Nagloeien        

Stella mag over een paar maanden opnieuw moeder worden. Wat een zegen is dat. Naar de kraamtijd kijkt ze nu, met de ervaringen uit de eerste ronde, toch een beetje anders.

De kraamtijd. Een pittige tijd waar ik gemengd op terugkijk en ook gek genoeg, weer naar uitkijk. Straks. Want nu weet ik wat we vooral niet moeten willen, verwachten en juist moeten laten.

Bij Lewis was alles nieuw. Alles voor het eerst. De zwangerschap voelde als een eitje, de bevalling als een hels karwei en dan de kraamtijd als een intense week vol nieuwe ervaringen, wijze lessen, emoties, hormonen en bovenal dat kleine jongetje waar we zo lang op hadden gewacht. Als de tijd eventjes stil stond, niet draaide om borsten of een luier verwisselen dan gloeide ik nog na en staarde ik verliefd en lichtelijk verwonderd naar dat kleine mensje in de veel te grote wieg.

Als ik terugkijk dan had ik die momentjes veel te weinig. Ik voelde me moederziel alleen toen de kraamzorg niet meer terugkwam en mijn man weer aan het werk was. Er waren dagen dat ik de deur niet uit durfde, bang dat ik hem te warm of te koud zou aankleden en dat soort zorgen waar je ineens een hele dag mee bezig kon zijn.

Nou, ik ben nu bijna 2 jaar moeder en nu kan ik er wel om lachen. Zo’n kraamweek is best pittig maar net als op je trouwdag is het cliché ‘vergeet niet te genieten’ ontzettend waar.

Om die reden hebben we nu een aantal andere voornemens. Geen maanden kraambezoek maar een kraamfeest straks. Geen bezoek meer ‘s avonds aan huis als je beide afgepeigerd op de bank zit. Geen geboortekaartjes meer naar Jan en Alleman en vooral geen nutteloze, energieverslindende momenten meer creëren want believe me, die heb je al genoeg!

Dus, nagenieten? Gaan we zeker doen! Meer! Harder! Bewuster vooral.

Zo zie je maar hoe intens die kraamtijd is. En elke kraamtijd is anders. Speciaal en juist daarom heb ik het Kraamjournal geschreven. Met ervaringen van andere moeders, informatie van professionals en de broodnodige momentjes met Hem. Zodat je erkenning en herkenning vindt, je weet dat je niet de enige bent met gevoelens die je niet had verwacht en door korte schrijfopdrachtjes bewust stilstaat bij de eerste 12 weken. Het allermooiste? Doordat je jouw eigen verhaal opschrijft, blijft de herinnering echt bewaard.