Trouw zijn in het kleine

Luid geschreeuw komt uit de woonkamer de bijkeuken in waar ik met de was bezig ben. “Mads, wat doe jij nou? Dat hebben we niet afgesproken!” zeg ik tegen mijn oudste zoon van drie terwijl hij zijn broertje van net een jaar een duw geeft omdat hij zijn auto probeert te pakken. Ik zie nog net dat Jesse op de grond valt en begint te huilen. “Je zou mij roepen als Jesse jouw speelgoed wil afpakken. Want dan kom ik jou helpen,” roep ik erachteraan terwijl ik Jesse van de grond raap. “Maar mama jij hoort mij niet!” snauwt Mads mij boos toe. In mijn hand heb ik mijn telefoon. Hij heeft gelijk. Ik hoorde hem niet omdat ik bezig was met het beantwoorden van appjes.

Terwijl ik aan het stoeien was met het startblog voor het thema trouw in het kleine, schreef ik dit voorval op. In eerste instantie was ik er niet van overtuigd dat dit stuk passend zou zijn voor het thema. Toch bewaarde ik hem.

‘Maar de Heer is trouw aan wie hem vrezen, van eeuwigheid tot eeuwigheid. Hij doet recht aan de kinderen en kleinkinderen van wie zich houdt aan zijn verbond en naar zijn geboden leeft.’ Psalm 103:17-18

Het is een dag later als ik deze passage uit de Bijbel lees. Deze verzen komen uit Psalm 103, de prachtige psalm die overstroomt van Gods liefde, geduld en genade. Waarin gezegd wordt dat Zijn trouw groter is dan wij bedenken kunnen, voor wie Hem vrezen.

Het vrezen des Heere
Vrezen, ik vind het altijd zo’n rotwoord. Het heeft iets vervelends in zich, doordat vrezen vaak gebruikt wordt in de context van angst. Maar gelukkig betekent de vreze des Heere niet hetzelfde als angst. Het betekent ootmoedig zijn; je nederig en pretentieloos (niet groter willen zijn dan je bent) onderwerpen aan zijn gezag. Weten dat God het hoofd is en Hij alles in Zijn handen heeft, daar begint het volgens mij.

God is trouw aan ons als wij Hem erkennen om wie Hij werkelijk is. Dat is het enige wat wij hoeven te doen. Hij is liefdevol en geduldig, vergevingsgezind en genadig. Als wij fouten maken, mogen we altijd naar Hem terug. Hij blijft altijd dezelfde. Het is een belofte die groter is dan ik kan begrijpen.

God is trouw van klein naar groot
Het raakt mij best diep, als ik daarover nadenk. God is trouw, van klein naar groot. Hij zorgt voor de musjes en de bloemen. Voor de zaadjes in de grond en het gras in mijn tuin. Hij is trouw geweest aan de eitjes die mochten uitgroeien tot baby’s in mijn buik, waardoor zij nu rond kunnen wandelen in ons huis (ik ben er bewust van dat ik mij daarvoor gelukkig mag prijzen en dat dit niet bij iedereen zo is. Ook dan is God altijd trouw en laat Hij ons nooit in de steek!). Wat in eerste instantie misschien klein en soms vanzelfsprekend lijkt, is eigenlijk best groot. En terwijl ik dit schrijf, weet ik heel goed dat ik zelf lang niet altijd zo trouw ben in de kleine dingen. Ik vergeet verjaardagen of kaartjes te sturen als de situatie er eigenlijk om vraagt. Ik reageer vaak te laat op appjes en mailtjes. Ik zie familie en vrienden te weinig, ondanks dat ik zeg dat ik ze vaker op wil zoeken. Ik reageer soms zelfs niet op tijd op m’n eigen kids, terwijl ze bijna naast me staan.

God traint ons door de kleine dingen voor het grote
‘Het is makkelijker de grote afspraken na te komen dan de kleine,’ las ik laatst ergens. Het ging over ambities en dromen. Er zit een waarheid in. Het grote lijkt altijd mooier, maar had ook een klein begin. Jezus zegt niet voor niets in Lucas 16:10 – ‘Wie trouw is in het kleine, is het ook in het grote. Wie onbetrouwbaar is in het kleine, is het ook in het grote.’ Misschien best confronterend om te lezen. Maar volgens mij heeft dit alles te maken met aandacht voor dat wat je doet en weten dat je van elkaar op aan kunt. God wil ook weten of Hij van ons op aan kan. Hij traint ons door de kleine dingen, voor het grote.

Als je kijkt naar het intro van dit blog, zijn het misschien de kleinste soort afspraken die je met een peuter maakt. Maar hier begint volgens mij het leren van trouw zijn wel. Want als je een afspraak niet nakomt, gebeurt er iets. In dit geval nam Mads het heft in eigen handen, wat niet het beste was voor Jesse. Dubbele pech dus.

Trouw zijn in het kleine, ik heb nog een hoop te leren. Ik ga maar eens met Jezus in gesprek over welke lessen er nog liggen. In ieder geval is de les geen-appjes-meer-beantwoorden-in-de-bijkeuken-als-de-kinderen-aan-het-spelen-zijn geleerd. Eén voordeel: Jezus heeft geen smartphone die Hem kan afleiden. Luisteren zal Hij gelukkig dus altijd.