Schreeuwen om Papa

Ik bevind me midden in een droom waar geen touw aan vast te knopen is. Collega’s en vrienden flitsen voorbij in een onbekende setting en ik voel me verward. Nog vreemder is dat midden in deze droom klinkt: ‘Maaaaaaaaama. Maaaaaaaama!’ Plotseling realiseer ik me dat dit laatste niet in mijn droom gebeurt, maar dat ik word geroepen. Bam! Direct sta ik met beide benen op de grond. Mom to the rescue.

Mama moet momenteel alles doen.

Van brood smeren tot schoenen aantrekken, van helpen een boekje uit te zoeken en dat voorlezen tot een liedje zingen voor het in bed stoppen. En ook als mijn dochter boos wordt of als ze zich pijn heeft gedaan, is ‘mama’ het eerste dat over haar lippen komt.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben super dankbaar dat mijn kleine meisje zo dol op me is. Maar soms is het ook vermoeiend, omdat er voortdurend een beroep op me wordt gedaan en er nog een klein broertje is dat ook om mama’s aandacht (lees: borst) vraagt. Sara krijst of huilt vaak zo hard, dat ze mijn stem en kalmerende woorden niet hoort. Ik moet haar dan eerst even laten uitrazen.

Soms vliegt de voortdurende roep om ‘mama’ me aan. Dan zou ik met de manager in de oude reclame van Cup-a-Soup willen roepen: ‘NU. EVEN. NIET. Kunnen jullie dan helemaal niets alleen?’

Wat ben ik blij dat ik God niet ben, denk ik op een ochtend als ik nog geen momentje voor mezelf heb gehad en ik al een half uur roep dat ik een kopje koffie nodig heb. Ik denk dat ik stapelgek zou worden van de smeekbedes en verzoeken die God elke seconde van de dag naar zich toegestuurd krijgt. Er zijn vast ook genoeg geestelijk stampende kinderen om Hem heen die Hem de hele dag bestoken met allerlei zaken waar ‘Papa’ bij moet helpen.

Ik deel mijn gedachten met mijn man. Hij hoort me aan over mijn vermoeidheid en het voortdurend ‘aan’ staan voor mijn omgeving. Dan klinkt het nuchtere antwoord: ‘Maar God springt niet direct in het gelid als Hij wordt geroepen.’ Ik val compleet stil. Daar heeft hij een punt.

Hoewel ik Sara echt niet altijd haar zin geef, wil ik wel altijd direct voor haar in actie komen als ze roept. Ik wil weer veel te veel doen, in plaats van gewoon te zijn. Ten diepste merk ik dat ‘er zijn’ eigenlijk is wat Sara van me vraagt. Omdat het bij mama goed voelt, veilig en vertrouwd.

Ook ik schreeuw weleens om mijn Papa. Bij Hem zijn is dan alles wat ik wil. En schreeuwen mag, daar wordt Hij niet warm of koud van. Hij laat me uitrazen, omdat Hij me ook niet kan verstaan door mijn stortvloed aan woorden van verontschuldiging dat ik Hem zo lang niet heb gezien. Mijn tranen stromen omdat ik me leeg voel vanbinnen. En dan is daar zijn rust, zijn knuffel en kalmerende woorden: ‘Staak de strijd, en erken dat ik God ben’. (Psalm 46:11)

Tijd om op te laden.

 

Deze column staat in het #Powerbook Rejoice & Reload, dat compleet is uitverkocht! Wil jij twee keer per jaar het nieuwste #Powerbook met eerlijke columns over het moederschap, inspirerende artikelen over opvoeden en relaties, plus input voor je geloofsleven ontvangen? Word Mom Squad Member! Dan krijg je naast de #Powerbooks veel meer herkenbare en opbouwende content voor christelijke moeders en toegang tot een exclusieve online omgeving.

Word nu Mom Squad Member!​