Tropenjaren
Hak. Hak. Hak. Hak.
Ik zet mijn mes met flinke kracht in de bloemkool. De snijplank vangt de klappen op, terwijl de bloemkoolroosjes soepel uit elkaar vallen. Zo hard hoef ik namelijk helemaal niet te hakken met dit scherpe mes. Maar ik hak stevig door.
Wat ben je nou aan het doen, Daan. Wat ben je nou voor moeder.
Hak. Hak.
Als ik had geweten dat het zo intens kon zijn…
Hak. Hak.
Kan het ooit een week wel gewoon goed gaan?
Hak. Hak.
Kan ik het ooit een week wel goed doen?
HAK. HAK. HAK. HAK.
De bloemkool is op. Er valt niets meer te hakken maar mijn gedachten denderen door. Evenals het geluid uit de woonkamer. Plotseling hoor ik op de achtergrond een zachte stem.
“Kijk Jesse, hier mag je ook mee spelen. Wil je deze auto? Dan pak ik die.”
Het is Mads. Mijn vier jaar oude zoon. Hij probeert zijn broertje van twee, die al enige tijd op de grond ‘dwars’ ligt te doen, aan het spelen te krijgen.
“Je mag ook wel even tv kijken, die staat nog aan,” vervolgt Mads.
Het is het einde van de middag. Na een reeks korte nachten en een moeizame ochtend, lukt het mij niet meer aardig te doen. Jesse z’n oren gaan eindelijk, Godzijdank, beter. Maar de peuterpuberperikelen en buikkrampen van de laatste dagen… Het breekt me op. En dat vind ik dan weer egoïstisch van mezelf.
Soms fluister ik dan dat ik niet geschikt ben voor deze taak. Natuurlijk is dat wanhoop of moedeloosheid. Maar het voelt dan zo rauw. En ik heb op die momenten echt geen bal aan alle goed bedoelde woorden over ‘dat het wel voorbij gaat’ of ‘dat je later niet meer weet dat het zo erg was’. Was het maar later.
“Wat help jij Jesse lief, Mads,” zeg ik hem met bij elkaar geraapte lieve tonen in mijn stem. Maar ergens voelt het niet fijn, dat mijn zoon van vier zijn broertje op dit moment beter kan helpen dan ik.
Anderhalf uur later zitten we met papa aan tafel. De bloemkooltaart is klaar en ik heb al mijn vingers nog.
“Mama was vandaag niet altijd heel gezellig hè jongens,” beken ik eerlijk. “Mama moe,” zegt Jesse met z’n speen in. “Ja , dat komt omdat jij moe bent hè, mama,” zegt Mads. “Klopt. En jij hebt goed geholpen lieverd.” Ik geef hem een aai over zijn bol en een kus en zie een glimlach verschijnen.
“En jij kan er ook niets aan doen dat je buikpijn hebt of je peuterpuberperikelen moet uitproberen,” zeg ik tegen Jesse terwijl ik hem een kus en knuffel geef.
Ik oefen bij het teruglopen naar mijn stoel m’n beste dansmoves. Gelukkig. We kunnen allemaal nog lachen.
“Volgende week hebben we vakantie,” zegt mijn man. “Dan gaan we alleen maar leuke dingen doen.” Wat kijk ik ernaar uit!
Een paar uur later zit ik met Jesse alsnog bij de huisartsenpost na een aanval van plotselinge buikkrampen. “Dit zijn nou de tropenjaren. En met hem gaat het echt wel over, maar misschien niet tot hij vier is,” zegt de dienstdoende arts koeltjes. “Nou,” zeg ik opgewekt, “dat klinkt in ieder geval hoopvol. Laatst zei iemand nog zes jaar.” We lachen er maar om.
Ik kan het einde van deze tropenjaren nog niet zien. En een gek dansje klaart helaas niet altijd de lucht. Maar ik houd mijn ogen op Hem. Op Zijn liefde en Zijn trouw. Dat is de constante factor die ons op de been houdt. Dat weekje vakantie komt weer precies op het goede moment. Alsof het zo moet zijn.
Far be it from me to not believe
Even when my eyes can’t see
And this mountain that’s in front of me
Will be thrown into the midst of the sea
And through it all, through it all my eyes are on you
And through it all, through it all it is well
And through it all, through it all my eyes are on you
And it is well with me
P.S. Ik ben bewust van de kracht van woorden, en zet er gelukkig ook een heleboel weer tegenover als ik weer even uit het moment suprême ben. De momenten zelf zijn helaas soms gewoon overweldigend pittig. En dan lukt het niet altijd direct uit dat moment te gaan. Hopelijk is dat voor moeders herkenbaar en weet je dat je niet de enige bent! Hoe dan ook, of je het nu voelt of niet, Hij is erbij.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
15 Reacties
Comments are closed.
Bedankt voor deze blog. Deze moeder had het ff nodig….
Zooooooo herkenbaar Daniëlle!!! Echt!!!
Oh zo herkenbaar! En zo fijn om te weten dat je niet alleen bent.. al voelt dat soms wel zo..
Precies dit! Je ben niet alleen, Hij is erbij, en hier herken ik alles in je blog. Moeder zijn is het zwaarste en mooiste wat er is, het ligt aan het moment welke van die twee de overhand heeft. Geniet alvast van jullie week weg volgende week!
Mooi geschreven en ik denk dat je het goede voorbeeld geeft van jezelf herpakken na teleurstellingen. Stoer gedaan!
WoW wat bijzonder! Juist deze week had ik zo’n week
Als jij, werd stapeldol van de kuren van onze peuter en had nare gevoelens . Heel herkenbaar wat je schrijft . Dank voor de bemoediging!
Herkenbaar! Ook twee kids van 2 en 4. Na twee weken amper slapen door griep en nu weer oorontsteking bij beide denk ik hoe doen andere moeders dit..?! Succes en zet hem op!
Heel herkenbaar…zet m op! Een patatje is ook goed af en toe. Dapper dat je met weinig slaap nog een bloemkool taart op tafel tovert!
Super stoer dat je dit durft de delen… En fijn om te lezen dat andere moeders ook wel eens van die gedachten hebben! Ik wens je een week toe met heel veel leuke/ontspannen momenten
Tranen. Ieder zijn eigen verhaal, maar zó herkenbaar. Dank je wel voor je kwetsbaarheid.
Wat een grote zegen ben je voor mij en voor andere moeders! Dank voor je eerlijke verhaal en bemoedeging. En God geeft alle liefde die jouw kids nodig hebben door je heen, Hij geeft wat wij niet kunnen. Fijne week met elkaar!
Zooooo herkenbaar, gedeelde smart halve smart,kus knuffel van een onbekende hakkende-bloemkoolmoeder
Prachtig geschreven, de kracht voor kwetsbaarheid! En zo eerlijk! Veel liefs, en Gods liefdevolle Zegen voor jou.
Jep, weer heerlijk herkenbaar!!! Mij helpt het enorm om naar muziek te luisteren, Grootnieuws radio staat hier dan ook bijna de hele dag aan! En als het even niet zo lekker gaat probeer ik even mijn dagtekst te lezen op m’n bijbelapp, dat helpt vaak om weer even te relativeren.