Nooit meer naar het zwembad

‘Lieve schat, we gaan vandaag echt niet naar het zwembad. Al vraag je het nog tien keer, het antwoord blijft nee.’

We bivakkeren een paar weken in een vakantiehuisje omdat thuis de badkamer wordt verbouwd. Het huisje staat op een vakantiepark met een pannenkoekenrestaurant en een zwembad. Na een week hier, hebben we die twee grote trekpleisters nog altijd niet bezocht. En dat zint de jongedames helemaal niet.

Vooral vandaag is het niet handig om te gaan zwemmen, want Alex is er niet. En no way dat ik in mijn eentje met drie kids naar het zwembad ga. Twee hebben hun zwemdiploma nog niet eens. ‘Maar we zouden toch gaan?,’ probeert de kleuter nog een keer. Ik leg uit dat ik dat niet doe zonder papa. Wat resulteert in een hartverscheurende huilbui die zo luid is, dat ik er van schrik.

‘Maar straks wordt papa nooit meer beter en gaat hij NOOIT meer mee naar het zwembad!’

In één adem komt plots die volzin tussen het gesnik door. Ach meisje toch, denk ik bij mezelf. Mijn hart breekt een beetje. Ik trek haar bij me op schoot en zo zitten we een tijdje. Haar schokkende lijfje tegen me aan, haar tranen druppen op mijn schouder.

‘Ben je vaker bang dat papa niet meer beter wordt?’, vraag ik. Ze knikt. ‘Ik ook soms, best wel vaak,’ hoor ik vanaf de andere bank. De oudste zit alles met vochtige oogjes te aanschouwen. ‘Mama is soms ook bang,’ zeg ik, terwijl ook zij nu tegen me aankruipt.

Onze kleine lieve ‘schattebollie’, net vijf jaar. Ineens is ze zich ervan bewust dat er een tijd komt dat sommige dingen misschien nooit meer kunnen. En dat je ook mensen kunt kwijtraken. En dat dat in dit geval haar eigen vader kan zijn.

Ik zou er alles voor over hebben om haar, evenals haar zus en broertje, het verdriet te besparen dat hen ooit te wachten staat. De angst weg te kunnen nemen die ze nu blijkbaar al voelen door de hele situatie. Maar dat kan ik niet.

Zo vaak als zij bang zijn, driedubbel zo vaak kijk ik naar boven en vraag ik Hem of Hij ze onder Zijn hoede wil nemen. Of Hij ze – ondanks alles – de rust en vreugde in hun hart wil geven om zo zorgeloos mogelijk kind te kunnen zijn. Dat Hij ze wil laten voelen dat Hij er altijd voor ze is, wat er ook gebeurt. Dat ze bij Hem mogen vinden wat ik niet kan geven.

‘Papa kan echt nog wel mee hoor, naar het zwembad,’ zeg ik als het snikken minder wordt. We spreken af dat we het gewoon in de agenda zetten. ‘Dan kan papa in elk geval nu niet meer weggaan, want dit is nu een afspraak!,’ besluit mijn pientere kleuter voordat ze van mijn schoot afglijdt.

‘Mag ik nu in bad? Dan weet ik vast hoe dat is in de nieuwe badkamer’.

Ik moet lachen. Een ‘diplomaloos’ kind in een badkuip, dat moet ik in mijn eentje nog wel kunnen redden.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.