Vuurmaker in coronatijd

‘Wie is God? Wat zou jouw antwoord zijn op die vraag?’ Bam. Die vraag knalt de voorganger even de kerk in tijdens de preek. Het is de eerste zondag dat we weer fysiek in de kerk zijn na bijna een half jaar afwezigheid door corona. Ik ben er een beetje emotioneel van. Het raakt me dat er maar zo weinig mensen in de zaal kunnen zijn die normaal gesproken zo vol zit. Sowieso heb ik de laatste tijd moeite met zoveel nadenken over afstand houden en de regels volgen. En ik voel tranen branden, omdat ik ervaar hoe erg ik dit heb gemist: samen komen in de kerk.

We zijn als gezin afwezig geweest in alle opzichten. Het klinkt zo gemakkelijk: de dienst online meebeleven en ik vind het ook oprecht een uitkomst dat het op die manier kan. Maar de keren dat het ons in de afgelopen zes maanden gelukt is om een dienst online te volgen, zijn op één hand te tellen. Het lukt me gewoon niet met twee kinderen van 1 en 2 jaar oud. De één vraagt direct of ze Bing mag kijken als de tablet tevoorschijn komt en stelt allemaal vragen als er iets anders te zien is. De ander begrijpt er nog helemaal niets van en komt met boekjes en speelgoed aankruipen als manlief en ik rustig op de bank zitten met een scherm voor onze neus. Om over een poepluier of omgevallen beker ranja nog maar te zwijgen.

We hadden er de rust niet voor.

En ja, het schuldgevoel komt direct in alle hevigheid boven. Want we hadden toch prima kunnen kijken als de kinderen op bed lagen? Ja, had gekund, maar ook dat kwam er niet van. Iets met tropenjaren en uitgeteld zijn als je kroost eindelijk op bed ligt, de was eindelijk aan de lijn hangt of is opgevouwen en de vaatwasser is ingeruimd zonder dat de inhoud er direct weer uit wordt getrokken door kleine knuistjes.

God is gelukkig niet afwezig geweest, dat weet ik. Erwin en ik hebben ook wel contact met Hem gehad. Door samen Bijbelleesplannen te volgen en samen te blijven bidden. Maar dat moment van gemeenschap met andere christenen, dat ervaar je wat mij betreft toch het beste in de kerk.

De voorganger haalt het beeld aan van de kerkelijke gemeenschap als een brandend vuur. Als je uit een vuur één brandend stukje hout haalt en dat naast het vuur legt, dooft het op den duur. Maar leg je het weer terug in het vuur, dan brandt het zo weer mee.

Zo voel ik me nu ook. Toen ik in één van die Bijbelleesplannen werd uitgedaagd om elke ochtend mijn wekker een half uurtje eerder te zetten om God te zoeken, dacht ik: waar haal ik de energie vandaan om ook dat nog te doen? Maar ik wilde het een kans geven. Ik ben een ochtendmens, dus of mijn wekker nu om 6.00 uur gaat of om 5.30 uur: het klinkt mega vroeg, maar het is míjn moment. Geen kinderstemmen, maar Gods stem klinkt.

Het Bijbelleesplan en deze ene preek hebben die gewoonte aangewakkerd. Ik hoop dat er geen tweede lockdown komt, maar dat we ons voortdurend kunnen warmen aan het samenzijn in de kerk. En in de tussenliggende tijd draag ik er zorg voor dat het vuurtje in mij brandend blijft. Aan het einde van de preek proclameert de voorganger wie God is volgens de Bijbel. Wonderbare Raadsman, Heelmeester, Goede Herder. Er volgt nog een hele rij benamingen en aan het einde van de opsomming voeg ik er zelf nog eentje toe: Vuurmaker. Elke ochtend zoek ik hem op om het vuur in mij brandend te houden. Poken maar.

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.