Verrassing!

Weet jij nog wat je zei toen je je baby voor ‘t eerst in je armen kreeg? Mijn uitroep was vol verbazing, vergezeld door een ongelovige schaterlach: “Oh! Ik dacht dat je een jóngetje zou zijn!” Want in mijn armen lag, tevreden knipogend, een prachtig klein meisje.

Blauwe muisjes
Een uurtje later zaten we met z’n allen aan de beschuit met muisjes. Blauwe, welteverstaan. Ik was tijdens de zwangerschap namelijk zó sterk overtuigd geweest van m’n eigen voorspelling, dat ik de roze variant niet eens in huis had gehaald. Glimlachend boven m’n beschuit concludeerde ik alvast één ding over het moederschap. Dat het verbazingwekkend anders kan lopen dan ik van tevoren had gedacht.

Na zeven jaar moederschap is precies dát het grootste wat ik heb moeten leren. Dat ik allerlei verwachtingen kan hebben hoe de zaken zullen lopen, maar dat het met kinderen eigenlijk altijd weer anders uitpakt.

Uitdaging
Dat klinkt leuk voor iemand die van verrassingen houdt. Voor mij blijft dat echter een regelrechte uitdaging. Ik houd mijn leven namelijk het liefst zo overzichtelijk mogelijk en heb vaak een duidelijk beeld van hoe het moet gaan. Maar de realiteit van het echte leven is soms confronterend anders.

Zo heb ik meestal de weekplanning tot in de finesses op orde, maar dan valt deze weer in het water door allerlei onverwachte voorvallen. Of dan denk ik ineens mijn kinderen goed te begrijpen, maar dan groeien ze weer door naar een volgende fase en mag ik de hele gebruiksaanwijzing weer updaten. Of dan denk ik te voorspellen dat kind A op manier B zal reageren. Maar dan blijkt er nog een heel alfabet aan mogelijke reacties te zijn, die ik dan weer niet zag aankomen.

Timmerman of tuinman
Toen ik daarover zat te mijmeren, las ik een citaat van Alison Gopnik, een Amerikaanse hoogleraar psychologie en schrijfster van het boek ‘De opvoedparadox’.

“Voor onze kinderen zorgen is eigenlijk een vorm van tuinieren. We hoeven geen speciaal doel te halen als het gaat om de opvoeding van onze kinderen. Ze hoeven niet te worden wat wij met hen voor ogen hebben. Wij mogen een beschermde plek bieden vol liefde, veiligheid en stabiliteit. Een plek waar ze kunnen groeien en bloeien, op allerlei onvoorspelbare manieren.”

Volgens Alison Gopnik benaderen te veel ouders de opvoeding als een timmerman. Dus met een hamer, zaag en een duidelijk beeld van hoe het eindresultaat eruit moet gaan zien. Maar een tuinman pakt het veel beter aan, zo stelt ze. Tuinmannen weten dat ze er niet voor kunnen zorgen dat iets groeit, maar ze kunnen wel de juiste omstandigheden creëren voor die groei.

Een rustgevende gedachte, want dan weet ik wat me te doen staat. Ik mag wat vaker kijken wat er uit onze kinderen voortkomt, in plaats van te denken dat ik er van alles in moet stoppen. Ik mag wat vaker op mijn handen zitten, in plaats van in te grijpen. Wat vaker meebewegen met weer een volgende fase. Wat vaker onze kinderen gewoon laten zijn, zelfs als ik ze niet altijd begrijp.

En dan gebeuren er dingen die ik niet zag aankomen, maar dat is nou juist de verrassing.