Roze wolk defect

Daar sta je dan als moeder, bij je lang verwachte roze wolk. Het was je van alle kanten beloofd en je wacht geduldig. Tot je het bordje ziet dat erbij hangt: “Defect: onze excuses, de roze wolk is tijdelijk buiten gebruik…”

Herkenbaar? Voor ons wel. De afgelopen maanden was de roze wolk ver te zoeken. Ons leven had meer weg van een donkergrijze donderwolk. Ons derde kindje bleek een huilbaby die we moesten laten opnemen in het ziekenhuis toen ze een paar weken oud was. Mijn oververmoeide moederhart brak in stukken van ons hummeltje in zo’n ziekenhuisledikantje.

Deze hadden we niet aan zien komen. Waar we in de afgelopen jaren twee keer hadden genoten van knalroze wolken, hadden we deze keer vooral veel stress, zorgen en tranen. Ik weet zeker dat ik niet de enige moeder ben met kapotte roze wolken. En ook al krijgt de ene mama meer te verduren dan de andere, iedereen kent dat gevoel wel. En dat geldt trouwens niet alleen voor de babytijd. Ook als je kids groter zijn, is het moederschap af en toe een pittige klus. Ik moet de eerste moeder nog tegenkomen die van roze wolk naar roze wolk leeft.

Grote vraag hierbij is: Mag het? Mag ik teleurgesteld als de roze wolk niet langskomt? En wat betreft het moederschap in het algemeen: mag ik soms onzeker zijn over of ik het wel goed doe? Mag ik het soms zwaar vinden? Mag ik soms overweldigd zijn? Mag ik samen met Jeremia af en toe hele klaagliederen vol klagen omdat het leven gewoon soms tegenzit? Mij scheelt het zoveel stress als ik deze vraag met ‘ja’ mag beantwoorden. De afwezigheid van een roze wolk is al balen, dat is duidelijk. Ik hoef het dan niet erger te maken door mijn gevoelens daarover onder het tapijt te schuiven. En eigenlijk vind ik het juist wel bevrijdend om gewoon toe te geven hoe het écht is en hoe dat dan voelt.

Het doet met denken aan Job, de man die alles kwijtraakte en teleurgesteld achterbleef. Zijn houding is inspirerend bij kapotte roze wolken. Van hem zijn uitspraken als: “De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen, de naam van de HEER zij geprezen.” (Job 1:21) En ook: “Al het goede aanvaarden we van God, zouden we het kwade dan niet aanvaarden?” (Job 2:10) Het mooie van Job vind ik dat hij geen moeite doen om het noodlot leuk te vinden. Hij poetst zijn lijden niet weg en doet niet geforceerd optimistisch over z’n situatie.

Inspirerend! Gewoon zeggen wat het is. Gewoon toegeven, net als Job. En vervolgens erover praten. Het hele boek Job is zelfs één groot gesprek over het lijden in het leven. Job praat over wat hem overkomt en hoe hij zich daarbij voelt. Met z’n vrienden, die hem al pratend proberen te helpen. Maar hij praat vooral ook met God, Die terugpraat en hem uiteindelijk z’n leven weer teruggeeft.

Wij hebben weer veel geleerd van de afgelopen periode. Ik doe deze tijd niet graag over, maar leerzaam was het wel. Ik heb m’n lieve familie en vrienden weer beter leren kennen. Ik weet ook weer dat ik niet de enige ben die zoiets meegemaakt heeft, want al vertellend komen de verhalen bij anderen ook los. Dat geeft verbinding en dat is fijn. En ik heb ook God weer opnieuw leren kennen. Dat Hij écht is. Dat Hij haast tastbaar aanwezig is op de meest donkere momenten. Dat Hij luistert als ik huilend bij Hem aanklop en dat Hij gebeden verhoort.

Maar de belangrijkste les is wel dat mijn geloof meer werkelijkheid geworden is. En dat geloven wat mij betreft niet zoveel te maken heeft met een roze wolk. Maar vooral met hoe God is, misschien juist wel als deze even defect is.

Beeld: uit Relax Mama! Gemaakt door Moniek Bouwmeester (Studio Pomp)