Mama het buideldier

Mijn kersverse brugpieper is nog geen week op school of ze is haar kluissleutel al kwijt. Die sleutel vervangen, kost tien euro. Ze huilt dikke tranen natuurlijk als ik zeg dat ze dat van haar zakgeld moet betalen. Stiekem ben ik best trots op mezelf dat ik haar verantwoordelijk houd voor haar eigen probleem, want even eerlijk: dat is niet mijn sterkste kant. 

Zo is het hier thuis de regel dat alle was wordt verzameld in de wasmand. Maar als de grond van de kamer van mijn oudste dochter bezaaid is met kledingstukken, slaat de twijfel toe. Zal ik het toch maar oprapen en zelf in de wasmand doen? Anders hebben we volgende week drama over een lege kast en te weinig sokken…

‘Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen. Ook jouw puber!’, zegt schrijver Kluun op Instagram. Ik moet hartelijk om zijn post lachen, maar hij heeft wel gelijk. Ik las deze zomer zijn boek ‘Help, ik heb een puber!’ Een feest van herkenning, inzicht en relativering. 

Kluun beschrijft verschillende soorten ouders, getypeerd door een dier, die zich allemaal kunnen ontwikkelen tot volwassen ouders. Zo heb je de struisvogel, die zijn kop in het zand steekt voor problemen. Mijn man is duidelijk een neushoorn, die zijn regels erdoor kan stampen, ‘gewoon omdat het zo is’. Ik ben onmiskenbaar een buideldier, dat ten diepste haar kroost graag oneindig in de buidel wil dragen. Lekker veilig en warm, terwijl ik van het probleem van mijn puber mijn eigen probleem maak. 

En zo kan het dus gebeuren dat ik te laat op mijn werk kom, omdat ik brood sta te smeren voor een paniekerige tiener die zelf te lang getreuzeld heeft in haar ochtendritueel en nu te laat op school dreigt te komen. ‘Ik help je wel even meisje’, zeg ik. 

Ik vind dit een moeilijk dilemma, want wanneer is zorgzaamheid helpend en wanneer wordt het te beschermend en ontneem ik mijn dochters het recht op hun eigen problemen? Het is namelijk heel gezond om te leren van je eigen fouten, om de consequenties te ervaren van je eigen slordigheid. Maar hoewel ik dit weet, kies ik toch regelmatig de weg van de minste weerstand. Ik bel wel even, smeer wel even, breng wel even, regel wel even, ruim wel even op. Allemaal eventjes waar ik heel erg druk mee kan zijn. 

Maar help ik ze daar nou mee? Nee!

Dus als mijn puber – die net nog rustig zat te scrollen op haar telefoon – even later briesend naar beneden stormt ‘omdat ze over 2 freaking minuten op de fiets moet zitten en alles nog moet doen terwijl alles kwijt is!’, knik ik begrijpend en wens ik haar succes terwijl ik mijn autosleutels pak om naar mijn werk te gaan. ‘Succes meis, je kunt het!’, zeg ik. En terwijl ik de deur achter me dichttrek ben ik trots op mezelf. En het buideldier is stiekem ook tevreden, want er blijft nog best wat te buidelen over. Reken maar dat ik mag opruimen als ik vanmiddag thuiskom en de ontbijtspullen gewoon nog op het aanrecht staan. 

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.