Van een veeleisend inflexibel mens naar een moeder die zichzelf kent

Mijn peuter, kleuter en ik, zijn bij een binnenspeeltuin. Ideaal als het regent, maar ik weet al bij binnenkomst dat dit geen goede keuze is. Voor mij in elk geval niet. Doordat het een hal is, springen de geluiden rond. Gillende kinderen, muziek, stampende voetjes en pratende ouders; de geluiden echoën door mijn hoofd. Er wordt ook eten verkocht; de frituurlucht mengt zich met een zoete walm en ik ruik duidelijk dat hier kleine kinderen naar de wc gaan.  

In een poging een goed gesprek te voeren met een collega-mama (die ogenschijnlijk nergens last van heeft), lukt het me niet me te concentreren. Ik zie en hoor alles, krijg een lichte hartverzakking van mijn kind op een steile glijbaan en voel intens mee met een onbekende peuter die een mental breakdown krijgt en hartverscheurend op de grond ligt te huilen. Het liefst ga ik ernaast liggen.  

Eenmaal thuis ben ik blij dat we het overleefd hebben. Tegelijk baal ik ervan dat het me weer niet is gelukt om te ontspannen, dat ik ongetwijfeld weer te boos heb gereageerd toen de kids niet mee wilden naar huis en dat ik nu weer niet de rust ervaar om vrolijk te vertellen hoe het was. Ik kan niets meer hebben, reageer gereserveerd als de buurman even langskomt voor een praatje. Mijn innerlijke criticus vertelt me dat ik een veeleisend, inflexibel, moeilijk, boos en ingewikkeld mens ben. Niks ‘zoals je bent, zo is het goed’. Al mijn gebeden ten spijt, het verandert niet. Verdrietig word ik ervan. Tot er de dag erna een geschenk uit de hemel komt. Eindelijk.  

Op mijn werk ben ik in gesprek met een student. Ze vertelt over dingen die ze lastig vindt en hoe dat komt. De term hoogsensitiviteit valt. Hoewel ik zelf niet snel in labels denk, valt mijn mond bijna open als ze praat. Ze heeft het niet over zichzelf, maar over mij. Zodra het kan, ga ik op onderzoek uit. En wat blijkt? Er zijn boeken geschreven over mij. Snel overprikkeld raken, oog hebben voor detail, veel nadenken, behoefte hebben aan tijd alleen, intens meeleven met anderen, zoeken naar diepgang, stress ervaren als er veel tegelijk gebeurt; het komt niet doordat ik een veeleisend en inflexibel mens ben, maar doordat mijn hersenen alles wat binnenkomt grondiger en dieper verwerken. Zo ben ik gemaakt. Dat is wat ze bedoelen met ‘zoals je bent, zo is het goed’. Niet door wat ik doe, maar door wie ik ben. Ik verwerk dit. Grondig.  

Kleine geluksbubbeltjes borrelen omhoog in mijn binnenste. Ik mag er zijn, samen met andere mama’s die ook zo gemaakt zijn en worstelen met zichzelf. Ik mag het oude beeld van mezelf loslaten en op zoek gaan naar een nieuw beeld waarin ik mijn gedrag zie als gevolg van overprikkeling. En juist die overprikkeling kan ik voorkomen.  

Voor mij geen binnenspeeltuin meer. Dat maakt me geen slechte moeder, maar één die zichzelf kent. Daar worden we allemáál alleen maar leuker van. Leuker dan het in een binnenspeeltuin ooit kan worden. 

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.