Twintig jaar vertrouwd

‘…in voor- en tegenspoed, in gezondheid en ziekte…’. Deze woorden resoneren in mijn hoofd als ik op een zonnige dag met mijn wielrenfiets door de weidse velden fiets. Het zijn woorden uit de trouwbelofte die Mark en ik naar elkaar uitspraken tijdens onze huwelijksdienst in de kerk, deze week twintig jaar geleden. Zenuwachtig hielden we elkaars rechterhand vast en spraken we beiden deze woorden volmondig naar elkaar uit.   

Al trappend laat ik gedachten komen en gaan over de afgelopen twee decennia. Er was voor- en tegenspoed in die periode, evenals ziekte en gezondheid. In twintig jaar zijn we naar elkaar toe gegroeid en waren we elkaar soms even kwijt. Zijn we teleurgesteld geweest in elkaar en zijn we trots op elkaar geweest. Hebben we ons geërgerd aan elkaars verschillende karakters en hebben we ontdekt hoe we elkaar hierin aanvullen. Hebben we samen gelachen en samen gehuild. Hebben we elkaar nodig gehad in moeilijke tijden en hebben we mooie momenten samen gevierd. Hebben we een intense periode van kanker doorgemaakt en zijn daar samen weer bovenop gekomen. Hebben we onze dochters zien opgroeien tot de prachtige meiden die ze nu zijn. We zijn in twintig jaar tijd intens met elkaar verbonden geraakt. 

En dat laatste maakt me angstig. Wat als Mark om wat voor reden uit mijn leven raakt, wat als tegen alle prognoses in de kanker toch terugkomt, wat als ik er ineens alleen voor zou komen te staan? We zijn zo hecht geworden, dat ik me een leven zonder Mark niet kan voorstellen. Sterker nog: k wíl me een leven zonder Mark niet voorstellen. Ik voel dat de angst die mijn lichaam binnendringt mijn trappen intenser maakt en ik fiets harder. Ik voel hoe zweetdruppels hun weg vinden langs mijn slapen en tegelijkertijd staat het kippenvel op mijn armen. 

Ik maan mezelf tot kalmte. Ik probeer rustig in- en uit te ademen, mijn hartslag wat naar beneden te brengen. Dan komt onze trouwtekst in mijn gedachten naar boven: ‘Vertrouw op de Heer, met heel je hart, steun niet op eigen inzicht. Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg’. Ik voel het kippenvel wegebben en merk dat ik de angst kan loslaten. Deze tekst is nog steeds van toepassing, ook na twintig jaar. 

Ik zie ons dorp dichterbij komen en schakel terug in een lagere versnelling. Ik fiets rustig de laatste honderd meter naar huis. Bij het afstappen van de fiets voel ik me intens gezegend. ‘….in voor- en tegenspoed, in gezondheid en ziekte…’. In dat alles blijven we aan Hem denken. Vol vertrouwen en met een dankbaar hart gaan wij onze huwelijksdag vieren. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.