Thuis bij de magnolia

Ik weet nog goed dat ik eind vorig jaar hoorde dat Rollercoaster van Danny Vera op nummer 1 in de Top 2000 stond. Nee niet dít lied, dacht ik. Nu eindigt mijn jaar vrijwel zeker in tranen met tuiten, dit lied heeft voor mij namelijk een vierdubbele lading.

Het nummer kwam zo’n twee jaar geleden uit, toen wij net waren begonnen aan onze eigen rollercoaster van chemo’s en chaos. Regelmatig vergezelde Danny ons op de ritjes naar het ziekenhuis en tijdens de momenten dat we onszelf met oordoppen afsloten voor de rest van de oncologie-afdeling.

I will find my way back home
Where magnolia grows

Het toeval wil – ook al geloof ik niet in toeval – dat er voor ons huis een mooie magnolia staat. Het is een lief, bescheiden boompje met dunne stam, maar het staat fier overeind. Ik ben gek op die magnolia, in elk seizoen heeft hij zijn charme. En als ik die magnolia zie, weet ik dat ik thuis ben.

Een van de eerste dingen die mijn man Alex zei toen hij de diagnose longkanker kreeg, ging over ons huis, waar we toen net twee jaar woonden: ‘Wat er ook gebeurt, dit huis moet altijd een veilige plek blijven voor de kinderen’. Ik was het roerend met hem eens, maar zag daarin wel een flinke uitdaging met alles wat ons te wachten stond.

Ons huis, wat hebben we er een geluk mee gehad. Jaren geleden reden we door onze straat en zei ik tegen Alex: ‘Als er hier nou ooit wat te koop komt…’ Twee weken later stond er een parel op funda met vrij uitzicht en veel speelruimte voor de kids, precies in díe straat. Het werd ons huis, ons thuis. We verhuisden, verbouwden en maakten er ons paleis van. Ik geloof dat het Gods bedoeling was dat wij hier terechtkwamen voordat we die rollercoaster in gingen. Hij wist al lang dat we deze plek en de mensen hier nodig hadden om ons door die donkere periode te loodsen.

Toen mijn dochters onlangs een paar avonden op een rij uit bed kwamen, omdat ze bang waren, schoten de woorden van Alex weer door mijn hoofd: ‘Ons huis moet een veilige plek zijn voor de kinderen’. Dat kwam even binnen, ik voelde lichte paniek en besefte wat een enorme verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. Hoe zorg ik er, nu Alex er niet meer is, in mijn eentje voor dat de kinderen zich volledig veilig voelen?

Terwijl ik hierover piekerde, dacht ik aan de keren dat ik anderen – zelfs wildvreemden – vertelde over ons huis: over hoe we het konden kopen en waarom ik het gevoel heb dat het voorbestemd was. Opnieuw besefte ik dat dit echt onze plek is.

Afgelopen week las ik Psalm 4 vers 9:

Ik kan in alle rust naar bed gaan en vredig in slaap vallen. Want U alleen, Heer, zorgt ervoor dat ik veilig ben.

Paniek om niks dus. Ik mag leren loslaten; dit is ons huis en het komt goed met die veiligheid, God zorgt voor ons. Home is where the magnolia is. In welke rollercoaster we ook zitten, we vinden altijd weer onze weg naar het huis met de magnolia. Maar we mogen ook thuiskomen bij Hem, Hij is onze Veilige Haven. Wat geeft die gedachte mij een rust!

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.