Miliuebewust boven mama’s smetvrees

‘Mama, bah. Daar.’ Sara wijst vanuit de kinderwagen naar een leeg bierblikje dat in de berm ligt. ‘Mama, mee?,’ klinkt er vervolgens achteraan. Wat betekent dat ze verwacht dat ik het stukje afval opraap om het vervolgens thuis in de container te gooien. Als ze zelf loopt in plaats van in de wagen zit, pakt ze zelf zonder pardon de meest vuile dingen van straat.  

We hebben in de laatste maanden heel wat gewandeld in onze omgeving. Omdat we veel meer thuis waren doordat opa’s en oma’s niet konden oppassen en de kinderopvang was gesloten, zetten Erwin en ik steevast na het wassen, aankleden en ontbijten Jasper en Sara in de kinderwagen om een eind te gaan lopen. Erwin houdt van structuur en loopt elke dag hetzelfde rondje. Even langs de eendjes, zwaaien naar de oude mensjes in het verzorgingshuis en terug langs de ‘bim-bam’, zoals Sara de kerk noemt. Ik hou van afwisseling en bedenk elke dag een nieuwe route. De ene dag door het bos om de vogeltjes te horen en de andere dag langs het spoor om treinen te kijken. Maar die afwisseling heeft ook een prijs.  

Erwin is begonnen met het oprapen van afval onderweg. Zo zorgen we toch dat de wereld een beetje mooier wordt. Op zijn vaste route vindt hij nu af en toe nog ergens iets wat niet thuishoort in de natuur, maar het is een kwestie van bijhouden. Als ik elke keer een andere route neem, is dat wel anders.  

Als we op een ochtend weer en weg inslaan die ik nog niet eerder heb gelopen, is het al snel raak. Sara wijst een stukje plastic aan dat ik moet meenemen. Dat gaat nog. Maar vier meter later staan we weer stil omdat er lege blikjes energiedrank liggen. Als ik ze wil oppakken, blijken er nog restjes van het mierzoete spul in te zitten. De blikjes plakken. Jakkes. Nog een paar meter verder ligt iets wat lijkt op een stuk karton. Het is nat van de regen, vies en modderig en ik durf het bijna niet beet te pakken. Ik wou dat we deze weg nooit waren ingeslagen.   

Elke keer voel ik een neiging om te kokhalzen in mezelf opkomen als Sara me vraagt om een lege drankverpakking, papieren zakdoekje of uit elkaar gevallen chipszak mee te nemen die iemand achteloos van zich af heeft gegooid. Ik vind het ronduit vies om afval van een ander op te rapen. Ik ben gewoon snel vies van dingen.  

Maar inmiddels heb ik geleerd me over mijn smetvrees heen te zetten. Ik wil geen spelbreker zijn in het enthousiasme van mijn dochter om de natuur mooier achter te laten dan dat we hem aantroffen. Dus heb ik nu standaard een lege plastic zak onderin de wagen en handgel om mijn handen schoon te maken.  

Ik pak deze (plastic) handschoen op en ga voortaan zonder morren aan de slag. Elke dag een nieuwe weg. Op naar een groenere toekomst. Voor Sara.   

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.