Relax-weekendje met zijn tweeën

Roelienke stuurde me dit blogje. “Leuk voor het thema rust!” schreef ze erbij. Ze had de luxe om eens twee nachten met haar man weg te gaan. TWEE NACHTEN! Weet je hoe fijn?! Die twee nachten bleken zeker nodig, gezien de storm die raasde voor vertrek. ;-)

Heerlijk! We gaan een weekendje weg met z’n tweeën. Een vriendin biedt aan om op (alle drie) onze koters te passen, we boeken een lastminute hotel voor bijna niks en we gaan gewoon. Op naar Brugge! Hier waren we echt aan toe.

Tijd om koffers te pakken. De oudste twee kunnen het gelukkig zelf met een lijstje. Dat dacht ik tenminste. ‘Mam, ik heb echt een grotere koffer nodig!’ roept de één. ‘Grotere koffer? Zoveel stond er toch niet op het lijstje?’ antwoord ik. ‘Ja, maar mijn twee lievelingsknuffels zijn te groot, die passen er niet in!’ Oké… hij was toch bijna 10? En moet die 5-delige kameleon-omnibus ook echt mee?

Dochterlief probeert ondertussen een halve jaargang ‘dukkies’ in het koffertje te proppen. ‘Ze hebben daar toch ook dukkies?’ vraag ik. ‘O ja!’ De map wordt achteloos op de tafel achtergelaten. ‘Maar mijn parfum en sieraden moeten ook nog mee mam, die passen er ook niet meer bij!’ vervolgt zij haar inpaksessie.

Na een half uurtje ligt de hele woonkamer vol. Ik heb nog niet eens ingepakt voor onze jongste. Gelukkig past dat wel in één koffertje. Maar dan moet ook nog de buggy, autostoel, de kinderstoel to-go, de ‘je-geeft- toch-wel-genoeg-mee-he?’ voorraad luiers, een trappelzak, campingbedje en de fles mét poedercontainer en extra speen de auto in. Goed. Alleen hierom al ben ik écht toe aan dat weekendje weg.

Als de kinderen en onze halve huisraad zijn afgeleverd, sjees ik snel terug naar huis om mijn eigen tas in te pakken. En de woonkamer op te ruimen, want er lijkt wel een bom ontploft. Manlief is ondertussen ook thuisgekomen en vraagt bezorgd: ‘Denk je dat het wel goed gaat komen? Twee nachten is best wel lang voor de kinderen.’ En ineens… is mijn zin in het weekendje… bijna naar nul gedaald.

Als we eindelijk in onze tom-tom-loze auto zitten, wordt me meer en meer duidelijk dat we het middagje winkelen in Brugge wel kunnen schrappen. De inschatting ‘het is ongeveer net zover rijden als naar jouw ouders, dus dat valt best mee’ moet worden bijgesteld. Het is dik een uur verder, als we geen file hebben. Als ik ontdek dat we de wegenkaart van België zijn vergeten, zegt manlief: ‘Ik heb de routeplanner uitgeprint met alle detailkaartjes.’ Een pakket van wel 8 A4-tjes wordt in mijn handen gedrukt en ik doe mijn best de weg op de losse kaartjes te volgen. Goede teambuilding dit, denk ik nog.

Nog geen vijftig meter van het hotel verwijderd komen we bij een wegafsluiting en worden we omgeleid. Allemaal éénrichtingsverkeer en voor we het weten, zijn we de binnenstad weer uit. “Oké, waar zijn we nu en hoe komen we er weer in?”, vraag ik om mij heen zoekend. Ergens op de achterbank liggen alle vellen van de routebeschrijving die we al hadden gehad. Nu mogen we het zelf uitzoeken.

‘Schat, kun je even snel kijken waar ik heen moet?’, hoor ik naast me. Zucht. Als ik gevonden heb op welke bladzijde we waren, is het ondertussen half zeven en duiken we nogmaals de binnenstad in voor een tweede poging. Een uur en een voorzichtig ‘Schat, zullen we gewoon even iemand vragen waar het is?’ later, plof ik eindelijk op een stoel in onze hotelkamer. Heerlijk, zo’n weekendje weg met z’n tweeën. Ik denk dat ik minstens twee weken nodig heb om bij te komen van deze dag.

© Roelienke van der Snoek

📷 JustJet Fotografie & Styling