Trekkers, koeien, piemels en andere levensvragen

“Mama, waarom hebben trekkers geen nummerbord?”
We lopen door ons boerendorp waar ongeveer elke vijf minuten een landbouwvoertuig doorheen dendert. Het is ’s morgens vroeg en we zijn op weg naar school. De ochtend is niet echt mijn dagdeel, dus ik reageer afwezig met een ‘dat moet je vanavond maar aan papa vragen’. Maar zoonlief laat zich niet zo gemakkelijk afschepen en wil een antwoord. Maar ik weet heel erg weinig van trekkers, zeg maar gerust niks. Zucht. Je zal mij maar als moeder hebben. Regelmatig sta ik met mijn mond vol tanden bij het beantwoorden van zijn vele vragen. Pff…  iemand nog een mama die nooit iets weet? Graag inruilen voor het Boek met alle Antwoorden, daar heb je tenminste wél wat aan.

“Mama, kunnen koeien zwemmen?”
We rijden door de polder, met ons blonde drietal in de bakfiets. We zingen liedjes, zwaaien naar voorbijgangers en kijken hoe het jongvee erbij staat. Tijd voor een vraag, moet onze zoon gedacht hebben en hij legt ‘m bij mij neer. Want moeders weten natuurlijk of koeien al dan niet kunnen zwemmen. Maar voor zover mama weet, trekken koeien geen baantjes maar eten ze gras en geven ze melk. “Maar waaróm dan niet,” vraagt zoon door. Tja. Zo zijn ze gewoon niet gemaakt, anders had God hen wel zwemvliezen gegeven. Dat lijkt zoonlief een logisch antwoord want hij zwijgt voldaan. Dan wijst hij alweer naar iets anders, met bijbehorende vragen. We kletsen en peddelen verder, de wind in ons haar en zon op ons gezicht.

“Mama, waarom hebben Charlotte en Olivia geen piemel?”
We staan ons kroost te douchen, na een warme dag. Zweet, zand en zonnebrand worden afgezeept en verdwijnen in het doucheputje. Zoonlief bestudeert zijn zusjes en kijkt vragend naar mij. Ik probeer wat uit te leggen over de verschillen tussen jongens en meisjes, maar hij lijkt niet tevreden met mijn reactie. Ik ken hem al een tijdje, dus ik denk wel te weten wat hij denkt. Dat hij super trots is op zijn prachtige jongetjesgereedschap en dat hij gewoon niet snapt waarom zijn zusjes niet óók zoiets moois hebben hangen. Maar goed, daar weten moeders dus ook weer niks vanaf. Daarom praat hij er vanavond wel even over door, met de enige ándere geluksvogel mét lid in huis: papa.

“Mama, zullen we samen deze kleurplaat maken?”
Het is een paar dagen later, we zitten aan de keukentafel. De dochters zijn bij de opvang en papa is aan het werk, dus we zijn met z’n tweeën thuis. Twee middagen in de week hebben we mama-zoon-tijd, en die koester ik. In die uurtjes kletsen en kleuren we samen. Hij stelt zijn vragen, die ik dan mag beantwoorden. Ontroerend vind ik hoe hij nadenkt, los van alle kaders en clichés. Het meest boeiende is dat hij vaak met z’n onbevangen, vragende blik het leven weet te reduceren tot de essentie.

Glimlachend observeer ik mijn zoon, terwijl hij zit te denken.

Ineens kijkt hij een beetje moeilijk…

Ik ben verwachtingsvol. Wat is het volgende vraagstuk? Een nieuwe filosofie? Een baanbrekend antwoord op alle grote levensvragen?

Hij draait zich van zijn stoel en springt op de grond.

“En nou moet ik super nodig poepen!”

Hij rent weg, naar de wc.

“Doei!”

Kleine mensen kunnen meer vragen stellen dan grote mensen kunnen beantwoorden. Maar als je moet poepen, dan moet je gewoon poepen. En dan kun je vragen stellen wat je wilt, maar dan is dát het enige antwoord.

Foto: Unsplash