Van eigenwijsheid naar rust

Aan mijn arm hangt een kwaaie kleuter. Het is kwart over drie en we staan op het schoolplein. Het is het eind van de week en ondanks de lange dag op school wil ze écht nog heel graag afspreken met die en die. Zij vindt dat dat best wel kan. Maar ik vind van niet.

Al een paar dagen zie ik haar vermoeidheid. Die komt op dit moment naar buiten in de vorm van boosheid, midden op het plein, waar het zinderend heet is. Al een paar dagen zie ik het aan haar ogen, ze gaan namelijk op een aandoenlijke manier schuin staan. Dan weet ik hoe laat het is.

Tijd om kalm aan te doen. Tijd voor rust en even helemaal niks. En daarom vandaag even geen speelafspraakjes, hoe graag ze dat nu ook wil. Als we thuiskomen, is ze nog steeds boos op me. Na twee boterhammen trekt ze zich mopperend terug op de bank. Ze gaat zitten en even later liggen. Als ik daarna gesnurk hoor, moet ik glimlachen.

Mijn lieve, kwaaie kleuter. Als mama weet ik heus wel wat goed voor haar is. Maar soms moet ze daarvoor gewoon even naar me luisteren. En niet nóg meer dingen doen, hoe leuk die ook allemaal kunnen zijn.

Ik moest aan dit voorval denken toen ik Psalm 95 las.

God zegt:

“Wees niet koppig en ongehoorzaam, zoals jullie voorouders in de woestijn bij Meriba en Massa. Want daar daagden ze Mij uit. Ze hadden al vaak gezien hoe machtig Ik ben, maar toch stelden ze Mij op de proef. Veertig jaar lang heb Ik Mij aan hen geërgerd. Ze liepen aldoor bij Mij weg. Ze begrepen niets van Mij. Daarom heb Ik in mijn boosheid gezworen dat ze nooit zouden binnengaan in de rust die Ik hun had willen geven.”

Ik moest even slikken toen ik de laatste paar regels las. Zie jij het ook? Ik zie een God die zich kwaad maakt over de koppigheid van Zijn kinderen. Wij dus. Ik zie een God die Zich aan ons ergert als we weer eens gestrest aan het rondrennen zijn, vaak ver bij Hem vandaan.

Wij zijn soms net als mijn kwaaie kleuter, die vindt dat ze best nog wel even door kan gaan. Maar zij is nog kind en heeft natuurlijk geen idee dat rust goed voor je is. Wij als volwassenen moeten beter weten.

Want we weten wel dat regelmatig rust nemen zo heilzaam voor ons is. Maar hoe vaak sluiten we ons ervoor af als we koppig blijven wegrennen? En precies daarom maakt God Zich in deze tekst zo boos. Zo boos zelfs, dat Hij zweert dat we niet krijgen wat we juist nodig hebben: de rust die Hij had willen geven.

De vragen die bij mij naar boven komen, zijn deze: Durf ik blind erop te vertrouwen dat God heus wel weet wat goed voor me is? Durf ik te volgen zonder vragen? Ook als dat betekent dat ik vandaag een paar ballen laat vallen? Ook als dat betekent dat ik gewoon naar mijn Vader luister, zonder commentaar? Omdat ik weet dat Hij het beter weet?

Wat er gebeurt als ik dat doe? Dan mag ik die rust wél binnengaan! De rust die God alleen kan geven, uit genade door Jezus. Want Hij die de straf voor onze koppigheid droeg, heeft het allemaal volbracht aan het kruis.

Zodat wij die echte, diepe rust kennen. Ik neem me voor om daarom niet eigenwijs te zijn, maar gewoon gehoorzaam achter Hem aan te gaan. Ik leg me bij Hem te ruste en geloof Hem op zijn Woord.

En dán komt er rust, bij Hem.