Temperamentvolle moeder
Foto: Unsplash
Ik beken. Niet alleen mijn oudste zoon heeft temperament. Ik ben een temperamentvolle moeder. En de jongste kan er ook wat van.
Oppassen geblazen dus. Want op sommige momenten hangt er oorlog in de lucht. Dan hoeft er maar iets te gebeuren om de boel te laten ontploffen. Alles wat maar mis kan gaan, gaat dan mis. Geen relaxte moeder. Geen bedachtzame acties. Geen pedagogisch verantwoord gedoe. Nee. Boosheid, irritatie en frustratie uiten zich dan in gekat, stemverheffing en geschreeuw. Met als kers op de taart (of het begin van dit alles) een op de grond liggende en om zich heen trappende peuter of kleuter. In de winkel. Op straat. In huis.
Ik ben er niet trots op, dat ik mijn geduld niet altijd kan bewaren. En hoe meer ik thuis ben, hoe minder vaak het lukt. Echt, thuis zijn met de mannen is superfijn. Ik houd – hoe pittig ze ook zijn – van de dagen met ze en ik kijk stiekem al een beetje op tegen het moment dat Mads naar school gaat. Dat duurt nog minder dan twee maanden. Maar man, wat ben ik het gedoe zat.
Jesse kan er trouwens ook wat van. ‘Ik ben (bijna) twee en ik zeg nee’ beleven we dagelijks met hem. Mee op de fiets is al bijna een onmogelijke opgave (ik weet niet hoe hij het doet, maar zijn benen kunnen in een soort driedubbele spreidstand die het onmogelijk maakt hem in de fietsstoel te krijgen). Even naar de winkel eindigt vaak in een coopertest omdat hij zo snel met die karretjes door de winkel sjeest. Als het even kan met z’n broer erin.
Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld de laatste tijd en ik ben helaas nog steeds lerende als het gaat om geduld bewaren. Ik schreeuw vaker dan me lief is tegen mijn jongens omdat ze niet luisteren. – Hoezo doe ik dat dan dan? Ze zijn nog geen twee en vier. Wat voor zin heeft het. Ik word vaker boos dan ik me had voorgenomen voordat ik kinderen kreeg. – Wist ik veel. Ik merk steeds vaker dat ik vasthoud aan mijn gelijk omdat ik vind dat het mijn gelijk is (ja, de meest stomme reden). En ik vraag me vaker af dan ever of ik wel een goede moeder voor ze ben. – Ik ben het wel, maar op die momenten vraag ik het me echt wel eens af.
Mijn temperament is een spelbreker, samen met die van hen. Het is vast weer zo’n fijne fase. Maar ik had gehoopt dat de maanden die ik voor 85% fulltime thuis ben (i.v.m. sabbatical op de school waar ik werk en het opbouwen van de weerstand van de Jesse) een stuk gezelliger zouden zijn. Maar blijkbaar is dit even hoe het is. Misschien hoort het er ook wel bij, zo vlak voor een peuter kleuter wordt en een dreumes peuter. En misschien is dit wel de leerschool die die ik nodig heb. Want al ‘het gedoe’ stelt voor mij de prioriteiten wel even scherp: het vinden van een goede modus, een fijn ritme en vooral aansluiten op mijn kinderen. Het kost alleen best wat moeite om dat wat ik zelf wil los te laten.
Gelukkig is het nooit de hele dag heftig. Maar ik ga juichen en een groot feest vieren als we deze temperamentvolle fase weer even voorbij zijn. En tot die tijd doe ik een heleboel schietgebedjes per dag. Die gaan ongeveer zo:
HEER GEEF MIJ GEDULD VOORDAT IK ER EENTJE DOOR HET RAAM GOOI!
Tot nu toe worden ze trouwens elke keer verhoord. Door het raam is er nog nooit een gegaan.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Ja, moeder zijn is een mooie karakter school. Hier 2 meiden van 4.5 en 2 met net zo’n sterk karakter als hun ouders. Wat bij ons goed werkt zijn magneetjes met de dagindeling. Een beetje zoals ze in kleuterklassen hebben. En vroeger had ik zelf geknutselde, samen met de oudste gemaakt. Klinkt miss beetje buiten het onderwerp, maar het geeft ritme en voorspelbaarheid. Als ze al zien hoe de dag eruit ziet, zijn ze bij ons meer geneigd mee te doen. Nou ja, de jongste snapt ze nog niet echt, maar die hobbelt mee met de oudste. Succes met een nieuw ritme vinden.
Thanks voor de tip. Ga het gewoon proberen!
Wat heerlijk eerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben!! Oefen in gaves noem ik het ook wel eens, vooral dan in geduld. Bedankt voor het delen en houd vol!! Knuffel op de rustige momenten ze maar extra!!
Precies!
oooo wat herkenbaar! Enne, die maanden voordat mijn jongste 4 werd…. Hoort er helemaal bij!
hier ook temperament, die kerels hebben het niet van een vreemde… Als ik mn jongste zie in een driftbui denk ik… hij lijkt op mij… Wat erg…
Volhouden hoor! Hier nu het huis leeg en ik geniet!!! Heerlijk muziek op zetten en zonder mama geroep lekker door het huis heen! Echt weer even me time. Ik kan dan ook genieten van om lekker voor ze te zorgen door hun kamer op te ruimen, bed te verschonen enzo.
Enne, bid voor je voor geduld, en voor alle andere moeders die dat nodig.
Haha, m’n moeder zegt ook dat ze op mij lijken. Een troost is dan te weten dat het ook voorbij gaat.
Zo goed dat je dit ook post! Het is zo fijn om te lezen dat ik niet de enige moeder ben die regelmatig haar geduld verliest. En tegelijkertijd ook zo enorm van ze kan genieten.
Natuurlijk ben je niet de enige! En geen dank voor het delen. Daar is dit platform voor :-)
Heel herkenbaar en mijn kleine meid is nog maar één. Maar als zij iets wil en ik wil iets anders, berg je dan maar! Wat kinderachtig van mezelf, denk ik soms achteraf, en dat moet haar opvoeden? Samen met de geboorte van de kleine is er ook een nieuw mens in mij ‘geboren’ en inderdaad ben ik daar ook lang niet altijd tevreden over. Mijn grootste uitdaging is het uitstellen of opzij zetten van mijn eigen plannen, zodat zij ook ruimte heeft. Dat herken je misschien ook wel, gezien alles wat jij opzet. Als mijn dochter in de kamer speelt, dan moet ik even geen blog willen schrijven, geen gezinsmoment opzetten, geen diepzinnige boeken tot me nemen. Maar ja… :)
Precies dat Elza. Bij mij moeten dingen wel eens tussendoor. Dan hang ik met een peuter aan m’n arm aan de telefoon of staat er even een filmpje aan. Af en toe een boek inpakken gaat prima met hun in de buurt. De rest gebeurt in de avonduren en op woensdag! Ik kan niet meer dan dat lukt. Maar het blijft lastig.
Zo fijn om te lezen!! Heel herkenbaar! Heerlijk die eerlijkheid
Wat (h)eerlijk herkenbaar!! Ik houd me maar vast aan dat het (ooit) over gaat! En ik probeer om ook echt tijd voor ze te maken in plaats van te doen wat ik zou willen. Dan maar een minder schoon en opgeruimd huis, maar wel minder strijd!
Zo herkenbaar! Hier 2 temperamentvolle ouders en 4 temperamentvolle kinderen. Huize Herrie noem ik ons huis vaak gekscherend maar er zit meer waarheid in dan ik zou willen. Op een gegeven moment was ik mijn ongeduld en uitvallen zo zat dat ik een training emotie-regulatie heb gevolgd. En dat heeft echt geholpen. Ik ga echt nog wel eens flink de fout in maar ik weet nu wel waar het vandaan komt en hoe ik kan voorkomen.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Want ik kan me er zo schuldig om voelen.
Hoi Daniëlle leuk geschreven heel herkenbaar. Ik ben in Peru geboren temperament volle moeder half Italiaans en kwart Libanees. Twee kinderen van 10 en 12 met een Hagenaar en gescheide. De opvoeding heb ik van mijn moeder en het gaat generaties over. Als het goed met mama gaat , dan gaat het ook goed met de kids. Mijn oudste zit 2 jaars Gymnasium en de Jongste speelt viool en bezig met haar toelating Conservatorium. Ik heb een púber en een tiener. You tell me… wat mij echt er heeft geholpen ( eerder mindfulness training gevolgd, NLP, Cosching enz) is Goed Slapen, Bikram Yoga, hardlopen en Ayurveda Wat ons helpt : emoties mogen er zijn, ruimte maken voor gespreken, het goed maken, het benoemen, sorry zeggen, knuffelen, muziek, Kunst, Antroposofie, en Theosofie en dankbaar zijn voor dit leven.