Opgeruimd!

De allerleukste verrassing van het ouderschap: dingen van jezelf terugzien in je kinderen. Onze zoon bijvoorbeeld, erfde zijn mooie kop haar en zijn intelligentie van zijn vader. Onze jongste kreeg het pit en de passie mee van haar moeder. En onze middelste kreeg juist de fijngevoeligheid van ons allebei.

Tot zover geen problemen.

Tot ik een tijdje geleden iets van mezelf dacht terug te zien in onze driejarige dochter. Een diepe denker, nu al. Kan soms zitten tobben over iets wat gebeurd is of wat nog moet komen. Net als haar moeder, ik dus. En toen vond ik het ineens minder leuk worden…

Misschien herken je dat wel, want we nemen allemaal van alles mee. En geven dat door, soms tegen wil en dank.

Voorbeelden

Dat je tiener bijvoorbeeld dezelfde risico’s neemt die jij vroeger ook nam. Waardoor je dingen deed waar je nu nog steeds spijt van hebt. En dat je haar hiervoor wilt beschermen. Maar dat je dat juist net iets té heftig doet, waardoor het bij jouw tiener alleen maar averechts werkt.

Of dat je je eigen verlegenheid terugziet bij je zoon, waardoor je zijn worstelingen zo herkent in het maken van vriendjes. Want vriendschap sluiten vond je lastig, en eigenlijk nog steeds. En dat je hem wilt helpen, maar dat je eigen emoties hierbij in de weg zitten.

Of dat je erachter komt dat je dochter hoogbegaafd is, net als jij. Maar dat daar vroeger op school geen aandacht aan werd gegeven, waardoor je je een vreemde eend in de bijt voelde. En dat je dat wilt voor je dochter wilt vermijden en er daardoor nu als moeder heel krampachtig bovenop zit.

En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te verzinnen, waarbij je eigen uitdagingen ineens heel dichtbij komen. Omdat je ze tegenkomt bij je eigen kroost. Het zijn dan de pijnlijke echo’s bij jezelf die je soms danig in de weg kunnen zitten bij het opvoeden van de volgende generatie. En dan wil je wel anders, maar je kunt de knop nog even niet vinden…

Maar hoe ga je daar goed mee om? Ik denk hierbij aan deze uitspraak:

“Ruim de stenen op die op je pad liggen, zodat je kinderen er niet over struikelen.”

Ik vind dat goed nieuws. Want door zelf opgeruimd te zijn, help je jezelf, maar blijkbaar juist ook je kinderen. Hoe beter je je eigen uitdagingen een plek kunt geven, hoe beter je dit ook aan hen kunt leren.

Hoe dan?

Daarom is het belangrijk dat je in het reine komt met je eigen risicogedrag als tiener. Dat je jezelf vergeeft en zo je ‘stenen’ opruimt, met Gods genade. Je zult zien dat als je hier eerlijk en kwetsbaar over praat, je beter met je tiener om kunt gaan. Misschien juist wel doordat je er zelf ook doorheen bent gegaan.

Daarom is het belangrijk dat je de karaktereigenschappen van jezelf met liefde accepteert en mee om leert gaan, zoals bijvoorbeeld je verlegenheid. Want als jij dat doet, kun je je zoon dat ook leren. Dat je onvoorwaardelijk van hem houdt en in hem gelooft, hoe hij ook is. Niet dat het dan gelijk makkelijk wordt. Maar omdat het er mag zijn, verandert er iets.

Daarom is het ook belangrijk dat je je eigen worstelingen rondom je eigen hoogbegaafdheid een plek geeft. Dat je de gevoelens die er kunnen zijn bij je eigen ervaringen van vroeger, op een goede manier verwerkt. En dat je weet wat je waard bent en wat je mogelijkheden zijn. Zodat je je dochter ook weer beter kunt helpen.

Zoektocht

En ja, dat kan best een zoektocht zijn met hier en daar fikse worstelingen. Je huis opgeruimd houden kost ook tijd en energie, dat geldt net zo goed voor je emotionele huishouding. Maar het is zoveel waard, voor jezelf maar vooral ook voor je kinderen.

Het heeft trouwens niks met perfectie te maken, dat ineens alles in je leven compleet op orde is. Ik geloof wél iets anders: dat God ons levenshuis schoonmaakt door Jezus’ werk voor ons. En als Hij in ons leeft en de ruimte krijgt, dan heeft dat invloed op alle kamers van ons leven. En ja, dat blijft een zoektocht. En ook wel een mysterie als je ’t mij vraagt. Maar God is trouw en zal het werk dat Hij begon, ook afmaken. Samen met jou.

Dochter

Dus wat betreft mijn dochter, weet ik als moeder wat me te doen staat. Want als ik merk dat ik het lastig vind om haar te zien tobben, moet ik eerst maar eens bij mezelf beginnen. Hoe ga ik om met mijn neiging tot te veel nadenken? Hoe kan ik mijn gedachtewereld positief houden? Kan ik nog milder zijn voor mezelf? En vooral: hoe leer ik zelf minder te piekeren en meer op God te vertrouwen?

Want als ik mijn pad opgeruimd houd, is dat fijn voor mij. Maar vooral voor mijn dochter.

En ik maar denken dat opvoeding alleen maar over kinderen gaat… Maar misschien moest ik zelf eerst moeder worden, om precies dát te kunnen leren. ; – )