Oh jee, HB!
Om heel eerlijk te zijn heb ik er moeite mee om deze blog te schrijven. Ik ben er al zo vaak aan begonnen, iedere keer weer kwam het in de prullenbak terecht. Maar vandaag heb ik mezelf beloofd dit blog daadwerkelijk te gaan schrijven en in te leveren, het is namelijk zo ontzettend nodig.
De reden dat ik het lastig vind om deze blog af te ronden, is deze: ik ben bang dat mensen vinden dat ik hoog van de toren blaas. Daarnaast wil ik mijn kind beschermen tegen vooroordelen en verwachtingen die – heel begrijpelijk – voortkomen uit het ontbreken van kennis over dat wat zij is: hoogbegaafd.
HB in het kort*
Bij de gemiddelde persoon ligt het IQ tussen de 95-105. We spreken van hoogbegaafdheid als het kind bij een IQ-test boven de 130 scoort, bij 2-3% van de kinderen is dit het geval. Niet alleen het IQ telt hierin mee, maar ook de manier van denken: complex, snel en creatief. Naast het feit dat hun leefwereld intens is, hebben ze oog voor detail, een olifantengeheugen en nemen ze de gekste informatie op als een spons. Een grote mate van perfectionisme bezorgt hun regelmatig de angst om te falen. Dat is, naast het feit dat ze het liefst niet opvallen in de klas, een van de redenen dat ze op school gaan onderpresteren.
De onmacht
Onze oudste was nog maar vier jaar toen het pedagogisch onderzoek plaatsvond. Ondanks dat ik niets hoefde te doen, behalve een voorbereidend gesprek voeren, vond ik het ontzettend spannend. Ik was bang voor de uitslag, ondanks dat ik stiekem al wist wat er uit zou komen. Als zus van een geniale broer en als schoondochter van een idem schoonvader, was het mijn man en mij eigenlijk al jaren duidelijk. En ze was nog maar vier.
Met anderhalf jaar zag ze binnen no-time vanuit haar autostoel hoeveel scholieren er langs ons fietsten. Woorden als überhaupt en zinloos maken sinds dat ze drie is al deel uit van haar standaard vocabulaire.
Voordat ze naar groep 1 ging kon ze al lezen en schrijven. Ze zag er ontzettend naar uit om naar school te gaan, maar na een paar maanden moesten we haar met man en macht op school krijgen. “Waarom doen jullie me dit aan!”, huilde ze aan de ontbijttafel. Maar vlak voordat we bij het schoolplein aan kwamen vermande ze zichzelf en liep ze met rechte rug richting school. In de klas ging het goed, de juffen waren tevreden, maar thuis was ze gefrustreerd, boos, verdrietig en zeer teleurgesteld. Nog twee jaar kleuteren voor je écht mag gaan leren lezen, schrijven en rekenen was de grootste deceptie in haar korte leventje.
We zaten thuis met onze handen in het haar, we kenden haar niet zo. We hadden medelijden met haar, we wilden een gelukkig kind. Een meisje dat er naar uit ziet om naar school te gaan, niet bang is om te gaan slapen en gewoon durft te laten zien wat ze al kan. Maar op school schreef ze alleen maar haar naam met grote gekke letters, terwijl ze thuis al bezig was met haar verlanglijstje voor Sinterklaas.
Terughoudendheid
Uiteindelijk is ze versneld en heeft ze een half jaartje in groep 2 gezeten, dat heeft haar goed gedaan. Maar ondanks dat het met mijn dochter een stuk beter gaat, merk ik terughoudendheid bij mezelf, als ik er over praat. Het lijkt me gemakkelijker om iemand te vertellen dat ze een groep blijft zitten. Een klas overslaan dat klinkt zo… hooghartig? Ik weet niet wat het is, maar er blijft een bepaalde schroom. Alsof er een taboe op ligt?
Graag neem ik jullie door middel van een blogreeks mee in onze wereld van HB.
*dit is een zeer beknopte versie van een complex verhaal, maar dekt voor een groot deel de lading.
Foto: Pexels
Veerle is getrouwd met Johannes en mama van hun dochters Jalta en Shanna. Veerle wordt blij van een goed glas wijn, in het weekend gecombineerd met een bordspel. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen weet ze hoe intensief het moederschap kan zijn. Binnen haar praktijk talent IQ biedt ze een helpende hand aan kinderen en volwassenen met (vermoedelijke) hoogbegaafdheid. Ontdek welk talent de Hemelse Vader jou heeft gegeven!
www.talent-IQ.nl
Zo herkenbaar!! Dank hiervoor
Zo goed om dit te lezen! Dankjewel!
Mooi geschreven Veerle! Goed dat je het nu hebt aangedurfd. Het is erg herkenbaar. Ook de keuze van versnellen of niet. De twijfels van waar doe je goed aan, En er niet makkelijk over durven praten.
Openheid is zo belangrijk, want zo ontmoet je anderen die in ‘hetzelfde schuitje’ zitten. Maar de kwetsbaarheid die daarbij komt kijken, kan ook heel lastig zijn. Heel veel wijsheid gewenst!
Heel belangrijk! Fijn dat je nu toch begonnen bent met blogs over dit onderwerp!
Mooi geschreven en goed dat je blogs hierover wil schrijven.
Vanmorgen nog die miskenning ervaren… een verhaal op fb over de week van het unieke kind ofzo? Een vraag naar erkenning voor kinderen die niet ‘doorsnee’ zijn.. vele opgesomd, maar hb stond er niet bij..
Het wordt ook gezien als ‘luxeprobleem’ terwijl het soms zeer moeilijk mee om te gaan is, voor kind en anderen.. eenzaam voor kind en ouders..
Dankjewel voor het delen!! Jullie zien dingen bij je kind wat ze bij anderen niet laat zien…dat maakt het O.a. kwetsbaar… kijk uit naar het vervolg :)
Daar heb je helemaal gelijk in. Maar kwetsbaarheid kan (naast verwonden in het slechtste geval) ook zeker verbinden. In de hoop dat dat gaat gebeuren…
Wauw ik herken vooral het gevoel ‘niet hooghartig’ te willen zijn. Onze zoon haalt alleen maar 10en. Krijgt uitdaging op andere vlakken en is mede daardoor blij. Maar ik durf bij niet meer te zeggen dat hij zoveel 10en heeft. Dank voor je verhaal.
Bedankt dat je de stap hebt genomen om een aantal blogs over dit onderwerp te schrijven. Ook voor mij als moeder van een slim meisje zitten er veel herkenbare dingen in.
Ik zie uit naar de vervolgblogs.
Alledrie onze kinderen zijn verbaal zeer sterk. We noemden onze oudste al gekscherend ‘professor’, pas vorig jaar toen ze 8 jaar was kwam ze enorm in de knoop. Gelukkig troffen we een doortastende huisarts die haar doorverwees en uit de onderzoeken kwam inderdaad een score van 139, met een disharmonie tussen verbaal en performaal. Beiden zeer hoge score. Zes sessies bij de kindercoach en bijna een jaar orthopedagogische begeleiding later hebben we ons meisje weer terug, zij het nog steeds kwetsbaar.
Tijdens dit hele traject kwam bij mij ook veel (pijnlijke) herkenning naar boven.
Veel succes met jullie dochters. Ik ben heel benieuwd naar je blogs.
Oh, de disharmonie! Wat een uitdaging hè. Veel wijsheid gewenst voor jullie en jullie meisje. Wat je nu doet, is investeren in de toekomst. Houd dat voor ogen
Wat mooi dat je erover schrijft. Ik begrijp je worsteling met het gevoel hooghartig te zijn. Omdat de maatschappij heeft bepaald dat slim zijn alles is en doet alsof hoog scoren altijd een prestatie is. Hoogbegaafd zijn is dan het hoogst haalbare en als je zegt lijkt het alsof je je beter voelt dan de rest. Terwijl je het gewoon hebt gekregen en je soms juist de normale dingen niet goed kunt. En daarom dus andere ‘begeleiding’ nodig hebt. Succes met je zoektocht!
Heel herkenbaar! Ben benieuwd naar het vervolg.
Onze oudste ook aangetoond HB met disharmonie. Ik zeg aangetoond omdat onze tweede nog niet aangetoond is en ik wederom dezelfde strijd moet voeren. Twee totaal verschillende karakters maar beide HB met hun eigen uitdagingen.
Want ja, met HB héb je nog steeds unieke kinderen die allemaal een eigen aanpak nodig hebben. Ook dat is een strijd.
Ik vind het vooral jammer dat er geen begrip is, sommige mensen luisteren niet eens. Inderdaad je wordt gezien als hooghartig… daar kan ik erg verdrietig van worden.
Ook hier herkenbaar: de schroom om erover te praten. Net als andere ouders zijn wij trots op onze zoon, als hij nieuwe dingen leert/kan. Maar: hij leert ze eerder dan zijn leeftijdsgenootjes en daarover vertellen tegen anderen voelt al snel als opscheppen. Lastig om daar een balans in te vinden.