Rust? Nu even niet! Of wel?

Laatst fietste ik langs een grote, oude boerderij. Op de verweerde stenen voorgevel stond een veelzeggende naam: ‘De rust is elders’. Ik moest daar deze dagen aan terugdenken want ik overweeg deze spreuk ook op ons huis te zetten. Ik vind ‘m namelijk wel toepasselijk voor mijn leven nu. Met een kleuter, peuter en drie weken oude baby is de rust in ons huis… eh… inderdaad vaak élders. Hoe bijzonder mooi ik deze periode ook vind, rustig is het leven nu even niet.  

Ik heb besloten dat ik deze situatie maar ga accepteren zoals-ie is. Want de rust is blijkbaar elders, niet hier. Ertegen verzetten kost meer energie dan eraan overgeven, zo heb ik gemerkt. Dus welkom in Huize Zegelaar, waar overal luiers liggen, waar de wasmachine overuren maakt en twee ouders rondlopen met wallen onder hun ogen van de slaap.

Ideaalbeeld
De grap is dat ik met de acceptatie van deze rusteloze fase al een last van mijn schouders voel afglijden. Het zijn pittige tijden, zoals iedereen me van tevoren had voorspeld. Nu ik er middenin zit, moet ik er gewoon aan geloven. Maar zodra ik het ideaalbeeld van m’n leven loslaat en het neem zoals het wél is, geeft dat al de rust die ik nodig heb. Het lijkt allemaal al lichter als ik gewoon toegeef dat het moederschap nu even zwaar is. Dat het leven met jong grut soms een aaneenschakeling is van gebroken nachten en drukke dagen. En dat dit onvermijdelijk is, maar ook weer voorbij zal gaan.

Verlangen
De rust is dus niet hier, maar elders. In de hemel, om precies te zijn, waar de rust compleet en eeuwig is. Ik denk dat het ons zou helpen als we vaker realiseren dat we hier op aarde nog niet in die hemel zijn. Dat het ontbreken van rust eerder regel dan uitzondering is in ons nog-niet-paradijselijke-leven. En dat die Rust met een hoofdletter vooralsnog een verlángen is en dus nog geen werkelijkheid. Eerlijk gezegd vind ik dat ook weer rustgevend. Weten dat we niet raar moeten opkijken of schuldig voelen dat die rust er nu nog niet is.

En toch…
Toch krijgen we op aarde af en toe een glimp van de hemel. Dan is die rust er nu even wél. Het overkomt me op allerlei uiteenlopende momenten, en dat heeft alles met God te maken. Zo geeft het rust om te weten dat ik m’n chaotische leven niet eerst op orde hoef te hebben om door God aanvaard te worden. En het geeft rust om de lat die ik mezelf op kan leggen, los te laten en steeds meer te leven van Gods bevrijdende genade. Het geeft rust om niet afhankelijk te zijn van de mening van mensen omdat Gods liefdevolle waarheid over mij het belangrijkste is. Het geeft rust om met een afgemat lijf bij m’n Schepper te komen die zegt rust te geven aan wie vermoeid en belast zijn (Mattheus 11:28). Het geeft rust om mezelf niet met anderen te vergelijken en blij en dankbaar te zijn voor alle zegeningen die ik wél heb gekregen. En het geeft rust als ik ophoud met iedereen tevreden te willen houden en genadig ben voor mezelf en anderen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met m’n opsomming van rustgevers. En steeds lever ik iets van m’n eigen onrust bij God in, waar Hij weer rust voor in de plaats geeft. Dat is waar de Bijbel het over heeft als het gaat om ‘bekommernissen op Hem werpen omdat Hij voor ons zorgt’ (1 Petrus 5:7). Een goede ruil, als je het mij vraagt.

En nog wat: het geeft zoveel rust om te weten dat er medemama’s zijn die kunnen meevoelen, meedenken en soms meehuilen. We zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje. En juist daarom is er ook Power to the Mama’s, dat wil bemoedigen en motiveren vanuit ons gedeelde geloof in God. Met eerlijke, herkenbare blogs die je raken omdat ze uit het leven gegrepen zijn. En die herkenning is rustgevend, want je weet dat je er niet alleen voor staat.

De rust is elders
Ik weet nog niet of ik de spreuk van die grote, oude boerderij ook op onze voorgevel zal zetten. Ik twijfel nog. Want in een gezin met jong grut is de rust inderdaad vaak elders. Maar af en toe is deze toch ook ineens heel dichtbij.

Foto: pixabay