Moederziel alleen

Ik voel me moederziel alleen. Ineens krijgt deze uitdrukking een heel specifieke betekenis. Drie minuten geleden liet ik mijn negenjarige dochter achter in de handen van een arts, anesthesist en twee assistenten. En nu zit ik hier, in een steriele wachtkamer in een blauw astronautenpak en haarnet met een kartonnen beker warme koffie in mijn hand. Ik word overspoeld door een gevoel van zwaarmoedigheid, loop met mijn ziel onder mijn arm en kan alleen maar denken aan mijn dochter die tien meter verderop op een operatietafel ligt.

Nadat het infuus was aangesloten terwijl ik haar hand vasthield en haar vervolgens geruststellend toesprak, gleed ze zomaar weg in een diepe slaap. ‘Geef haar nog maar een kus. Dan mag je gaan’, zei de operatieassistent. Terwijl ik mijn meisje een zoen gaf en een ‘tot straks, lieverd’ fluisterde, slikte ik een dikke brok in mijn keel weg. Ik liet haar los. En ik ging.

Ik vind dit vreselijk. Ook al gaat het maar om een kleine ingreep, nog nooit hoefde ik één van mijn kinderen op deze manier los te laten en toe te vertrouwen aan de wijsheid en kunde van een ander. Ik krijg vast over drie kwartier te horen dat ik naar haar toe mag op de uitslaapkamer, maar wie zegt me dat ze echt weer wakker wordt?

Mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik blader door een woontijdschrift en zie perfect gestylde huizen. Normaal zou ik met lichte jaloezie al die schitterende woonkamers en keukens bewonderen, maar nu boeien de beelden me niet. Ik lees in mijn Bijbelleesplan en worstel me door een paar hoofdstukken van Jeremia heen. Ik moet de verzen drie keer lezen voordat ik een beetje begrijp wat er staat. De focus is ver te zoeken en mijn gedachten richten vooral korte gebeden naar Boven waarin ik om bescherming van mijn dochter vraag.

Eén gedachte blijft wel hangen. Ook mijn Hemelse Vader moest Zijn Zoon loslaten. In de stilte in de wachtkamer denk ik aan de Here Jezus die voor mij aan het kruis geslagen werd. In de tijd dat Hij daar hing voor mij werd Hij door Zijn Vader verlaten. God kon door Zijn heiligheid niet bij Zijn geliefde Zoon zijn. Jezus werd in de duisternis overladen met alle zonden, bitterheid en ellende van mij en die van de hele mensheid. Als moeder kan ik me indenken dat dit zowel voor de Vader als de Zoon een afschuwelijke gebeurtenis moet zijn geweest. Verlaten door je Vader, afgesneden van je Kind. Dat veroorzaakt een wond tot in het diepst van je ziel. Het geestelijk lijden was hierdoor mogelijk nog veel heviger dan de fysieke marteling en pijn van Zijn kruisdood. Onvoorstelbaar dat Hij dit allemaal deed voor mij.

Nog even en ik mag weer bij mijn dochter. Haar strelen, knuffelen en lieve woorden spreken terwijl ze wakker wordt. Ik kijk er naar uit. Met een glimlach denk ik nog even terug aan mijn mijmering van zojuist. Als er Iemand wonderbaarlijk wakker werd, dan was het Jezus. Na drie dagen stond Hij op uit de dood! Halleluja, wat een machtig God is Hij! Blijdschap en dankbaarheid vervullen mijn hart en ziel. Ik ben nooit meer moederziel alleen. Of misschien is in de context van dit verhaal veel passender: Vaderziel, met een hoofdletter V voor de God die altijd bij ons is.  

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers