Stoere mama

“Lieverd, zou je een boterham voor me willen smeren?” We zitten aan tafel en vragend kijk ik naar mijn echtgenoot. Het is niet de enige verzoek dat ik hem vandaag doe. “Wil je dit potje openmaken? Wil jij mijn laatste restje yoghurt uitlepelen? Wil je even mijn veters strikken? Wil je mijn jas dichtritsen? Wil je mij helpen om dit knoopje dicht te doen?”

Een paar weken geleden sneed ik mijn duim eraf. Nou ja, bijna. In ieder geval was het conservenblikje waaraan ik me sneed, zó scherp dat ik drie maanden moet revalideren van een doorgesneden duimpees. Dag zelfstandigheid, hallo afhankelijkheid. De hele dag door heb ik de helpende handen van mijn echtgenoot nodig. Dat klinkt misschien romantisch, maar ik kom erachter dat dit allesbehalve makkelijk is. Terwijl ik toekijk hoemijn echtgenoot mijn boterham met pindakaas besmeert, denk ik erover na. Hoe komt het toch dat ik dit zo lastig vind?

Stoere mama’s

Ik denk dat ik het wel weet. Wij Hollandse vrouwen zijn een stelletje stoere mama’s die alles wel even voor mekaar fietsen. Moeiteloos managen wij agenda’s vol met werk, kinderen, huishouden, sport, vriendschappen en huwelijk en honderd andere dingen. Zonder bang te zijn om gemanicuurde nagels te breken of perfecte kapsels te ruïneren, want die hadden we toch al niet. Wij fixen het leven wel even. Zelfstandig en onafhankelijk, welteverstaan. Herkenbaar? Ik moet in ieder geval mijn gespalkte hand schuldbewust in de lucht steken.

Op zich is deze drukte prima vol te houden zolang we altijd happy and healthy zijn. Maar vroeg of laat  komen we allemaal in situaties waaruit blijkt dat we kwetsbaarder zijn dan we dachten. Ongetwijfeld zijn er vast moeders zijn die glimlachend achterover leunen en moeiteloos hun zelfredzaamheid opgeven, maar ik kom erachter dat ik zo niet in elkaar zit.

Ik moet er van zuchten. Mijn echtgenoot kijkt vragend op. “Wat is er?”

“Wat heb je nou aan een vrouw die niks meer kan,” mopper ik, een tikje dramatisch. “Jij moet alles doen terwijl ik alleen maar kan toekijken.”
Hij lacht, schuift de boterham onder mijn neus en zegt: “Ik hou toch van je om wie je bent, niet om wat je allemaal doet?” Dan staat hij op, geeft me een kus en loopt naar de keuken om aan de stapel vaat te beginnen.

Ik kijk hem na terwijl ik een hap van het brood neem. Ik weet ineens wat mijn probleem is. Tegelijkertijd zie ik echter ook de glasheldere oplossing. Ik moet leren dat wat mijn man zojuist zei, echt waar is. En als ik dát kan ontvangen, ben ik pas echt een stoere mama.