Naar de kerk gaan is zo’n gedoe
Ja. Ik durf dit eerlijk te zeggen. Ik vind naar de kerk gaan met het hele gezin zo’n ontzettend gedoe.
Zondagochtend, 8.15u zijn we meestal allemaal ons bed wel uit. Met een beetje geluk ik als laatste, omdat ik vaak op zondag iets langer mag blijven liggen. De jongens spelen of kijken even een filmpje, Fenne ligt dan meestal net weer in bed. Ik pak een kop koffie en een boekje, of mijn telefoon. Meestal dat laatste trouwens om te kijken of jullie nog leuke reacties hebben gestuurd op posts. :-) Heel relaxed begin van de zondag vind ik zelf.
Totdat de koffie op is en mijn laatste hap ontbijt in mijn mag belandt.
“Schat, als we naar de kerk willen moeten we NU in actie,” is meestal wat ik zeg om kwart voor negen. Want ja, als we op tijd zonder peuter en kleuter naast ons in de kerkzaal willen zitten, moeten we 9.35u uiterlijk vertrekken zodat we een kwartier later de kerk in lopen. Wat betekent dat we zeker om 9.30u aangekleed, inclusief jassen en schoenen aan, buiten moeten staan.
Maar dat op tijd aangekleed naar buiten gaan is niet het enige wat ik een gedoe vind. Eenmaal in de kerk aangekomen, wil de kleuter meestal niet naar de kinderkerk en heeft de baby vaak honger. De enige die enigszins met veel plezier vanzelf het lokaal binnenwandelt is Jesse, onze peuter. Maar dat gaat meestal gepaard met een ik-wil-niet-door-papa-weggebracht-worden-kleuter aan mijn been.
En als ik dan uiteindelijk toch gearriveerd ben in de zaal, begint meestal zo tijdens de aanbidding mijn geweten te fluisteren. Dit geluid is te hard voor Fenne (de baby), dat kan je haar niet aandoen. En Jesse en Mads nu weer naar een soort crèche omdat je even zonder ze wilt?
Na een interne dialoog waar je u tegen zegt en die er alleen maar toe leidt dat ik de helft van de dienst mis, begint de volgende uitdaging: met drie kinderen tegelijk naar huis gaan gaan. Want de kleuter rent graag de hele zaal drie keer door (Nee Mads, dat kan niet, er zijn hier mensen aan het bidden, hier blijven nu!), de peuter klimt alle trappen op en de baby is er vaak klaar mee omdat ze niet genoeg geslapen heeft. De haastig gepakte beker koffie (omdat anders alle koekjes van de schaal in de monden van de peuter en kleuter verdwijnen) drink ik nooit leeg en écht bijpraten met iemand zit er niet in. Halve zinnen lukt nog net.
We skippen daarom regelmatig, omdat het zo’n gedoe is. Dan kijken we de dienst via de livestream mee. Of niet. Terwijl ik met zijn allen naar de kerk gaan eigenlijk juist zo fijn vind. Omdat met elkaar gemeente zijn tof is en ik houd van mijn vrienden en vriendinnen daar. Omdat God eren en over Hem leren een onderdeel is van mijn leven. Stom dat het dan vaker dan ik wil niet met zijn allen lukt in de kerk.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ik ben er nog niet uit over hoe ik dit bij ons thuis kan veranderen. Ik houd me aanbevolen voor tips en ideeën. Morgen ga ik in ieder geval weer proberen er een -hopelijk- relaxte tijd van te maken. Als je een foto van een lege koffiebeker voorbij ziet komen weet je dat dat gelukt is.
Foto: John Cafazza, Unsplash
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
28 Reacties
Comments are closed.
Heel herkenbaar. Toen onze kinderen zo jong waren als die van jou nu zijn. En het gaat eerlijk gezegd nog zo, geen peuterpuberteit meer, nu de gewone pubertijd. De tips die ik heb toegepast zijn: afwisseling, soms in m’n eentje naar de dienst, soms met een of twee kinderen, andere keer met het hele gezin, een keertje niet gaan. En aan de slag gegaan met mijn eigen gevoelens en behoeften.
Een fijne zondag!
Zeer herkenbaar.. ik wil graag, maar met een man die om de week op zaterdag werkt en door de week lange dagen maakt vind ik het vaak een opgaaf om op zondag wéér wat te ‘moeten’. Het wordt echt meer een moeten. En idd, kinderen die dan niet heel van harte naar de zondagsschool gaan.. een zondag ochtend thuis met z’n allen vind ik heel vaak fijn en heb ik ook nodig. Bijkomen van de hektiek van de hele week.
Tegelijk vind ik t jammer dat ik t zo ervaar (hektiek door de week en naar de kerk ‘moeten’).
In ontwikkeling….
Heel herkenbaar… En toch helpt het om die wekker iets eerder te zetten…..
Maar tja, dat druist tegen mn gevoel in, want t is wel rustdag.. En die wil je toch eigenlijk niet beginnen met een wekker.
Wordt vervolgd…..
Ja hoor hier net zo. . We willen heel graag maar met 4 kinderen die allemaal adhd en/of autisme hebben en ik zelf met adhd is het ontzettend moeilijk op zondag fit en op tijd in de kerk te gaan zitten, alles brengt zoveel prikkels met zich mee door de week dat we het weekend echt aan rust toe zijn, en daarbij nog dat iedereen zo overprikkeld raakt van de dienst dat we de hele dag moeten bijkomen waardoor de zondag niet echt een gezellige rustdag/gezinsdag meer is voor ons. De jongste van 4 slaapt nog steeds niet door dus de gebroken nachten werken ook niet echt mee. Zaterdag is het thuis wat dingen doen en zondag even helemaal niks… Heerlijk thuis, opwekking aan en genieten van de rustdag. .. Alleen zou ik het stommegraag anders willen,we zijn als ouders toch het voorbeeld van de kinderen dus ook in het naar de kerk gaan… Het blijft voor mijn man en mij een moeilijk iets. .
Gelukkig mogen we ook hiermee bij God aan kloppen….
Bij ons met 3 kinderen heeft 1 die van 6 er thuis bijna nooit zin in. Maar eenmaal aangekomen gaat het prima. De één gaat nog even tafelvoetballen en komt daarna met vriendje binnen. De ander moet voorzingen en ze gaan bijna altijd bij hun vriendjes of met vriendjes bij ons zitten. Bij de kinderdienst vinden ze het super leuk. Na de dienst laat ik ze heerlijk gaan en ik spreek altijd af dat ze bij het Anker zijn. Daar loop k langs alswe naar de auto gaan. Kortom ik heb het allemaal wat losser gelaten en het is goed te doen.
Het is inderdaad lastig soms met kleine kinderen.. maar het is zo belangrijk om hierin je kinderen voor te gaan! Hier is het eigenlijk nooit een vraag of we gaan (elke week een keuzemoment maakt het ook lastiger), we gaan gewoon met zijn allen. En het wordt echt beter! Dus ik wil je aanmoedigen om elke week Gods gezin op te zoeken;)
In de babyfase van mijn twee kinderen vond ik naar de kerk gaan ook best een opgave. Vooral vanwege mijn behoefte aan structuur en het willen vasthouden aan een vast schema van eten en slapen (wat niet paste binnen kerktijden). Maar het verlangen bleef om te gaan en toen het wat makkelijker ging met combineren van kerkdienst en babyschema waren we er gewoon weer zo goed als elke week. Komt goed, het verlangen is er!
Het enige wat bij mij gewerkt heeft: de tijd uitzitten. Voordat je het weet ben je twee jaar verder en gaat het ineens een stuk makkelijker. Ik heb ook wel eens een dienst daardoor geskipt, of maar extra zondagsdiensten bij de kinderen gedraaid want “achterlaten” had tot gevolg dat ik uit de dienst gehaald werd. Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen! Nu zijn ze 3 & 6 en vragen ze op maandag: wanneer gaan we weer naar de kerk?
Ik kan weer rustig genieten van de diensten en het klaarmaken ‘s ochtends doen ze grotendeels zelf (waardoor ik geen ijskoffie meer heb). Even volhouden kanjermama, het wordt beter!
Super herkenbaar!! De gemeente van een vriendin van mij zijn daarom een experiment begonnen, zij hebben nu op zaterdag begin van de avond de eredienst. Vroeg genoeg voor jongeren om daarna nog een avond over te houden, vroeg genoeg voor kinderen om redelijk op tijd in bed te liggen en de zondagochtend gaat met veel minder stress en gedoe gepaard. Ik kijk een beetje met afgunst naar hun weekendritme…
Herkenbaar! Ten eerste: ook dit is een fase :-) en hoe vaker je gaat hoe meer ze het als ze wat ouder zijn vanzelfsprekend vinden dat jullie naar de kerk gaan. Al ben ik ook heel erg voor kijken naar je kind, na een drukke week of juist een drukke week op komst, is het misschien fijner om thuis te blijven.
Het tweede… onze dominee vertelde eens dat het bij hem vroeger ook zo ging. Hij geloofde dat de duivel mensen juist op deze manier weg wil houden van de kerk, van samen één zijn, van samen aanbidden.
Wij hebben gemerkt dat (naast iets eerder opstaan / beginnen aan het klaarmaken ) bidden helpt. Gewoon voor je opstaat al.
Maar écht: dit gaat weer over
Zo herkenbaar! Wij hebben maar 1 baby, maar zij is helemaal uit haar ritme als we haar naar de crèche brengen omdat ze dan niet slaapt en honger krijgt.. Ik vind het zo onrustig voor haar en voor ons. Nu gaat regelmatig een van ons naar de kerk en blijft de ander thuis met de baby. Maar vaak blijven we ook allemaal thuis om uit te rusten, wat rustiger is, maar het is ook jammer om zo minder betrokken te zijn in de kerk.
Herkenbaar! Bij ons heeft het geholpen om aan het ‘kerk-gaan ritueel’ ook het ‘samen ontbijten met warme broodjes ritueel’ te koppelen. Dit betekent inderdaad 15 minuutjes eerder uit bed, maar de aanloop naar de dienst is zoveel relaxter en duidelijker. Het maakt ook dat, doordat we al qualitytijd hebt gehad samen, we de kids minder ‘schuldgevoelig’ wegbrengen. Fijne dag morgen! :)
Hier ook een gezin met kleuter, peuter en net dreumes en dus ook voldoende uitdagingen op zondagmorgen. Vaak stappen we bozig en gefrustreerd de auto in en komen we ongeveer aan het einde van de aanbiddingsdienst tot rust (als kleuter en peuter naar de kinderdienst zijn), maar dan begint de dreumes van alles te willen (voor hem is er geen opvang). Één van ons (of vaak genoeg allebei) is dus met van alles bezig, maar niet met Hem alle eer geven.
En toch… soms lukt het een moment om juist vanuit de liefde van God de Vader alles te beschouwen en dat maakt alle “ellende” dan weer goed.
Er zijn mensen die hun leven riskeren, die vervolgd of vermoord worden als ze naar een bijeenkomst willen gaan om samen God te aanbidden. Ik hoef alleen drie willetjes te trotseren..
Op die zondagen dat er extra strijd is of er heel veel tegenslagen zijn, houd ik me altijd voor dat het waarschijnlijk heel belangrijk is dat we de dienst bijwonen. En dat de duivel dat weet en er dus alles aan doet om ons thuis te houden. Die gedachte wil ook nog wel eens motiveren om door te buffelen en iedereen aangekleed en wel op tijd in die auto te krijgen.
Maar toch… het is soms ook gewoon heel fijn om als gezin in de ruststand te kunnen zijn. Op zondagmorgen. Niet naar de kerk “moeten”. En inderdaad, op zo’n dag voel ik me altijd een beetje schuldig. Maar misschien leren we de kinderen zo dat de kerk juist niet een moeten is en het altijd een vrije keuze is?
Heel herkenbaar en niks om je voor te schamen hoor! Hier 3 jongens van bijna 7, bijna 5 en en een van straks bijna 2,5 jaar oud.. ben al blij dat we door de weeks overal op tijd komen haha, school op je werk. De chreche vinden ze bij ons opzich wel leuk, maar de jongste niet.. en je zit dan net met de lunchtijd, het slaapje.. dus mijn man gaat vaak met de oudste 2 wel heen.. ook wel eens met zn allen geweest maar idd de een rent daar naar toe de ander daar.. je bent er zoet mee.. en in vind het heerlijk om ondertussen wat aan te rommelen.. wasjes zelf wat bankhangen wat opruimen .. en even rust voor mezelf..
Zo herkenbaar. Bij ons zijn ze 2,5,6. Wij hebben nu met elkaar ( mijn man en ik) afgesproken de komende tijd even geen koffie te blijven drinken. Anders bleven we de rest van de dag in een negatieve spiraal met de kinderen. Dat helpt wel.
Herkenbaar voor vele gezinnen denk ik.
Wij proberen, lees proberen, haha, om eerder uit bed te gaan zondags. Bij ons begint de kerk namelijk om 9.30 uur. Het eerder uit bed gaan lukt vaak niet, waardoor we inderdaad na ons kopje koffie met stress door de woonkamer lopen..
Wat bij ons helpt is de tafel de avond van te voren te dekken + tassen voor de kids klaar zetten + kleren klaar leggen.
Onze meiden zijn nu 5, 3 en 10 maand. De oudste 2 redden zich zelf over het algemeen met wat aansturing.
+ waar ik vaak aan denk: op school zijn om 08.20 lukt ons ook, dan moet 09.15 ons al helemaal lukken!
En wat al meer wordt geschreven, het moet geen ‘moeten’ worden. Dan wordt het alleen maar erger, want dan krijg je stress van iets waar je toch al geen zin in had.
Wij willen graag naar de kerk, en bidden hier dan ook voor.. we gaan dan ook graag de stress tegemoet. Eenmaal in de kerk is het goed. Hier hebben we heel wat maanden over moeten doen hoor.
En toen onze meiden babys waren gingen mijn man en ik om en om naar de kerk, bleef de ander thuis met de baby.
Totdat ze naast de borst ook uit de fles begonnen te drinken namen we de baby weer mee.
Kinderen wennen er wel aan, als je eenmaal een paar maanden verder bent weten ze dat naar de kerk/crèche/kinderkerk/etc er nou eenmaal bij hoort.
Onze meid van 3, was toen 1,5 vond toen we verhuisd waren en dus naar een andere kerk gingen het verschrikkelijk bij de crèche. Als we langs de kerk fietsten begon ze al te huilen… ik wou eigenlijk elke zondag thuis blijven, maar dit gelukkig niet gedaan. We hebben doorgezet. En na 2 maanden was het klaar. Nu vraagt ze elke dag wanneer gaan we weer naar de kerk?
Als ouders moet je inderdaad een goed voorbeeld aan je kinderen geven.
Laatst gaf een dominee bij ons een preek over naar school gaan en naar de kerk gaan. Kinderen willen op een bepaalde leeftijd ook niet naar school, maar dit hoort er nou eenmaal bij. Je bent verplicht om naar school te gaan. Omdat je kind even geen zin heeft in school, laat je hem/haar ook niet thuis. Zo is dat eigenlijk ook met naar de kerk gaan.
Succes en t komt echt wel goed!
Leg het bij God neer, ook die negatieve gedachtes over muziek te luid, kids ‘wegdoen’, etc. Hij zal je helpen!
Oh wat herkenbaar!!!! Ik denk dat het heel erg van de rest van je omstandigheden afhangt wat je ermee doet samen. Wij besloten om een poos niet te gaan…maar ik werkte toen ook fultime in 2 banen en onze derde werd in die periode geboren. Dus ik was blij om in het weekend even niet op tijd te staan en trok het echt niet om de rest van de zondag met een ontregeld kind te zitten. En de gemeente die we destijds bezochten gaf ons veel strijd en gezoek… Ik haalde er zelf niets meer. Dus afwegen wat in déze periode past. Als we een huisgroep doordeweeks hadden gehad was dat denk een goed alternatief geweest; bv om de beurt gaan ofzo…
Héél herkenbaar!
Bij ons is er ook een dienst op zaterdagavond, waar 1 van ons dan wel eens naar toe gaat. En de zondagen gaan we óf niet, óf om de beurt 1 van ons met de oudste, omdat de jongste nog niet alleen naar de crèche kan/wil/durft.
Ik denk/vind dat het een fase mag zijn in een jong gezin dat het nu zo gaat. Het komt wel weer!
Wij gaan wekelijks 2 keer op een zondag naar de kerk met onze 3 kids (4, 3 en 1 jaar).
Ze weten niet beter en vinden het prima (tot nu toe;))
Jammer om te lezen dat wanneer we drukke weken hebben gehad de dienst als eerste geskipt wordt. Misschien moeten we het doordeweeks dan rustiger houden voor onze kinderen (en/of voor onszelf).
Wij voelen ons echt opgeladen na een goede preek. De kinderen genieten van het contact met andere kinderen. En hoe goed is het om te zien dat zij nu al de contacten leggen met de kinderen die ze later weer op clubs en verenigingen van de kerk tegenkomen. Uiteindelijk zijn zij de toekomst voor de kerk.
En inderdaad hier ook wel eens stress om iedereen op tijd klaar te krijgen, maar dat hebben we er graag voor over!
Hier ook herkenning hoor. Ik durf dit dus ook haast nooit te zeggen (of zelfs haast maar te denken…) Bij ons zijn er 3 kerkdiensten, dus in principe zou je kunnen kiezen naar welke dienst je gaat. Maar in de praktijk is 9:00 de enige haalbare optie met een baby in huis, ware het niet dat ik dan net zo vroeg op moet staan als doordeweeks. Echt, een wekker vind ik niet erg. Maar ná 7:30 please. Wil je je steentje bijdragen aan het kinderwerk of creche dan is dat helemaal een verschrikking.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik bijt soms door en accepteer dat ik s middags al doodmoe ben; Soms skip ik en blijf ik thuis. Hopelijk wordt het later beter. Ik geniet echt van in mn upje/in de rust in de kerk zitten.
Hier is het soms ook hard werken om op tijd in de kerk te zijn met drie kids. De keren dat ikzelf vroeg uit bed ben, gaan het beste ;)
Van tevoren gaf ik onze baby altijd thuis extra melk, of wat eerder zodat dat in de dienst niet hoefde.
Het ‘alweer naar een crèche’ brengen voelt gelukkig niet zo. Hopelijk lukt dat gewoon als onderdeel van de dienst te zien. Scheelt ook weer.
Ik wens je vandaag een leeg koffiebekertje toe! :)
Idd een en ander de avond van te voren al voorbereiden. Op zondag toch iets eerder opstaan (een kwartiertje geeft al meer lucht!) en indien mogelijk gedurende de middag nog een powernapje pakken – m’n man en ik wisselden elkaar af toen onze kids zo jong waren. En voor Fenne misschien van die baby-gehoorbeschermers? Succes powermama!
Ik denk dat dit voor iedereen herkenbaar is! Onze 3 kids zijn in 3,5 jaar geboren. wij zitten meer in een traditionele kerk, met langere diensten. Toen ze allemaal onder de 4 waren gingen ze naar de Creche, dit ging meestal wel, maar als het niet lukte dan ging 1 van de twee. wij hebben ook nog een avond dienst dus misschien een makkelijker keuze!
Inmiddels zijn ze 5,5, 7 en 9 en nu gaat het goed. en ja soms draaien en kletsen ze in de kerk maar het zijn ook kinderen van God die mee willen doen in de dienst.
Pas zong onze middelste dochter heel hard het lied mee, alleen een halve tel te vroeg. Je denk dan o wat vervelend tot iemand zei. wat prachtig dat ze zo vol liefde tot God zingt.
Wij delen ook weleens op. Vandaag kon onze middelste niet mee omdat ze echt heel vermoeid is. Dan gaan de andere met papa naar de kerk en ik blijf thuis met ons meisje. Als ze opgeladen is kan ze vanavond nog en anders slaat ze een keer over.
Je hebt een jong gezin en dan is het al lastig genoeg om alle ballen in de lucht te houden! Bid om kracht en rust!
Een goede zondag gewenst!
Ooooohjaaa! Dit hebben wij ook!!! We slippen regelmatig.. met tegenzin en tegelijk geeft het zoveel rust. Het gekke is, is dat de kids (4 stuks) die ochtenden vaak mega lief spelen en manlief en ik echt tot supergoede gesprekken komen, waar ik ook zoveel behoefte aan heb. Tegelijk is mijn wens om toch dat ene ochtendje samen naar de dienst te gaan, wel groot. Ik probeer het maar te accepteren dat het in deze tijd zo gaat.. En als we wel een poging wagen, dan kleden we de kids ‘s ochtends direct na het opstaan aan. Dat scheelt enorm! Dan lekker aan tafel, haren mooi, tanden poetsen en kijken of er dan nog tijd is voor een kop koffie Het blijft soms zoeken. Momenteel slaapt onze tweeling precies rond kerktijd dus splitsen nu op. Die slaap is me ook wat waard Succes!!!
Haha! Slippen is skippen
Ja bizar he, alsof ze voelen dat de druk van de week eindelijk op zondag verdwijnt. Ik vond zondag vroeger de saaiste dag, maar dat komt denk ik meer omdat het echt een dag was waarop niets hoefde. Laat ik nou niet zo goed niets kunnen doen :-P Accepteren is een hele goede! En verder inderdaad gewoon proberen wat wel lukt. Veel succes in deze tropentijd!
Vanwege mijn gezondheid kan ik meestal niet mee naar de kerk. Ik vind dat heel jammer. Ga zoveel je kunt, zou ik zeggen. Toen onze zoon baby was, gingen wij om de beurt naar de kerk en bleef de ander met het kleintje thuis. Tot hij een jaar of twee was. Hij ging gelukkig met veel plezier naar de opvang. Is dat niet te doen? De ene zondag de ene ouder met een of twee kinderen, de andere zondag (of dienst) de andere ouder? En op tijd opstaan helpt ook veel. Als het hier haasten of stressen wordt, is onze reactie de volgende keer een kwartier eerder op te staan. Als het op schooldagen kan, kan het op zondag ook. Je mist zoveel moois als je ‘dan maar’ thuis blijft. Breng het bij God als je er mee worstelt. Hij zal je zeker inzicht geven wat bij jullie past en nodig is.
Herkenbaar. Maar wij vinden het wel superbelangrijk om te gaan en dat willen we onze kids meegeven. Dus ons compromis met babies en jonge kids: we gaan om de beurt. Heel saai, maar het werkt voor ons nu perfect. ‘s Morgens ga ik met de drie oudsten (3, 5 en 7) en blijft mijn man thuis met onze jongste van net 1. ‘s middags gaat hij dan naar de kerk.
Dit geeft echt een hoop rust en tegelijkertijd qualitytime.