Niet bang voor de bevalling

“Ik heb eigenlijk wel zin in de bevalling.”
“Als in, dat je het leuk vindt om te doen?”, vraagt mijn man voorzichtig met een blik in zijn ogen die me voor gek verklaart.

Ik denk terug aan mijn eerste bevalling. Wat een onverwachte gebeurtenis was dat. Een dag voor kerst, twee hele weken eerder dan de bedoeling was. “Ik kan de 24^e wel Maria zijn hoor,” grapte ik eerder die maand nog tegen een medewerker van de kerstnachtdienst. Wist ik veel dat ik die dag binnen drie uur nadat ik de eerste lichte steek in mijn buik voelde ook echt moeder zou zijn van een prachtige zoon.

Drie uur waarvan ruim een uur echt niet te doen was. Wee op wee op wee, overgeven van de pijn, een druk op mijn onderkant die niet weg te puffen viel. Ik wist niet wat mij gebeurde. Behalve dat ik op een bepaald moment dacht: als dit nog zeven uur moet duren, dan trek ik het niet. Bleken het al persweeën te zijn.

“Nou ja, ik vind het niet perse leuk. Maar ik ben er niet bang voor. Ik vind het eigenlijk gewoon heel bijzonder dat bevallen,” antwoord ik hem nu.

Bij de tweede bevalling had ik mij meer op die snelheid voorbereid. Alsof de kans groot was dat het weer zo zou gaan.  Op de dag van de waarheid liep ik nietsvermoedend in de stad. Chagrijnig, want ik was al ruim 39 weken zwanger en nog geen baby. Dat voelde als lang wachten in vergelijking met onze eerste. Ik had me die dag dan ook voorgenomen maar eens flink te gaan shoppen. Als afleiding. Ik had immers nergens last van. Toch wist een niet verklaarbaar gevoel mij na een kwartier al te overtuigen naar huis te gaan. Nog geen vier uur later had ik wederom een baby op mijn blote lijf liggen.

Ik weet het, het zijn bijna droombevallingen wat betreft de snelheid waarmee het ging. Dat de weeënstorm enorm veel pijn deed en ik daarna drie dagen de meest heftige naweeën heb gehad die nog pijnlijker waren dan de weeën zelf, en ik alleen maar leefde op paracetamol is een bijkomstigheid.

Maar wat ben ik onder de indruk van hoe ons lichaam werkt. Van de op elkaar afgestemde lichamelijke processen die de regie overnemen en elkaar naadloos opvolgen. Processen waaraan je je moet overgeven, waarbij je mag vertrouwen dat je lichaam het echt wel kan en je met jouw lichaam kan samenwerken door goed adem te halen en rustig te blijven. Dat bijzondere fenomeen nog eens meemaken, daar heb ik zin in. Om vervolgens alle pijn en inspanningen te vergeten zodra dat kleine, blote lijfje de mijne raakt en ik eindelijk mijn dochter kan vasthouden.

Dit blog verscheen vorige week bij de Club van Relaxte moeders.