Te boos voor verbinding

Het is een dinsdagmiddag. Ik ben thuis met mijn zoontjes Abel (3) en Boaz (0). Abel is heel druk aan het rondrennen en doet nogal wild. Ineens slaat hij me met een kussen. Ik had hem al gevraagd even rustig te doen en ben sowieso een beetje gespannen omdat Boaz niet goed slaapt. ‘Au, wat doe je nou?’, roep ik verontwaardigd. Ik til hem op en zet hem op z’n kamer. ‘Blijf jij maar even hier’, zeg ik en boos doe ik de deur dicht.

Ik schrik van mezelf. Doe ik dit nou echt?

Meteen baal ik als een stekker dat ik mezelf niet kon beheersen. Dat mijn wilskracht zwakker is dan mijn primaire reactie. Want ik wil zo graag rustig blijven en de verbinding met mijn kleuter niet verbreken. Ondertussen huilt Abel overstuur en hij bonkt hard tegen de deur.

Ik moet denken aan hoe God met me omgaat als ik Zijn wil niet volg. Zoveel zachter en milder dan ik. Niet vanuit onmacht, maar vanuit compassie. Wat zou ik mijn temperament graag inruilen voor zachtheid. Diep vanbinnen ben ik nog zo hard, voor mezelf en kennelijk ook voor mijn kinderen.

Ik neem even een halve minuut om tot rust te komen. Dan doe ik de deur open en ga op mijn knieën zitten. ‘Och lieverd, het spijt me. Mama reageerde niet goed hè?’, zeg ik zacht. Eerst schudt hij nog boos ‘nee’ als ik vraag of hij een knuffel wil. Die afwijzing doet pijn. Ik snap dat hij wat tijd nodig heeft om de situatie te verwerken. Ook ik heb liever even ademruimte, maar ik kies ervoor om toenadering te zoeken. Als hij op zo’n moment aangeeft nog geen verbinding te willen, loop ik soms weer even weg. Niet uit boosheid, maar gewoon om even nog even de ruimte te geven. Vaak hoor ik dan een lief stemmetje zeggen: ‘Mama, wel bij me blijven. Gewoon even hier staan.’

We hebben elkaar nodig. We leren van elkaar hoe je een conflict kunt oplossen nadat het uit de hand is gelopen. Hij zegt meestal uit zichzelf ‘sorry’ en ik vraag vergeving als ik onaardig of onredelijk was. Ik leg aan hem uit dat volwassenen dezelfde emoties hebben als kinderen en dat we ons hele leven leren om daarmee om te gaan. En dat ook mama’s weleens flink boos worden. Ik vertel hem dat we elkaar blijven helpen om in vrede met elkaar te leven.

Die vrede is soms ver te zoeken. Als de ene ruzie is bijgelegd, volgt soms de volgende alweer. Op die dagen probeer ik niet alleen in verbinding te blijven met mijn zoontje, maar ook met God. ‘Vader, geef me rust als ik me overladen voel met emoties. Geef me vrijheid om te zoeken naar ademruimte. Geef me een stukje van Uw genadige hart voor mijn kinderen. Geef me Uw liefde om met zachtheid te reflecteren op mijn eigen moederschap. En’, kan ik niet laten om er achteraan te bidden’, kunt U er heel misschien voor zorgen dat Abel morgen tien minuten stilzit?’

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Christianne

Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland