Terwijl ik dit schrijf, kruis ik in gedachten mijn vingers; ik weet inmiddels dat dit any moment kan veranderen.
Afgelopen winter werd de diagnose ‘longkanker’ out of the blue gedropt in ons gezin. Niet alleen Alex had toen problemen met ademhalen, ook werd in één teug alle lucht uit mijn longen gezogen. Van een leven met alle kleuren van de regenboog, werd alles grijs met een zwart randje.
Als ik terugdenk aan die tijd krijg ik het weer benauwd. Het is niet moeilijk om dat gevoel van toen weer terug te halen. Ik kan in een split-second weer alle emoties van toen opnieuw beleven. Ongeloof, verdriet, angst, paniek, onrust. Tussen het verwerken van dit nieuws door, hadden we ook nog het hele arsenaal aan decemberfeesten. Plus de verjaardagen van alle drie de kinderen. Alles, maar dan ook echt alles, was intens. 2.0.
Ons huis zat in een vacuüm. Wij hapten naar adem, terwijl de rest van de wereld meer dan genoeg lucht leek te hebben. Ondanks dat het gezinsleven gewoon doorging, voelde het alsof alles bij ons in slow motion ging. Hoe vaak heb ik die decembermaand niet naar de grijze lucht gekeken en gevraagd: “God, wat moeten we hier nu weer mee?”
We zijn nu een half jaar verder. De afgelopen maanden waren er veel mensen die voor ons zorgden. Ze pasten op de kinderen, ze kookten en klusten. Met elk moment dat we hulp kregen, dat er voor ons gebeden werd, met elk kaartje in de brievenbus, werd er weer een gaatje geprikt in het vacuüm om ons huis.
Ik merk dat we langzaam weer vrijer adem kunnen halen. Het grijze vacuüm heeft stukje voor stukje plaatsgemaakt voor een mooie bubbel. Zo eentje uit een bellenblaas, met alle kleuren van de regenboog. Een bubbel van liefde, die om ons huis heen zit. De kleuren zijn nog wat flets, dat blijft misschien ook wel zo. Maar het is alweer zoveel mooier dan grijs.
Af en toe droom ik even weg bij de gedachte dat we misschien ooit weer ‘normaal’ kunnen zijn. Dat ons gezin weer terug kan in het oude ritme. Feit is helaas dat die kans klein is. We weten dat de grafiek niet meer omhoog gaat. Maar we hopen dat het nog lang die rechte horizontale lijn blijft, die we nu hebben.
De liefde van iedereen om ons heen heeft ons weer een beetje op weg geholpen. We durven weer voorzichtig plannen te maken. Klussen in huis oppakken, korte vakantie, samen uit eten.
En ook al krijgen we het nog regelmatig flink benauwd van de hele situatie, we hebben voor nu weer wat lucht in de longen.
Foto: Pixabay
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Hoi Petra,
Ik lees je blogs mee. Wat omschrijf je het prachtig. Heel herkenbaar nadat mijn man eind december 2017 zeer ernstig hersenletsel opliep. Verpletterend. Het vacuüm, gezinsleven wat doorgaat, en de bubbel, met daarin toch ook weer de kleuren van de regenboog. Ik bid voor jullie.
Hoi Stefanie, dank voor je lieve reactie. Wat een heftige tijd hebben jullie dan ook moeten doormaken! En misschien nog steeds… hoe gaat het nu met je man? En met jou (als je niet en public wilt reageren, zoek me dan even op via fb voor een pb). In elk geval zal ik ook voor jullie bidden.
Hoi Petra,
Ik heb je een berichtje gestuurd via messenger. Wschl in je ‘overige’ berichten!