Peuter én ochtendhumeur

Eén minuut voor zes is het, als ik mijn telefoon check.
Naast mij staat Jesse. Hij duwt voor de vierde keer tegen mijn schouder.
Half slaperig mompel ik het is nog te vroeg Jesse, ga nog maar even slapen. Nog voor ik het laatste woord van die zin uitspreek, begint naast mij een stampvoetconcert.

“Oké, bij mij in bed dan?” probeer ik nog om mijn nachtrust te verlengen, want met kinderen in de leeftijdscategorie nul tot zes zijn mijn nachten ook niet langer dan dat aantal uren.

Jesse trapt er niet in. Luid en duidelijk laat hij dat weten, en niet door een rommelende maag. Ik besluit de rest van het gezin een donderwolk te besparen. “Kom we gaan naar beneden,” zeg ik al gapend en ga voor hem uit. Een krijspartij bovenaan de trap volgt. Omdat ik als eerste naar beneden ga. Eenmaal aan de ontbijttafel smijt hij zijn bord op de grond, Het is de blauwe, in plaats van de groene. Als ik het blauwe bord omruil voor de groene, escaleert het helemaal.

“Doe dat nou niet mama! Jij bent stom!” schreeuwt Jesse. Hij laat zich op de grond zakken en schopt tegen de muur. Ik krijg de neiging tegen diezelfde muur te slaan en besluit maar even weg te lopen.

“Pak zelf maar een ander bord. Ik ben er klaar mee,” roep ik hem achterna terwijl ik stampvoetend wegloop en met een grote frons naar mijn man kijk die inmiddels naar beneden is gekomen. Die frons is zijn teken om het over te nemen.

Jesse zijn ochtendhumeur is vaak aanwezig. Het zijn niet mijn favoriete momenten. Het gedram komt me gauw mijn neus uit, zeker als het een paar dagen achter elkaar zo gaat. Het drukt een stempel op de ochtend, niet alleen voor mij.

Als ik hem ’s avonds naar bed breng, vraag ik me af hoe hij dit later gaat doen als hij groot is. En getrouwd. Soms krijg ik al medelijden met zijn toekomstige vrouw.

Maar juist tijdens ons bedtijdritueel verbaast hij mij. Vanuit het niets zegt hij “Ik vind jou lief mama”. Zijn twee warme armen vinden hun weg om mijn nek. Zijn wang het liefst tegen die van mij om af te sluiten met deze woorden: “Mama, ik hou van jou.”

Who cares about rustige ochtenden. Zo in slaap vallen wil toch iedereen.

Foto: Ditta van Gent Fotografie