Onzekerheid

Dit blog schreef ik toen ik er net achter was dat ik zwanger was en er door bloedingen veel onzekerheid was. Eerder geplaatst als anoniem. Maar ik was het dus eigenlijk zelf. ;-)

Er groeit een baby in mijn buik. Of groeide. Want eigenlijk was ik vorige week ongesteld. Tenminste, dat dacht ik te worden. In ieder geval zette het niet door en was het lang niet zo erg als normaal. Maar ja, wat is normaal. Het wisselt wel vaker. Het meest gekke was dat het na vier dagen stopte. En dat die dagen met veel bloedverlies en buikkramp niet zijn geweest.

Toen ik afgelopen dinsdag wakker werd en na het wegbrengen van mijn zoontje misselijk in de auto op weg naar mijn werk zat, vond ik het toch tijd worden een test te kopen. En chocola, want ondanks die misselijkheid had ik toch zin in iets lekkers.

Die test bewaar ik wel voor een volgende keer, bedacht ik nog toen ik hem in mijn mandje gooide. Maar toen ik thuiskwam ging ik als vanzelf naar de wc om over het welbekende staafje te plassen. Eén minuut wachten stond er op het pakje. Zou het kloppen dat ik gelijk twee streepjes zie?

M’n hart slaat over. Wat? Kan dit? Ben ik dan toch zwanger? Met een blij hart en springende benen sta ik in de wc. Na een minuut kijk ik nog eens. Ja, duidelijkere streepjes dan dit krijg ik niet. De test zegt dat ik zwanger ben.

Toch voel ik me onzeker. Want dat bloed was er vorige week ook. Even later legt de verloskundige aan de telefoon uit dat het klinkt als te veel bloed voor een innestelingsbloeding, maar dat het nu ook niet duidelijk is of het een vroege miskraam is. Het bloeden heeft niet doorgezet. Er zit niets anders op dan twee weken te wachten en dan nog eens te testen.

Dus nu wacht ik met een schrijnend gevoel in mijn maag in plaats van met mijn hoofd in de wolken. En dat vind ik verrekte irritant. Want m’n borsten doen zeer. De knoop van m’n broek moet los. Ik ben chagrijnig, moe en de halve dag loop ik met een weeïg gevoel in mijn maag. Of dat komt door de zenuwen of door de daadwerkelijk vermeerderende hormonen weet ik niet. Mijn lijf denkt in ieder geval dat het zwanger is. En ik wil het zo graag zijn. En vieren.

Over tien dagen zal een test uitwijzen of ik nog zwangerschapshormonen in mijn lijf heb. En dan zal snel een inwendige echo volgen. Met hopelijk een kloppend hartje op het beeldscherm van een kindje dat groeit. Want ergens houd ik nu al heel veel van dat vruchtje dat in mij zit. Of zat. Het enige dat nu écht rust gaat brengen is weten of ik dit kindje ooit echt op aarde mag ontmoeten. Ik hoop het zo. En anders hoop ik dat het in de Hemel verder opgroeit. Dan zal er zeker een weerzien zijn.