Studiedag
“Ja, de vijf minuten zijn voorbij! Tijd om jassen en schoenen aan te doen. Hup, naar de gang,” roep ik vol overtuiging maar zonder geloof naar mijn jongens. Driftig spelen ze met hun Paw Patrol auto’s en poppetjes grootse avonturen na in de woonkamer. “Jongens kom op, vanmiddag zijn jullie vrij, dan is er superveel speeltijd. En stoeitijd met papa!”, gooi ik erin als laatste troef.
Geen beweging richting gang.
Stom hè, dat je blijft hopen op dingen die toch niet gaan gebeuren. Tenzij ijs eten op het programma staat, dan kunnen ze het wel.
Na een rondje auto’s en poppetjes graaien, boos worden en dreigen met “als je nu niet luistert krijg je vanmiddag zeker weten geen snoepje”, neem ik ze aan hun handen mee en zet ze op de trap. Mijn gezicht staat nu al op onweer. We zijn net een uur wakker. Het is even ijzig stil. In de verte hoor ik toch een kwartje zachtjes vallen. Er gaat zowaar vanzelf een arm in een jas en Jesse, de jongste, doet zijn schoenen zelf aan. “Mads, doe jij even zelf je jas dicht? Dan probeer ik mijn laarzen aan te krijgen,” grap ik met overdreven onhandige bewegingen van een laars die ik serieus niet aankrijg omdat m’n dikke hoogzwangere buik in de weg zit. Ik laat hem graag denken dat het een grapje is. Want nu lacht hij erom en ritst hij in no time z’n jas dicht.
Vijf minuten later zitten we dan eindelijk in de auto. Met een hartslag van 180 en net iets te laat. “We zijn precies op tijd voor school Mads, en daarna moet ik gelijk door Jesse wegbrengen naar de peuterschool.” Gelukkig hoef ik niet met dit cortisolniveau gelijk door naar mijn werk. Voor mij ligt een hele vrije ochtend, met als enige twee doelen foto’s inplakken en thee drinken. Met een lekker koekje. Zo fijn, dat zwangerschapsverlof.
Even later draai ik een verdacht stille straat in die naar de school leidt. Nergens fietsende moeders. Slechts drie auto’s op de parkeerplaats. Geen fietsen op het schoolplein.
Kak.
Door mijn gedachten schiet een berichtje over studiedagen. En dat ik nog tegen mijn man zei: “Er staan er vier op de planning tot en met juni. Laten we ze even goed in de agenda zetten.”
Dat laatste is niet helemaal gelukt. In de school-app zie ik inderdaad dat er vandaag een studieochtend is. In mijn agenda staat niets. Zachtjes huil ik om het zinloze gestress van vanmorgen en de vrije ochtend die als sneeuw voor de zon lijkt te verdwijnen. En tegelijk moet ik er ook wel om lachen. Dat dit mij, normaal best gestructureerd persoon, kan gebeuren is toch best grappig.
“Nou Mads, heb jij geluk! Je mag mee Jesse naar school brengen en dan even mee naar huis!” En een half uur later zijn we thuis. Drinken we thee en limonade, eten we koekjes en stukjes appel, lachen we om elkaars grapjes en plakken we foto’s in het fotoboek. Nooit gedacht dat studiedagen zo gezellig konden zijn.
Dit blog schreef ik eind november 2018, toen de zwangerschapshormonen mijn agenda-management ernstig verstoorden… ;-)
foto: Scott Web, Unsplash
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |