-
09 okt 2016
-
Blogs, Moederschap
-
door Daniëlle Koudijs
-
0 comment
Moeder van een groot gezin: wanneer het niet alleen maar over rozen gaat
Vandaag alweer het derde en laatste deel van het interview met “Oppermoeder” Petra. Op de foto zie je haar prachtige gezin met daarbij een bijbeltekst die voor hen veel betekent. Dit keer doet Petra een boekje open over de schaduwkanten die ook hun gezinsleven kent. En vertelt ze over hoe zij deze pittige tijden hebben doorstaan. Ik kan je vertellen dat ik veel respect heb gekregen voor deze moeder!
Als je de voorgaande twee delen van het interview leest, lijkt het net alsof binnen dit gezin alles van een leien dakje gaat. Niets is minder waar. Petra haar één na oudste zoon is psychiatrisch patiënt en woont al sinds zijn 20e begeleid. Petra haar derde kind heeft het syndroom van Down. En eigenlijk hebben al deze kinderen nog een zusje, alleen leeft zij nu bij Jezus. Een opeenstapeling van verdrietige momenten zijn door de tijd heen geweven. Wat hield dit gezin overeind?
Leven met een psychiatrische aandoening
Terwijl we het hebben over alle beroepen en bedieningen die de kinderen van dit gezin hebben gekregen, vertelt Petra over haar één na oudste zoon. Dat hij al heel lang begeleid woont in verband met een psychiatrische aandoening. Aan haar wegkijkende ogen zie ik dat het geen “kleine” stoornis is. “Nee, dat is niet fijn”, zegt ze. “Ineens waren er van die gekke dingen bij hem. Werd hij heel boos, kreeg hij ’s nachts angstaanvallen. Dat was echt heel eng en ook niet te doen met alle andere kinderen in huis. Hij had echt hulp nodig. Maar leuk is het niet dat hij daar zit.” Haar zoon is nu halverwege de dertig. Petra vertelt dat hij het best lastig vindt om thuis te zijn als iedereen er is met hun gezin. De spelende kinderen, gelukkige mensen en het gelach is voor hem wel eens confronterend. Omdat hij het zich zo anders had voorgesteld maar dat blije leven niet lijkt te komen voor hem. Wat lijkt het mij naar om als moeder toe te moeten kijken als zoiets ongrijpbaars het leven van je kind gaat beheersen.
Zonnetje in huis
Tegenover mij zit de oudste dochter van Petra. Ze kijkt mij aan met een lach op haar gezicht. Elke keer als ik deze lieve vrouw zie, in de kerk of bij hen thuis, komt er een kanon aan zonnestralen mijn kant op. Marika heeft het syndroom van Down, een stomme naam die letterlijk vertaald totaal niet bij haar past. “Ze is juist het zonnetje in huis,” vertelt Petra. “Als baby al was ze super makkelijk. Ze huilde nooit en had altijd een big smile op haar gezicht. Het is echt een schat.” voegt ze toe. Ik vraag haar hoe het in die tijd ging. In de jaren ’80 waren er nog geen termijnecho’s waarop je afwijkingen tijdig kon herkennen. “In het begin wisten we het niet, dat ze Down had. Tijdens de bevalling had de kraamverzorgster wel geroepen ‘is het wel goed?’ maar de dienstdoende huisdokter vond het allemaal prima. Pas na zes weken, toen onze eigen huisarts kwam kijken, kregen we te horen dat ze het syndroom van Down heeft. Later bleek ook dat ze een ernstige hartafwijking had. Toen ze een maand of drie was, begon ze bloed te spugen. Je kunt je niet voorstellen wat voor angst me om het hart sloeg. De artsen stelden ons voor een keus: opereren, wat een open hart operatie zou inhouden, of het afwachten en zo laten. De kansen waren 50/50.” Poeh. Wat een heftig verhaal. Even flitsen de beelden van mijn jongste van negen maanden voorbij. Ik moet er niet aan denken een keuze te maken over iets als dit. Leven en dood worden op zo’n moment als twee opties aan je gepresenteerd. “Hoe maak je dan een keus in zo’n situatie?” vraag ik Petra. “Dat is geen makkelijke opgave. Maar wij hebben vanaf het begin van ons huwelijk alles al in handen van God gelegd. Ook dit. Bij de keuze om het af te wachten ervoeren we de meeste rust en vrede. Daar zijn we voor gegaan. En dat heeft tot nu toe goed uitgepakt.”
“Dan zult u de vrede van God ervaren, een vrede die ons menselijk besef te boven gaat en die de wacht houdt over uw hart en gedachten, omdat u in Christus Jezus bent” – Filipenzen 4:7
God als vaste rots
We praten door over het ervaren van rust en vrede bij keuzes die gemaakt moeten worden. Ik moet denken aan de bijbeltekst Filipenzen 4:6 en 7. Deze tekst kreeg ik van de week onder ogen op het moment dat ik aan het nadenken was over een bepaalde keuze. Het was voor mij toen een bevestiging dat God mij door Zijn bovennatuurlijke rust en vrede zekerheid geeft over of een keuze wel of niet goed is. Ik vind het daarom extra bijzonder om van Petra te horen dat het voor haar ook zo werkt. “God is te vertrouwen, als wij van Hem de rust en vrede ervaren over een situatie, dan weten we ook dat het goed is.” legt zij uit. Wat een rotsvast vertrouwen in God en wat gaaf dat God ons zo wil leiden!
Het verlies van een kind
Zoals je in de inleiding kon lezen, heeft deze moeder twaalf kinderen mogen krijgen en is eentje daarvan bij Jezus. Koosje, zo heet het kleine meisje, werd na zeven maanden stil geboren. Iets wat grote impact heeft gehad op het gezin en voor sommigen een keerpunt is geweest. “Mijn moeder vroeg die dag nog of ik wel genoeg leven voelde. Eigenlijk dacht ik daar nooit zo over na, want het was tot nu toe altijd goed gegaan. Ik wuifde het dan ook een beetje weg. Maar later, toen ik in bed lag, besefte ik mij dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel voelde. Of eigenlijk helemaal niks. Een paar uur later was dit nog steeds zo. Terwijl ik mij omdraaide voelde ik dat het kindje zich anders door mijn buik verplaatste dan normaal. Dat was het moment waarop ik begreep dat het niet goed zat. De volgende ochtend heeft de dokter dit bevestigd. Ze was overleden in mijn buik. De bevalling werd ingeleid en Koosje kwam levenloos ter wereld. Dit was natuurlijk heel verdrietig. Ik huilde veel en met mij nog meer. Het leven wat we verwachtten was er niet meer.” Koosje kwam als één van de laatste in de rij kinderen ter wereld. Er waren dus al een heel aantal broers en zussen. Ik vraag Petra hoe dat was. “Voor één van mijn zonen was deze gebeurtenis zeer ingrijpend. Het is een hele gevoelige jongen. Door het verdriet dat hij bij mij zag, heeft hij destijds besloten nooit iets te doen wat mij verdrietig zou maken. En ook de rest van het gezin was diep onder de indruk. Het was echt een moeilijke, verdrietige tijd.”
Bovennatuurlijke kracht van God
De verhalen raken mij één voor één. Nee, bij dit gezin ging echt niet alles van een leien dakje. Ik heb waardering voor de manier waarop Petra en haar man als ouders zijn blijven staan in deze heftige periodes. En kijk waar ze nu staan. Ik vind het inspirerend om te horen dat zij beiden veel bijbelkennis hebben waardoor ze eigenlijk altijd Gods Woord paraat hadden in moeilijke tijden.
Als ik naar Petra kijk, dan zie ik een mooie, stralende en liefhebbende vrouw die met hart en ziel houdt van God, haar kinderen en haar man. Door de jaren heen en ook tijdens schaduwkanten van het leven, is hun geloof en vertrouwen in God alleen maar groter en sterker geworden. Hun rotsvaste geloof heeft haar in de moeilijke tijden bovennatuurlijke kracht gegeven zoals alleen God die kan geven. Over haar man heeft ze alleen maar woorden van lof. Hij is als een fundament voor haar. Ze is trots op de manier waarop hij zijn priesterrol voor het gezin heeft vervuld en nog steeds vervult. Dat heeft er volgens Petra ook voor gezorgd dat zij een goede moeder kon zijn voor haar kinderen.
“Aangaande mij en mijn huis, wij zullen de Heere dienen” is de bijbelquote (Jozua 24:15) die voor dit gezin centraal staat. En dat is hier zichtbaar, voelbaar en merkbaar. Het is een huis vol liefde voor God en voor elkaar.
Ik wil Petra namens Power to the Mama’s en haar lezers bedanken voor de openhartigheid. Wat heb ik genoten van de gesprekken en ben ik dankbaar voor de wijsheid en de ervaring die ze wilde delen. Weet je nou zelf een moeder die graag zou willen vertellen over hoe het bij haar thuis was? Laat het ons weten in een berichtje en wie weet komt er een interview!
Ben je benieuwd naar deel 1 en deel 2 van dit interview? Klik dan hier voor deel 1 en hier voor deel 2.
Dit is Petra. Moeder van 12 kinderen (waarvan eentje bij Jezus) in de leeftijd van 18 tot 35 jaar en oma van een heleboel kleinkinderen tussen de 0 en 16.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |