Vaderinstinct, bestaat dat?
Vaderinstinct, bestaat dat?
Je man grijpt het grote koksmes. “Ik doe de wortels.”
Je houdt je hart vast. “Weet je wel hoe je dat moet gebruiken?”
“Ik zie wel.”
10 seconden later heeft hij de hele bos perfect à la Julienne gesneden. En al zijn vingers zitten er nog aan.
Met vaderinstinct werkt het net zo. Geef hem een beetje vertrouwen. Laat hem een beetje oefenen. Dan komt het vanzelf.
Ja, vaderinstinct bestaat.
Onderzoek laat zien dat bij vaders en moeders dezelfde delen van de hersenen een rol spelen bij het zorgen voor hun kind.
Wat heeft zorgen voor het kind dan te maken met vaderinstinct?
Alles. Oxytocine en prolactine, hormonen die bij moeders van nature vrijkomen na een bevalling en tijdens het geven van borstvoeding, spelen een grote rol. De hoeveelheid oxytocine in je bloed heeft invloed op hoezeer je je aanpast aan de signalen van het kind. Oxytocine en prolactine helpen ook een handje mee bij de hechting. De moeder heeft daardoor van nature al een voorsprong op de vader.
Oxytocine komt ook vrij bij huid-op-huid-contact. Je kunt dus aannemen dat vaders die hun kind net zo vaak bij zich dragen als moeders, vanzelf meer gaan zorgen.
We weten natuurlijk ook uit de praktijk dat dat zo is. Alleenstaande vaders brengen hun kinderen met succes en met veel liefde groot. Kortom: vaderinstinct is een kwestie van doen.
Wat kunnen we er nu dan mee?
Erkennen dat vaders een vaderinstinct hebben. En ze de ruimte geven om dat te ontwikkelen. Als je af en toe een stapje terug doet geef je een vader zelfvertrouwen. Je laat als moeder merken dat je vertrouwen hebt in zijn verzorg-skills. Dat heeft een positieve invloed heeft op jullie relatie. Bovendien is het voor ons moeders ook wel eens lekker om een stapje terug te doen, toch?
Maar moeders zijn toch het beste voor hun kind?
Moeders zijn zeker belangrijk. Het is aannemelijk dat baby’s zich in het begin veiliger voelen bij hun moeder omdat zij de baby 9 maanden gedragen heeft. Het idee dat ook de vader een veilige haven kan zijn voor het kind, is voor veel moeders dan ook even wennen.
Vergelijk het maar met een speen die je baby vanaf het begin heeft gehad. Als hij daar op twee-jarige leeftijd afstand van moet doen kost dat tijd. Het is wennen.
‘Logisch toch dat ik dan de touwtjes niet uit handen durf te geven?’
Ik hoor het je denken. Ik begrijp dat gevoel zeker. Het moederinstinct lijkt een heilig goed. Historisch gezien werd het grootbrengen van kinderen lange tijd als de taak van de vrouw beschouwd. Maar sinds vrouwen buitenhuis zijn gaan werken en vaders meer zorgtaken zijn gaan vervullen, is bewezen dat dat niet zo hoeft te zijn. Een Frans onderzoek concludeert: “Vaders en moeders zijn even goed in staat om het huilen van hun eigen kind te herkennen. De enige cruciale factor is de hoeveelheid tijd die ze spenderen met hun baby”.
Kleine stapjes
Een bezoeker van een van onze evenementen vertelt dat haar man de bevalling overweldigend vond. Hij wist nog niet goed wat zijn rol als vader moest zijn. Baby’s vond hij maar kwetsbaar. ‘De luiers doe ik nog even niet hoor, en de flesjes zijn voor jou’.
Na een paar dagen kreeg zijn vrouw een baarmoederontsteking. Ze werd met hoge koorts opgenomen in het ziekenhuis. De verpleging motiveerde hem om te helpen met de verzorging van de baby. Ze adviseerden hem ook om te buidelen, omdat de moeder te ziek was (de baby op de blote borst van de vader leggen, voor huid-op-huidcontact).
Vanaf dat moment veranderde hij. Met kleine stapjes leerde hij luiers verschonen en flesjes geven. Tegen de tijd dat zijn vrouw naar huis mocht, draaide hij nergens zijn hand meer voor om. ‘Zorg jij eerst maar dat je helemaal beter wordt schat, ik heb het onder controle’.
Samenvattend:
Als vaders hun baby’s verzorgen, groeit hun vaderinstinct. Als je als moeder af en toe een stapje terug doet, geef je de vader zelfvertrouwen.
Oh dit is wel even schakelen hoor, wat moet ik nu doen?
Maak je geen zorgen. Als moeder zijn en blijven we belangrijk voor onze kinderen. Maar vader kan de verzorging ook goed. Geef hem de ruimte om te leren. Vaderinstinct volgt dan vanzelf.
Foto: Ditta van Gent fotografie
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Ik verbaas me een beetje over deze column. Toen mijn kinderen klein waren zorgde mijn man zeer regelmatig voor ze en wij hebben er nooit aan gedácht om mij zorg en zijn zorg te vergelijken. Waren wij dan zo vooruitstrevend of zo naïef?
Vooruitstrevend wellicht? Want ik ontdekte pas van de week dat mijn eigen vader bijna geen luiers heeft verschoond en er vroeger s nachts praktisch nooit eruit ging. Terwijl ik uit een gezin van 4 kinderen kom (nu allen rond de 30). En hoe ik het ontdekte? Omdat oma liever haar jongste kleinzoon niet te logeren heeft, omdat alles op haar schouders terecht komt.
En luiers verschonen draait mijn man zn hand niet voor om, net als een hele dag voor de kids zorgen. Maar zonder mijn commentaar, dat vergt vooral voor mij veel oefening. Terwijl hij het eigenlijk heel leuk en goed (en ja: anders) doet.
Wij hebben de zorg voor onze drie kinderen thuis 50-50 verdeeld en werken allebei evenveel / weinig (3,5 dag). Ik ben me ervan bewust dat dat niet bij iedere werkgever kan, maar voor ons is dit heel normaal.
Ik merk dat ik, vooral in Christelijk Nederland, vaak verbaasde reacties ontvang dat ik ‘zoveel’ werk. Gelukkig heb ik een man die (vind ik) gewoon vader is en ook de zorgtaken kan vervullen, net zo goed, of beter dan ik.