Tussen grauw en grijs

Het klopt precies: de grauwe kleur van de lucht buiten vandaag, de regen die gestaag naar beneden komt, de voorspelling van een druilerige dag. Het matcht exact met de emotionele lading van deze dag. Grijs, even geen zicht op een zonnestraaltje, tranen die stromen.

Exact een jaar geleden beleefde ik de meest traumatische dag uit mijn leven. Ik hoorde dat ik kanker had. Weg was de redelijke onbezorgdheid van dat moment. Om nooit meer terug te keren. Maar dat weet ik nu pas. Want leven ná kanker is zo mogelijk nog een tikkeltje moeilijker dan het aangaan van het hele behandeltraject.

Keiharde realiteit is dat tijd ineens een heel nieuwe inhoud heeft gekregen.

En hoe graag ik het ook zou willen, ik kan gewoonweg nog niet leven zoals ik had gedacht te kunnen doen nu. Dankbaar voor iedere dag, intens genietend van kleine dingen, plannen makend voor alle dingen die staan voor alles uit het leven halen. Groots en meeslepend het liefst. Boekwaardig minstens. Dat hoort toch als je kanker hebt gehad?

Vergeet het maar. Ik word van binnen verteerd door alles omvattende angst. En het kost me heel veel moeite die enigzins onder controle te houden. Heel vaak lukt dat niet. Dan verlies ik mezelf in gedachten die me compleet onderuit halen. Stel dat ik weer een slechte uitslag krijg na een controle? En er dan geen opties meer zijn om me beter te maken? Dat ik geen tijd meer heb om te leven?

Het voelt alsof ik continu op zoek ben naar een deur die open moet. Naar iets van kleur in al het grijs en zwart. Ik ben op zoek naar het oog in de storm. De ogenschijnlijke stilte terwijl de wind rondom me raast, maar mij niet raakt. Daar krijgt de zon ruimte om me omvatten met zijn warmte. Dan kan ik eindelijk weer ademhalen en de kleur van het leven zien en omarmen.

Ik weet ook wat ik moet doen: loslaten en vertrouwen. Niemand kan dit namelijk alleen dragen. Dat is wel wat ik heel hard probeer te doen. Dat is wie ik ben. Dat is ook wat het leven van me heeft gemaakt, tegen wil en dank. Nu vraagt het leven me dat af te leren. Want ik kan niet meer. Ik wil het ook niet meer doen. Ergens voelt het nog als falen. Nog zo’n karakterdingetje. Want toegeven dat mijn draagkracht de draaglast momenteel niet aankan is alsof ik mezelf toesta om bij de pakken neer te gaan zitten. Not an option.

Maar steeds meer zie ik dat toegeven aan mijn eigen ontoereikendheid veel meer betekent dat ik ruimte geef voor de Hemelse Vader om me te dragen. Dat Hij dat eigenlijk al die tijd al gedaan heeft, terwijl ik er nooit om heb gevraagd.

Ik zet de deur op een kier. Voorzichtig durf ik Hem in mijn hart en hoofd toe te laten. Vraag ik Hem om Zijn prachtige kleurenpalet toe te voegen aan mijn leven. Geen regenbui die daar iets van wegspoelen kan.