Mijn blijdschap is het verdriet van de ander
Al maanden hik ik ertegenaan: het moment dat ik online bekend wil maken dat ik zwanger ben. Sommige vrouwen delen het nieuws al snel, maar ik kan me er niet toe zetten. Kort voordat ik voor de tweede keer zwanger raakte, verloor mijn beste vriendin haar dochtertje tijdens haar zwangerschap. Het voelde toen sowieso niet gepast om uitgebreid over mijn eigen geluk te communiceren, maar ik was ook gewoon bang dat het bij mij ook mis zou gaan.
Toch is dit niet de belangrijkste reden voor mijn terughoudendheid. Het is vooral de confrontatie met het onzichtbare verdriet van al die vrouwen en mannen die verlangen naar een kindje en bij wie het niet lukt. De gedachte dat ik met mijn blijde aankondiging zoveel anderen herinner aan hun pijn houdt me maandenlang tegen.
En weet je wat het ook is? Ik vond het zelf een tijd ook heel lastig om babyfoto’s en moedergeluk voorbij te zien komen op mijn tijdlijn op social media. Ik worstelde namelijk zelf een tijd lang met het gevoel geen tweede baby te willen.
De eerste twee jaar van het moederschap vond ik buitengewoon zwaar. Ons zoontje sliep weinig en huilde veel (ik dus ook 😊). Ik viel een keer tijdens het autorijden naar mijn werk in slaap. Dit was voor mij het signaal dat er een grens was bereikt. Er zat door de oververmoeidheid zoveel spanning in mijn lichaam, dat ik minder moest gaan werken. Ik begon te geloven dat het moederschap gewoon te zwaar voor mij was. Het was voor mij confronterend dat andere moeders al vrij snel opnieuw zwanger raakten.
Waarom kunnen zij dit wel?, vroeg ik me af.
Toen mijn zoontje 2,5 jaar was, hadden we voldoende moed en energie verzameld om onze gezinswens na te streven. Al snel was ik zwanger en moest er een moment komen dat de wereld (nou ja, een handjevol volgers op Instagram) mijn buik zou zien. Door de coronamaatregelen zie ik vrijwel niemand in het echt, maar ik kon niet eeuwig verborgen houden dat er een heel lief klein kindje in mij groeit.
Met Kerst besloot ik een gezinsfoto te plaatsen, zonder al te veel nadruk op de babybuik. Een paar dagen daarna voelde ik sterk de behoefte om ook een berichtje te wijden aan de gevoeligheden rondom communicatie over een zwangerschap. De worsteling die ik hierboven ook beschrijf, zeg maar. Mannen en vrouwen uit allerlei hoeken reageerden via een privébericht. Sommigen van hen had ik al jaren niet gesproken en voelden zich door mijn woorden gezien en begrepen. Ze herkenden zich in die confrontatie omdat ze meerdere miskramen achter de rug hadden of al jarenlang tevergeefs verlangen naar een baby.
Ik geloof heel erg in de kracht van dingen bespreekbaar maken. Liefdevol benoemen wat er pijn doet en daardoor verbinding leggen met anderen. Het is een stukje kwetsbaarheid dat mensen niet altijd verwachten, maar vaak wel waarderen. Ik denk dat de Heilige Geest die gevoeligheid kan geven op momenten dat Hij ons wil gebruiken om anderen te troosten en te bemoedigen. Voor mij voelde dat in elk geval wel zo: al vond ik het super spannend, ik moest dit doen. En wat heeft die verbinding mij en veel mensen om me heen geholpen. Hoewel mijn buik gestaag doorgroeit, voel ik me door te delen inmiddels een stuk lichter.
Christianne Holwerda is mama van Abel en in verwachting van haar tweede kindje.
Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland
Fijne zwangerschap voor jullie. Dat je je mag verheugen op dit tweede kindje.
Wat goed dat je de stem vanbinnen laat spreken. Als het blijft knagen dan is meestal van God, dat geloof ik ook.
Veel geluk gewenst.
hoi Christianne,
Wat mooi dat je dit aankaart en dat je dit verdriet ziet en erkent. Ik heb een tijdje blogs voor PTTM geschreven en dit heb ik heel lastig gevonden bij mijn tweede zwangerschap om daar woorden aan te geven. Geniet van je zwangerschap. Ik ben benieuwd naar je blogs
groetjes Marieke