Power to the Papa’s: zegenen

Speciaal voor Vaderdag een blog van een Power Papa: Johannes, de man van Veerle :-) Hij beschrijft een mooi moment met zijn dochter, wat uiteindelijk een prachtmoment werd voor zichzelf. 

In het schemerduister zing ik met gedempte stem de laatste woorden mee van het inmiddels welbekende ’10.000 redenen’. Instant-opwekkings-classic bij uitstek. Vol overgave zingt mijn oudste dochter de laatste zin mee, terwijl ik op dat moment vooral hoop dat ze haar zusje van twee niet wakker jubelt. Ik neig wat dichter naar haar toe om de laatste stap van ons op-bed-leg-ritueel te voltooien: het gebed. Zoals gewoonlijk laat ik haar twee bid- en twee dankpunten opnoemen. Het is – voor mij althans – onmogelijk om vijf bid- en acht dankpunten te onthouden.

Na het “amen” geef ik haar de finale kus en maak ik aanstalten om te vertrekken, maar ineens kijkt ze me verschrikt aan. “Pap ! Zegenen!”. Met moeite onderdruk ik een glimlach en terwijl ik mijn rechterhand laat rusten op haar bekrulde bolletje geef ik haar de hogepriesterlijke zegen: “De Here zegene je, en Hij behoede je. De Here doe Zijn aangezicht over je lichten, en zij je genadig. De Here verheffe Zijn aangezicht over je en geve je vrede.”*

Amper heb ik “vrede” uitgesproken of ik hoor mijn dochter vermanend zeggen: “Ja pap, dat was je bijna nog vergeten hè?!”

De zegen. Gods Zegen. Jezus’ zegen. De priesterlijke zegen. De (aarts)vaderlijke zegen. Hij kan gegeven of ontvangen worden, ruimhartig of met tegenzin. Kortom: de zegen is een terugkerend ritueel in de Bijbel.

Terwijl ik al mijmerend de trap afloop besef ik ineens hoe vaak deze woorden uit Numeri wel niet over mij en mijn broer zijn uitgesproken. Talloze malen heeft mijn vader deze woorden over zijn lippen laten gaan terwijl hij zijn handen ‘in stereo’ op onze hoofden legde. Ook toen we in onze jonge jaren bij opa en oma logeerden op de boerderij werden deze woorden steevast bij het naar bed gaan over ons uitgesproken. Als kind onderga je het eenvoudigweg en ik had dan ook weinig benul van het gewicht van deze ‘ouderwetse’ woorden.

Ik maak een gedachtesprong naar Genesis 32: Jakob op de vlucht voor zijn broer Esau. Jakob bij de Jabbok. De nachtelijke worsteling met de man (of was het een engel ?) Gods. Jakobs hartenkreet bij het ochtendgloren:

“Ik laat u niet gaan, tenzij gij mij zegent.”

Wanneer ik om me heen kijk worstelen met name de jonge christen-vaders anno 2018 heel wat af. Want naast het vaderschap zijn er nog heel wat rollen die vervuld moeten worden: (ex-)echtgenoot, minnaar, vriend, oom, neef, (klein)zoon, broer, werk- of ondernemer en niet in de laatste plaats: christen. Soms is het een hele worsteling om iedere rol goed te vervullen. En als dat al lukt rest ons nog die ‘heilige worsteling’: de worsteling met God, het geloof, het eigen ik…

Dan vraag ik mij weleens af: wat heb ik mijn kinderen te bieden als ‘priester van het gezin’ ? Zelf heb ik nog een hele weg te gaan en in een vingerknip staat het kroost op eigen benen en moeten ze zelf hun weg in deze verwarrende maatschappij zien te vinden.

Het antwoord ligt volgens mij niet in grote woorden of daden, maar in een hartenkreet van vader tot Vader:

“Ik laat ze gaan, mits U ze zegent.”

Papa’s (en powermama’s): een mooie vaderdag toegewenst!

*De hogepriesterlijke zegen vind je in Numeri 6:24-26

Foto: Unsplash, Caleb Jones