Onthuld: mijn meest irrationele angsten en zorgen

Ik heb de meeste vreemde, irrationele angsten en gedachten. Ik durf ze bijna niet te delen, want ik ben bang (daar ga ik al) dat je me raar vindt en ontzettend labiel. De afgelopen jaren heb ik geleerd om open te zijn over mijn eigenaardigheden, juist omdat ze zoveel herkenbaarheid bij anderen oproepen. Natuurlijk vinden sommigen me een heel ‘bijzonder figuur’, maar over het algemeen zijn mensen opgelucht dat ze niet de enige zijn die rondlopen met ongefundeerde zorgen.

Dus: in de hoop dat iemand zich in mijn verhaal herkent en iets van opluchting ervaart, sla ik vandaag aan het delen. Komen ze:

• Bijna dagelijks zie ik mijn ooghoeken ‘iemand’ staan. Ik schrik enorm van een donkere vorm of iets wat beweegt, maar het blijkt altijd een plant, een steen, een vuilnisbak of een paaltje te zijn. Vooral ’s nachts vind ik dit heel eng. Dat heeft m’n man bijvoorbeeld ergens een donker kledingstuk overheen gelegd. Brr, dan moet ik echt even bijkomen en vaak toch nog voor een tweede keer kijken om mezelf gerust te stellen dat het niets engs is.
• Ik maak mezelf ook regelmatig gek met allerlei vreselijke scenario’s. Wat als ik nu in de auto stap met mijn kinderen en verongeluk? Of wat als mijn man met onze kinderen ergens naartoe rijdt en verongelukt? Soms zouden die gedachten me er bijna van weerhouden ooit nog in een auto te stappen.
• En dan die eeuwige onzekerheid over mijn karakter. Er zit een diepgeworteld verlangen in mij om goedkeuring te krijgen van anderen. Ik ben daarom vaak bang dat mensen mij niet goed genoeg of leuk vinden. Omdat de emoties en gedragingen van anderen bij mij erg hard binnenkomen, kan ik soms beter wat afstand nemen van bepaalde mensen. Maar daardoor word ik natuurlijk vrij snel minder gezellig gevonden. Het is dus vaak een kwestie van kiezen voor mijn mentale gezondheid of voor sociale goedkeuring. Je snapt het al: een oneindig dilemma.
• Om het nog maar even extra persoonlijk te maken: ook in mijn huwelijk heb ik soms last van irrationele gedachten. Mijn man is namelijk zo ongeveer de definitie van integer, betrouwbaar en stabiel. Eigenlijk te mooi om waar te zijn dus. Mijn man lijkt zo perfect, dit is bijna onmogelijk. Er zal vast iets mis met hem zijn want ik gewoon nog niet heb ontdekt. Soms vraag ik me af: wanneer valt hij door de mand? Er moet toch ook een mindere kant aan hem zijn? En dan heb ik het even niet over die baardharen in de wasbak.

Als ik al deze punten moet samenvatten, dan wordt me duidelijk wat er aan de hand is. Ik ben bang om mijn veiligheid en zekerheid te verliezen.  Want wat blijft er nog van mij over als dat verdwijnt? Ik heb soms het idee dat ik met al mijn kracht moet zwemmen om boven water te blijven. Als die veiligheid en zekerheid verdwijnen, dan ben ik bang dat ik zink.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ondanks deze angst ook weet en ervaar dat er één plek is waar ik altijd veilig ben. Dat is bij God. Hij krijgt nooit een auto-ongeluk en scheert zijn baard niet in mijn badkamer. Hij vindt mijn karakter, met al mijn eigenaardigheden, fantastisch en voor Hem ben ik sociaal genoeg. Maar ik sluit niet uit dat er een dag komt dat Hij ineens in de kamer staat! Dan hoop ik dat ik niet schrik, maar vol vertrouwen zijn stralende verschijning tegemoet kan treden.