Schaduwkant van coronatijd voor pubers

We ontvingen dit intense blog van een moeder van pubers. Haar dochter is een van de pubers die door corona psychische last ondervindt. Marieke deelt haar verhaal hier, met toestemming van haar puber. Ter (h)erkenning, voor alle ouders en pubers die deze tijd ook moeilijk vinden.

Daar gaat ze, onze mooie dochter. Ze is veertien jaar.‘Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed’ zingt Marco Borsato in mijn hoofd. Maar wat heeft het laatste jaar erin gehakt.

“In een maand tijd is ze drie kilo afgevallen.”

Terwijl ik haar nakijk en zij op de fiets stapt met haar vriendinnen, voel ik de tranen prikken in mijn ogen. Mijn keel zit dicht. Ik ben echt bang. Anderhalve week geleden hadden we een afspraak met de kinderarts. In een maand tijd is ze drie kilo afgevallen. Haar cyclus is helemaal overhoop. Ze is daar gelukkig eerlijk over maar toch is er ook veel dat verborgen blijft. Soms achter een glimlach en soms achter een blik waarin de levensvreugde ver te zoeken is.

Corona trekt zijn sporen in ons gezin en onze dochter is het grootste slachtoffer.

Maart 2020 werd ik ziek. Voordat het land in lockdown ging, zaten wij al in quarantaine. Het waren intensieve weken en nog steeds vecht ik tegen de restverschijnselen. Mijn dochter was dapper en begon vol goede moed met haar schoolwerk. De lat lag hoog en school vroeg veel van haar. Meer dan van haar broer van zestien. Maar ze ging ervoor, want ze wil graag haar HAVO-diploma halen. Nog steeds. Maar het gaat gewoon niet.

Vandaag mag ze weer een dag naar school en heeft ze een gesprek met haar mentor. Hij gaat haar vertellen dat ze niet blijft zitten in HAVO3 zoals hij haar voorhield maar dat ze volgend schooljaar naar MAVO3 gaat. Hoe gaat ze deze tegenslag weer oppakken? Haar emoties en welbevinden zijn net als het weer in het afgelopen Paasweekend. Zon, regen, sneeuw, hagel en wind wisselen elkaarin recordtempo af. De storm buiten staat symbool voor de storm in haar leven. En dus ook voor de storm in óns leven.

“Ze is zo moe. Ze lijkt uitgevochten.”

Ik ben gestopt met tellen hoeveel keer ik me in het afgelopen weekend zorgen heb gemaakt om de dag van vandaag. Ze is zo moe. Ze lijkt uitgevochten, volledig gevloerd en ik sta machteloos aan de zijlijn. We delen slapeloze nachten. Zij omdat ze echt niet meer weet hoe het moet, wat ze wil en wie ze is. Ik omdat ik me zorgen maak om mijn meisje. Ik mis de vrolijke dansende dochter. De schaduw op onze bank en aan de eettafel lijkt niet op de dochter die ik anderhalf jaar geleden nog door het huis zag fladderen. Ik roep God om bijstand en bescherming. Omdat ik me machteloos voel.

Hoelang gaat dit nog duren voordat ze weer glimlacht zonder zorgen? Voordat ze weer vrij mag fladderen door het leven?

Ik kijk naar mijn lieve dochter en in mij woelt een gevoel van trots, liefde en verdriet door elkaar heen. Want ze is nog steeds mooi en ja, normaal staat de tijd haar goed. Nu alleen even niet. En dat… dat doet pijn.