Schijt afval 

Ik ben gewoon niet zo goed in afval scheiden. Ik zeg het gewoon maar eerlijk. Tuurlijk zie ik het belang ervan in en probeer ik het vol goede moed wel te doen. Een beter milieu begint nou eenmaal bij jezelf. Er staat dan ook al anderhalf jaar een kleine groene prullenbak in de keuken maar die dient meer als speelgoed voor de kids dan dat er werkelijk wat groente- of fruitafval in gaat. En als er al wat in gaat, belandt het vervolgens vaak toch nog in de normale container. Uit automatisme. Of luiheid.

Mijn man en ik hebben het er regelmatig over. Als gezin produceren we heel wat afval. Verpakkingen, plastic, luiers en doekjes, groente-, fruit,- en tuinafval, papier, flessen, potten, blikken… elke twee weken zit onze container weer vol met door elkaar gemengd afval. Ja, afval scheiden is beter voor het milieu. En nee, dat is op zich niet moeilijk. Dus gaan we nog een poging doen.

“Als ik nou zorg dat al het afval dat we op een dag produceren gescheiden wordt, regel jij dan dat het ook daadwerkelijk komt waar het moet zijn?”, stel ik mijn man voor. Ik heb namelijk echt geen zin in ritjes naar de glasbak of de stort. “Ja hoor,” zegt hij. “Dan breng ik het wel weg.” Mooi.

Vol goede moed ga ik aan de slag. Het groente-, en fruitafval verdwijnt in de groene prullenbak. Het glaswerk zet ik allemaal in een doosje in de bijkeuken. Ik let erop dat ik tasjes hergebruik bij het boodschappen doen om de plastic soep in de zeeën terug te dringen en gebruik regelmatig een nat washandje voor het schoonmaken van de handjes en gezichten van mijn kids in plaats van snoetepoetsers. Ook nog eens veel beter voor de huid. Het gaat voorspoedig.

Maar zo gauw ik dat denk, gaat het vaak mis. Zo ook nu. De klad komt erin na slechts twee drukke, chaotische dagen. Het is algemeen bekend dat je nieuwe vaardigheden of handelingen moet oefenen alvorens het automatisme wordt. Je hersenen hebben tijd nodig om nieuwe geheugensporen aan te maken. Meestal zie je na zes weken blijvende verandering. Aangezien die periode voor mij door mijn alles vergetende moederbrein waarschijnlijk twee keer zo lang moet zijn, zijn de aangelegde sporen binnen no time uitgewist. We zijn weer terug bij af. En daar baal ik best een beetje van. Hoe moeilijk kan het zijn? “Dat schijt afval ook,” roep ik tegen een vuilniszak als ik hem tussen de luiers in een te volle grijze container druk.

Dus nee. Afval scheiden gaat me niet goed af. Het GFT verdwijnt weer gewoon in de container. Samen met kleine potjes glas, plastic en papier. De glazen flessen verzamel ik natuurlijk wel gewoon apart in. Dat doosje met flessen dat in de bijkeuken stond is inmiddels vol en verhuisd naar buiten, zodat mijn man het kan wegbrengen. Maar aangezien het zich daar alweer een paar weken staat te vullen met vocht en regen, vermoed ik dat zijn vaderbrein het geheugenspoor naar onze afspraak ook al lang heeft gewist.

To be continued dus. ;-)