Tranen met amandelgeur

Gefrustreerd loop ik naar de badkamer. Daar staat ze, haar tranen vermengen zich met de waterstralen uit de douchekop. Ze ging spelen bij een vriendinnetje op een boerderij. Niets mis mee, behalve dat haar hele wezen flink naar boerderij rook toen ze thuiskwam.

We gaan uit eten, dus moet ze even snel douchen. Eenmaal weer aangekleed is de boerderijgeur echter allerminst verruild voor de gebruikelijke amandelgeur. Zonder pardon stuur ik haar terug. En blijkbaar is dat letterlijk en figuurlijk de druppel. Woedend smijt ze haar kleren weg en bonkt tegen de cabinedeur. En dat is míjn druppel.

Er rolt van alles uit mijn mond. Zinnen als: ‘leer dan eens je haar fatsoenlijk te wassen’, ‘je hoeft nu niet zo boos tegen míj te doen, want het is je eigen schuld’ en ’ik heb door jouw krokodillentranen niet veel zin meer om nu weg te gaan’.

‘Mama, kunnen we dit uitpraten?’ vraagt ze als ze beneden komt. Ik knik en we gaan aan tafel zitten. ‘Ik wil niet dat je me onderbreekt’, klinkt het ferm. Er volgt uitleg waarom ze zo boos reageerde. Dat het niet aan mij lag, maar aan haar haat voor douchen. En nu moest het nog twee keer ook.

Haar monoloog gaat verder. Dat ik zelf altijd zeg dat ze twee keer moet nadenken als ze iets wil zeggen, of het wel iets aardigs is. Maar dat ik dat zelf dus helemaal niet deed. En dat ze dat niet eerlijk vindt. Ze zwijgt en kijkt ze me aan met haar betraande ogen.

Daar zit mini-me tegenover me. Ze houdt stevig de spiegel omhoog. Wat ik al voelde, wordt bevestigd. Ik zit fout. Goed fout. We praten nog even verder. Zij belooft beter haar haren te wassen. Ik beloof beter na te denken voor ik mijn woorden de vrije loop laat.

Samen gaan we weer naar de badkamer. Ik föhn en borstel haar haren. Ze ruiken weer heerlijk naar amandel. We pakken mijn make-up en luchtje erbij. Er komt een kleine glimlach.

Tien is ze, mijn meisje. Al drie keer stond ze aan een graf van mensen waar ze intens van hield, de laatste keer van haar eigen vader. En al bijna twee jaar moet ze dealen met enorm gemis. Iets wat ze zichtbaar meeneemt in alles wat ze doet en zegt. Iets wat haar wijs en assertief heeft gemaakt.

Ze is prachtig, met haar donkere golvende haar en haar diepblauwe kijkers. Ze is ook prachtig met haar grote hart, haar onfeilbare gevoel voor rechtvaardigheid en eerlijkheid en haar heldere kijk op het leven.

Mijn boosheid verdwijnt – net als haar tranen – ook het doucheputje in. Ik voel mij zelfs een behoorlijk beetje trots. Ik besluit nog één keer te doen wat ik net verkeerd deed: zeggen wat ik op mijn hart heb.

Ik vertel haar dat het me spijt. En ik zeg haar wat een prachtig meisje ik voor me zie. Ik vertel haar wat ik zo in haar bewonder. Hoe knap ik het vind dat ze zo goed kan verwoorden wat ze denkt en voelt en vindt. En dat ik wel honderd keer tot de maan en terug van haar hou. Terwijl ik haar een stevige knuffel geef, bid ik: ‘Heer, help mij het goede te doen voor dit meisje. En zegen haar. Zegen haar in alles.’

Ze kijkt me aan, ik zie haar twijfelen of ze moet huilen of lachen. Het wordt een combi van beide. Het worden tranen met amandelgeur.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.