Propeller

‘While you were in church, we have been praying,’ lees ik in een appje van mijn vriendin uit Zuid-Afrika. Ze vervolgt: ‘Ik zag een propeller van een oud vliegtuig. Hij deed het niet meer. Iemand probeerde hem weer aan de praat te krijgen en dat lukte. Hij ging weer draaien.’

In mijn vorige blog vertelde ik over Alex’ ziekenzalving. Een heel bijzonder moment, maar nu we een paar weken verder zijn, blijkt het ook een beladen moment. Naast de spanning van de op handen zijnde scan en uitslag, komt er een nieuw gevoel bij. Een soort ‘verwachting’. En dat vind ik eng. Ik durf dat niet zo goed: hoge verwachtingen hebben. Ondertussen hoop ik natuurlijk wel heel erg dat het beeld wat mijn vriendin zag op het moment van de zalving waarheid wordt. Dat Alex’ propeller weer gaat draaien.

Een paar dagen na Alex’ nieuwe scan gaan we richting ziekenhuis voor de uitslag. Medisch gezien mogen we helemaal geen hoge verwachtingen hebben, dat weet ik ook wel. Maar toch: ik voel een nog grotere spanning dan anders. We zitten amper als de arts van wal steekt. ‘Alles ziet er eigenlijk hetzelfde uit als op de vorige scan…’ Ik slaak een zucht van opluchting, want dat betekent dat alles nog steeds op ‘pauze’ staat daarbinnen. Ze vervolgt: ‘…behalve de grote tumor…’ Verschrikt kijken we haar aan. Het zal toch niet?

’Kijk, hij is iets kleiner geworden.’ Haar triomfantelijke blik en mijn grote ogen vol verbazing kruisen elkaar, terwijl we allebei naar het computerscherm draaien. Iets kleiner geworden. Kleiner. Kleiner? KLEINER! Maar dat kon helemaal niet meer, had ze gezegd. Ik kijk nog een keer naar het scherm. Rechts staat 5,3 centimeter, links 4,8. Het is echt zo.

Alex kijkt naar niets, zo lijkt het. Hij is even helemaal de weg kwijt. Ikzelf kan een kleine giechel niet onderdrukken, als ik zeg: ‘Zie je nou wel!’ Nu kijkt de longarts verbaasd en ik triomfantelijk. ‘Hoe bedoel je, zie je nou wel?’. We vertellen haar –enigszins onsamenhangend –het verhaal van de zalving. De longarts weet hoeveel het geloof voor ons betekent. Ze heeft daar veel respect voor, want ze ziet hoeveel houvast wij daaraan hebben.

Maar ze weet ook wat zij met haar kennis en medicatie kan bewerkstelligen. Op onze beurt vertrouwen wij haar daarin volledig. En hoewel het merendeel van haar patiënten uiteindelijk overlijdt (het nare lot van een longarts), worden er toch ook mooie resultaten geboekt.

Het maakt ons alle drie op dat moment geen drol uit waar het door komt. Of het medische wetenschap is, of een Godswonder. Of allebei. We vieren heel even een klein feestje, door samen vooruit te mogen kijken. We genieten van het gevoel dat we extra tijd krijgen. Die middag, tijdens de volgende chemo, schrijf ik -nog steeds behoorlijk beduusd -een update voor onze achterban. Al snel krijg ik een berichtje terug van mijn Zuid-Afrikaanse vriendin. God heeft haar het juiste beeld gegeven voor ons. Langzaam begint het goede nieuws een beetje te landen. Ik dank Hem voor alles. Voor het wonder dat Hij laat zien. Voor onze arts en haar medische wetenschap. Voor mijn vriendin. Voor de hoop die we nu weer een beetje mogen hebben.

De olie waar Alex mee gezalfd is…dat moet vast kruipolie geweest zijn, denk ik bij mezelf. Hoe lang het effect heeft, weten we niet. Maar die roestige propeller? Die draait!