Ode aan Martha

Esther stuurde weer een mooi gastblog. Over het werk dat niet lijkt op te houden als je kinderen hebt. Esther heeft een fijne oplossing gevonden: een surrogaat Martha. Op welke manier ga jij met het huishouden om sinds de kinderen er zijn? Laat het weten in een reactie!

Ik biecht het maar meteen op. Het liefst leef ik in een huis dat eruit ziet alsof ik door een woonwinkel wandel. Ik volg VT Wonen op de voet en neus regelmatig rond om in mijn interieur weer wat te vernieuwen.

Dit doe ik niet zozeer om mijn woning in de etalage te zetten, maar vooral omdat ik hou van een sfeervol familiehuis en mooie spullen. En ik hou van geordend, schoon en opgeruimd. Want een opgeruimd huis, zorgt voor rust in je hoofd. Mijn hoofd.

Met drie meiden die niet direct diezelfde genen lijken te hebben meegekregen, lig ik wel eens in een spagaat. Barbiepoppen met de haren in de knoop (inclusief accessoire handtas en knalroze pump) paraderen op de modeshow in onze woonkamer. Grote schoolgebouwen, zwembaden en prinsessenkastelen worden in razend tempo opgetrokken en tentoongesteld. Serieus, een speelgoedmuseum is er op sommige dagen niks bij.

Vergeet ook vooral de afdeling ‘Knutsel- en frutsel’ niet: gekleurd gescheurd papier, een tube lijm die aan alle kanten plakt (maar niet meer lijmt), stiften die al weken doploos door het leven gaan en glitter en kleiresten in de naden van mijn vers gezeepte houten vloer.

Sinds een poosje hebben we ook speelzand in huis. Degene die dit heeft uitgevonden moét beslist andere genen bezitten dan ik. De eerste keer dacht ik nog: ‘Wat een grappig spul, waarmee ze leuke zandkastelen kunnen bouwen!’ Goed voor de creatieve ontwikkeling zeg maar. De daaropvolgende keren ging mijn kroost door voor sneeuwpop Olaf en was mijn huis veranderd in een dito landschap. Zeg maar goed voor mijn portie oefening in geduld.

Maar natuurlijk kreeg ik geen kinderen om hen op te laten groeien in een smetteloos steriele omgeving. Dat betekent dat ik moet accepteren dat het er hier soms uitziet alsof er een bom ontploft is in plaats van een Scandinavisch industrieel paradijs.

Acceptatie hiervan is niet mijn sterkste kant; noem het gerust mijn zwakke plek. Naast het runnen van een gezin, geniet ik ook van een leuke afwisselende baan en onderneem ik nog een aantal andere activiteiten. Toen ik na enige tijd onmogelijk nog alle ballen in de lucht kon houden, moest ik keuzes maken.

Een andere ‘Martha’ bleek voor ons een goede stap in de richting. En nu is die Martha mijn heldin! Iedere twee weken komt zij hier een paar uur en laat ons huis blinken. Zij poetst de glitters en kleiresten uit de naden van de vloer en sopt het sanitair alsof koningin Maxima elk moment kan komen toiletteren. Maar nog belangrijker, zij geeft mij meer rust. Rust in mijn lijf en in mijn hoofd. Meer rust om met aandacht moeder, vrouw en vriendin te zijn. En om een beetje meer Maria aan Zijn voeten te zijn.

Dus daarom, deze ode aan mijn ingehuurde Martha. Omdat zij helpt bij wat mij niet lukt en één van mijn ballen opvangt. Maar laat mijn les vooral zijn dat ik probeer steeds meer Zijn Maria te worden. Omdat mijn werk toch nooit af is en mijn huis, ook als ‘Martha’ haar ronde heeft gedaan, slechts hooguit 5 minuten woonmagazinewaardig is.

Ps: Ik realiseer mij heel goed dat we in de luxepositie verkeren om keuzes op deze manier te kunnen maken. Ik hoop dat mama’s die met dezelfde dingen worstelen wijsheid en handvatten krijgen om hier op een juiste manier mee om te gaan.

Foto: Stevep, pixabay