Terug naar start

De laatste tijd komt er vrij weinig uit mijn handen. En dan bedoel ik niet dat ik hele dagen op de bank voor me uit zit te staren. Een gezin met drie kinderen draaiende houden in coronatijd, gecombineerd met mijn werk als verpleegkundige op de hartbewaking geven me nauwelijks ruimte om adem te halen. En dan laat ik nog buiten beschouwing wat het ‘leven na kanker’ met zich mee brengt. Genoeg te doen zou je zeggen.

Om me heen zie ik moeders en vrouwen zichzelf opnieuw uitvinden. Uitgedaagd door de coronacrisis lijkt het beste in ze naar boven te komen. En ik? Ik kom niet verder dan de wasmand leegmaken, de stofzuiger laten razen door de woonkamer en poepluiers verschonen. Ik ploeter me door de dagen om ’s avonds uitgeblust op de bank te ploffen.  

En dat is niet het type vrouw dat ik had willen worden zo rond m’n veertigste. In mijn hoofd en hart is altijd het verlangen om boven het maaiveld uit te steken. Linksaf te gaan waar iedereen rechtsaf wil. Niet omdat ik beter wil zijn dan een ander. Ik hou gewoon van uitdaging en out-of-the-box.  

En toen kwam het leven voorbij. Nam me in het ootje. Steeds als ik linksaf ging werd ik hardhandig weer terug gebracht naar start. Vijf jaar vruchtbaarheidsbehandelingen om zwanger te worden, die ons na bloed, zweet en vooral veel tranen onze oudste dochter bracht. Gek genoeg volgden ook twee onverwachte zwangerschappen. En borstkanker. Steeds als ik dacht weer ruimte te hebben om tot bloei te komen, was ik voor mijn gevoel terug bij af. 

Daar zit ik dan nu. Mezelf een beetje kwijt. En bang. 

Ik voel zó de behoefte om te leven. Juist na borstkanker. Omdat het nu wel moet gebeuren. Geen idee of ik er over vijf jaar nog ben. Dus raap ik mezelf weer bij elkaar om die stap richting de toekomst te durven zetten. 

En daar wringt de schoen. Ik ben zo gewend geraakt dat oprapen zelf te doen. Ik laat God daar totaal buiten. Dat is overigens geen onwil. Ik weet gewoonweg niet hoe ik me afhankelijk op moet stellen. De sleutel om deze stap te zetten komt tot me tijdens een momentje stille tijd. En hij is verbluffend eenvoudig.

‘Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen, van Hem blijf ik alles verwachten. Hij alleen is mijn rots, mijn schuilplaats is God.’ (Psalm 62:6-8)

Ik ben altijd van het zelf weer opbouwen geweest. Eigenhandig bouw ik mijn eigen rots. Maar ik voel hoe die steeds verder afbrokkelt. En ik probeer er, al wankelend, op te blijven staan. God zegt: vindt rust. Ik ben je rots. Stop met het zelf te doen. Laat Mij je leiden naar een plek hoog boven jou en al je omstandigheden!

Ja, ik sta weer bij start. Terwijl ik inmiddels al lang en breed veel verder op weg had willen zijn. Maar in de rust die ik vind bij God zie ik ook wat deze positie me brengt: een nieuwe kans me met Hem te laten leiden door het leven. Met Hem aan mijn zijde heb ik niets te vrezen, staat in Psalm 118. Dus of we nu linksaf of rechtsaf gaan, ik pak Zijn hand en ga.  

Christien Karssen

Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.