Tweestrijd bij de tweede

Ik heb tijd voor mezelf nodig en laat Sara gewoon haar dag naar de kinderopvang gaan. Maar als ik daar ben en afscheid van haar wil nemen, sta ik met lood in mijn schoenen en wil ik huilen. Ik wil haar mee naar huis nemen. Ik wil tijd met Sara alleen doorbrengen nu dat nog kan. Nu zij nog maar de enige is die om aandacht vraagt.

Ik wil op de dag dat ik dan helemaal alleen thuis ben op bank liggen en tijdschriften lezen. Niets doen, podcasts luisteren, want series en films zijn veel te druk aan mijn hoofd. Maar als ik eenmaal lig, kan ik de onrust in mijn hoofd niet stoppen. Want nu kan ik ook de was nog even doen, vast het eten voorbereiden voor vanavond en nog even de badkamer schoonmaken. Terwijl ik weet dat als ik het sop en de schoonmaakdoekjes heb gepakt, ik al te moe ben om nog naar boven te lopen. Laat staan te bukken om de wc-borstel door de wc te halen.

Het ene moment voel ik me sterk: ik ben klaar voor de bevalling, ik kan dit. En vraag ik me af: Wanneer gebeurt het nou? En hoe begint hij deze keer? Tegelijkertijd zijn er momenten waarop ik word overspoeld door angst: Mag ik de bevalling overslaan? Want ik wil die pijn niet. En die onzekerheid over hoe lang het gaat duren en wat de scenario’s zijn.

En dan? Hoe zal dit kindje zijn? Net zo makkelijk als Sara? Ik ben ervan overtuigd dat mijn hart opnieuw overstroomt van liefde als dat kleine wezentje op mijn buik wordt gelegd, maar wederom voelt het tegelijk zo onwerkelijk. We hebben het nu zó leuk met z’n drietjes, komt dat straks met z’n viertjes ook goed? Ik had niet gedacht dat de komst van een tweede zoveel teweeg zou brengen.

Die voortdurende tweestrijd maakt me af en toe gek. Ik weet dat het hormonen zijn, dat deze staat van zijn erbij hoort in deze fase. Maar ik kan er maar moeilijk mee dealen. Gelukkig is daar ook nu mijn rots in de branding: Erwin. ‘Het wordt anders, we zullen moeten wennen, maar het wordt niet minder leuk’, zegt hij. Nee, hij ziet niet op tegen de bevalling. ‘Natuurlijk vind ik het moeilijk te zien dat jij pijn lijdt, maar ik weet dat jij dit kan’, zegt hij nuchter. En op de dagen dat Sara bij de opvang is, zegt hij: ‘Ga je vandaag iets leuks voor jezelf doen?’

Op een avond zijn alle piekergedachten me toch weer te veel. Eigenlijk hebben we de regel dat we na 22.00 uur geen diepgaande gesprekken meer voeren, maar in slaap vallen lukt niet. Ik moet het allemaal even kwijt. ‘Kom maar in mijn armen liggen’, zegt hij als ik ben uitgeraasd. En dat doe ik. Hij legt zijn hand op mijn buik en de baby geeft er nog even een harde trap tegenaan. Alsof hij wil zeggen: ik ben het met papa eens. Die twee worden vast twee handen op één buik. Het komt goed. Hopelijk heeft ons kleintje qua rust en nuchterheid de genen van papa.