Uit de kast: je bent zo geliefd!

Het is vorig jaar juni en onze dochter is druk bezig in de keuken met twee vriendinnen. Het is allemaal wat geheimzinnig en ik laat ze lekker gaan. Ze hebben lol, maar ik proef ook een tikkeltje nervositeit.

Mijn man Mark en ik worden gevraagd om binnen te komen en moeten gaan zitten op de bank. Dochterlief komt de woonkamer binnen met een zelfgemaakte regenboogtaart, met daarop de tekst: ‘I’m BI’. Wat volgt, is een moment van stilte en dan kijkt ze ons afwachtend en nerveus aan. Mijn hart geeft een extra roffel en ik kijk haar aan. Mark zit naast me en kijkt ook op. Dan klinken zacht de woorden: ‘Pap en mam, ik weet het zeker, ik ben bi’. Hoewel dit nieuws voor ons niet totaal onverwacht komt, voelt het nu toch echt(er).

We geven haar een knuffel, benoemen haar openheid en eerlijkheid en zeggen hoe blij we met haar zijn. Dat ze onze lieve dochter is en blijft en dat ze altijd welkom is. Haar boodschap raakt ons in onze harten, maar maakt ons van binnen ook ergens onzeker. 

We wisten dat onze dochter aan het ontdekken was, aan het uitzoeken is wat ze voelt en wie ze is. We hebben er meerdere gesprekken met haar over gevoerd, vragen die ze had voor ons hebben we zo goed en eerlijk mogelijk beantwoord en soms wisten wij het antwoord op haar vragen ook niet. 

De daaropvolgende dagen zien we een relaxter ogende dochter. Wat is het een opluchting voor haar dat ze het nieuws over haar geaardheid heeft gedeeld met ons. Nu dringt het pas echt tot ons door dat ze hiermee heeft geworsteld. Dat doet zeer… ze wist toch dat we haar niet zouden veroordelen? Was ze toch bang voor een negatieve reactie? Blijkbaar hoort dat erbij? En ergens kan ik me dat ook wel indenken.

Ook wij als ouders gaan een nieuw hoofdstuk in. We hebben vragen als: is het toch ergens niet een bevlieging van haar? Het toekomstplaatje dat we onbewust voor ogen blijken te hebben: moeten we dat bijstellen? Hoe gaan we hier als christen mee om nu onze dochter biseksueel is? Wel hadden we erover gelezen en met elkaar gepraat, maar nu puntje bij paaltje komt: hoe spreek je erover? Hoe ga je hier nu mee om naar haar toe, naar elkaar binnen ons gezin, naar familie, vrienden en de rest van omgeving? 

Veel weten we (nog) niet en zal de toekomst uit gaan wijzen. Wat we wel weten, voelen en doen: haar accepteren zoals ze is. Ze is zo prachtig, waardevol en geliefd in onze ogen en in Gods ogen. 

En dat is voor nu en in de toekomst het allerbelangrijkste. 

De dochter van Lydia heeft toestemming gegeven voor het plaatsen van dit blog. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.