Voetbalmoeder

Diana is moeder van een stel prachtige kinderen. De jongens zitten op voetbal en toegewijd als Diana is in alles wat ze doet, staat ze ook op zaterdagochtend heel vroeg langs de kant. Met slechte koffie en een hoop mooie gedachten. 😊

Buitenspel. Ik zie het gewoon niet. Écht niet. Jarenlang dacht ik dat het betekende dat de bal ‘uit het spel was’. Maar inmiddels weet ik dat dat niet helemaal klopt. Het heeft iets te maken met een aanvaller die op het moment van spelen van de bal achter de laatste verdediger staat (op de helft van de tegenstander dan). Maar da’s de theorie. In de praktijk zie ik het simpelweg niet.

Voetbal is sowieso een bijzonder fenomeen. Het doet iets met mensen. Niet per se in de positieve zin van het woord. Neem buurman Piet. Op een doordeweekse dag loopt hij netjes in zijn hippe, small fitpak door de wijk. Vriendelijk knikkend naar iedereen. Maar op zondagmiddag… dan is álles anders. Dan host hij – zonder enige vorm van gene – in z’n blote bast, arm-in-arm met zijn medesupporters, over de tribune, de tegenstander zaken toewensend waar de honden geen brood van lusten. En wat denk je van die moeder die ik elke ochtend op het schoolplein zie? Ze leek me wat schuchter. Tot ik haar aantrof langs de lijn bij een wedstrijd van haar zoon. Ik verbaasde me over haar uitgebreide vocabulaire. Die bleek wat rijker – of armer, ‘t is maar net vanaf welke kant je het bekijkt – dan ik me had voorgesteld.

Voetbal dus. Een bijzonder verschijnsel. En sinds een jaar of twee een groot onderdeel van mijn leven. Zoonlief gaat er helemaal in op. Hij ademt voetbal. Net als zijn jongere broertje, trouwens. Zes ballen sieren mijn woonkamer – ik heb mijn nek er nog nét niet over gebroken – en dagelijks vertellen mijn veldridders me alle ins en outs over Ajax, tot en met de jeugdteams toe. Werkelijk álles moet wijken voor voetbal. Inclusief mijn zaterdagochtend(krant). Zondagmiddag. Maandag- en woensdagavond. En eigenlijk ook gewoon de rest van de week.

Daar sta ik dan, langs de lijn. Op zaterdagochtend. Met een bak waardeloze koffie. Zonder zaterdagochtendkrant. En dan betrap ik mezelf erop: ik geniet. Van het sfeertje. Van die jonge, enthousiaste mannetjes op het veld. Van het plezier dat van hun gezichtjes afspat. Buitenspel snap ik nog steeds niet. Het geschreeuw langs de lijn evenmin. Maar langzaamaan moet ik toch gaan erkennen dat ik het best leuk vind, dat gevoetbal. En dat ik mijn zaterdagochtend(krant) er met liefde voor opgeef.