Moeder zijn is soms net trainen

Deze mooie blog kreeg ik in mijn mailbox van lieve medemoeder Hedwich Imthorn. Elke dag weer doet zij haar best om een goede moeder te zijn. En soms lijkt dat meer op een pittige training.

Wat een mooie dag. Heerlijk, het zonnetje schijnt. En ik weet dat ik vandaag ook weer mag schijnen in Zijn licht. Ik ben weer opgeladen, want ik kom net terug van 10 km hardlopen. Dat gaat niet vanzelf. Ik moet daar hard voor trainen en mijn best voor doen. Na twee keer een hernia te hebben gehad ben ik dankbaar voor waar ik nu ben.

Het is niet vanzelfsprekend om gezond te zijn. Of om 10 kilometer te kunnen hardlopen. Het kost me veel tijd, inspanning, kracht, doorzettingsvermogen en ik ben zeker niet de snelste. Maar ik weet: door vol te houden bereikte ook de slak de ark! En zo is het ook binnen mijn gezin.

Ik ben zo dankbaar dat ik de moeder van Devi (7) mag zijn. Devi heeft het Wiedemann Steiner Syndroom waardoor hij een groeiachterstand heeft. Elke dag geef ik hem daarom een injectie met groeihormoon. Hij heeft een verstandelijke beperking en angststoornissen. We hebben veel ziekenhuisbezoeken en therapieën achter de rug. We zitten er eigenlijk nog steeds middenin. Maar wat hebben wij een heerlijk spontaan, sociaal en vrolijk kind. Wat kan ik genieten van dat mannetje! En ja, er zijn ook momenten dat ik hem achter het behang kan plakken of er het liefst een muurtje voor metsel.

Door zijn stoornis, kost alles hem moeite en energie. Het is lastig als je de wereld wel wilt begrijpen, maar soms niet kan begrijpen. Of als de wereld jou niet kan begijpen. Dat is pijnlijk om te zien. Want ik weet hoe graag hij het wil en er zijn best voor doet! Hoeveel het hem soms frustreert uit zich regelmatig in schelden, zelfs vloeken. Als ik dan net op zo’n moment de boodschappen doe of in de speeltuin ben, zie ik die andere papa’s en mama’s kijken. Ik zie de blikken. Ook al kan ik me die blikken soms goed voorstellen, ze doen zeer. Ik voel de veroordeling, omdat ik niet reageer zoals je op een ‘normaal’ kind zou doen? Wisten ze maar dat het geen effect heeft op Devi.

Juist op die momenten, besef ik dat mijn kind ook een schepsel van God is en een hele mooie, bijzondere parel is in Zijn hand. Dat God mij de kracht en energie geeft om een goede moeder voor Devi te zijn. Juist op die momenten dat het even te zwaar is en te moeilijk lijkt, wil ik daarnaar uitstrekken. En ja, dat is ook hard trainen. Het kost me veel tijd, inspanning, kracht en doorzettingsvermogen om telkens weer af te stemmen op de situatie, op Devi, op God. We gaan misschien niet snel. Maar ik weet: door vol te houden bereikte ook de slak de ark.