Niet alleen met endometriose
Aranka stuurde onlangs deze tekst en vroeg: “Kun je hier nog wat mee in maart, Daniëlle? Dan is het endometriose awareness month.” En ja, op de valreep delen we het blog nog deze maand. Als hart onder de riem voor al die vrouwen die hiermee te dealen hebben. Je bent niet alleen.
Beste endometriose,
De afgelopen jaren ben jij een onzichtbare indringer geweest in mijn baarmoeder. Je nestelde je in mijn lijf en voelde je zo thuis dat jij je besloot voort te planten buiten mijn baarmoeder. Ik voelde hier niets van. En we kregen drie prachtige kinderen. Niet zomaar, want we zijn ook drie kinderen verloren. Door jouw toedoen moest ik afscheid nemen van mijn droom van een groot gezin. En dat vond ik moeilijk maar nóg een miskraam zou ik niet meer trekken.
Gelukkig gaven wij niet op en bleek pleegzorg een uitkomst. En wat voor eentje! We zijn nu nog twee prachtige dochters rijker en hebben toch een groot gezin gekregen. Wat een rijkdom, wát een dankbaarheid!
Na nog een bloeding, begon je jezelf te laten zien. Een miskraam kon het niet zijn, toch? Of was het een decidual cast, waarbij baarmoederweefsel wordt afgestoten. Wat was er aan de hand? Niemand wist nog wie je was en toch bracht je al groot verdriet, onzekerheid en zaaide je angst. De weken, maanden gingen voorbij en je begon me ziek te maken. Menstruaties werden ongemakkelijker, maar ook daarbuiten begon er ongemak te ontstaan. Pijn onder in mijn buik, onder mijn navel, links bovenin mijn buik, op mijn middenrif. Ik werd zieker en zieker. Tijdens mijn menstruaties durfde ik bijna niet meer naar buiten. De pijnen waren zo heftig! Migraines, uitval aan mijn linkerkant. De huisarts zei niks aan de hand. Er volgde bloedonderzoek, daar kwam ook niets uit. Maar ik had pijn, pijn PIJN!!!
Het ging door totdat ik op de spoed belandde met hoge bloeddruk en verhoging. Er was verder niks te vinden. Toch werd er voor de zekerheid een MRI-scan gemaakt van mij buik. De zoektocht begon. En je werd gevonden! Ze hebben je het zwijgen opgelegd door hormonen tot ik geopereerd kon worden. En je werd wat stiller. Mentaal werd ik gesloopt, maar de pijnen namen af. Totdat ik mentaal niet meer kon! Je kwam terug in vol ornaat met een klaplong als gevolg.
En nu ben ik geopereerd. Je bleek nog veel erger dan verwacht, endometriose, en in plaats van de geplande twee uur ben ik zes uur onder narcose geweest. De artsen in het endometriose expertisecentrum in het UMCG hebben enorm hun best gedaan. Mijn baarmoeder en eileiders zijn eruit gehaald en er is veel van jou gevonden, weggeschrapt of gebrand op het buikvlies, in de darmen, op de blaas, de eierstok en diep geïnfiltreerd in de top van de vagina. Het was een zware, maar zeer geslaagde operatie.
Het herstel duurt lang en ik ben er nog niet. Maar de pijn is weg! Na maanden van zware pijnbestrijding slik ik geen medicijnen meer. Ik kan weer rechtop staan en eten wat ik wil zonder door de grond te gaan. Ik kan langzaam weer vooruitkijken. En ook al is het een chronische ziekte en kun je niet genezen verklaard worden (er is altijd kans dat de endometriose terugkomt), kies ik ervoor om dankbaar te zijn en pluk ik de dag!
Ik kan weer leven en gaan genieten van alles wat weer kan en mag. Ik ben God dankbaar voor de kunde van de artsen en alle mensen die zo goed voor mij gezorgd hebben en aan mij gedacht hebben. En ik bid voor alle vrouwen die door endometriose geen kindje kunnen of konden krijgen, en ook voor alle vrouwen die nog wachten op hulp. Je bent niet alleen.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |