Waarom mama keihard meedoet met monsters verjagen

‘Mama, wil je me een handje geven? Er zit een monster op mijn kamer.’ Zo gaat het de afgelopen weken bijna elke avond. Sara (bijna 4) wil niet meer alleen de zoldertrap op naar haar kamer. Als ik ‘s avonds voor ik zelf naar bed ga nog even een kijkje neem, ligt ze meestal helemaal opgekruld van kop tot kont onder haar dekbed. En ‘s ochtends blijft ze op haar kamer tot we haar komen halen, want ze is bang voor monsters op de gang. Ik moet toegeven dat best lekker is om ‘s ochtends vroeg geen kind naast je bed te hebben, maar ik vind het ook heftig om haar worsteling hierin te zien. Haar angst is echt.

In eerste instantie weet ik niet goed hoe ik erop moet reageren. Ik kijk mee onder haar bed en zeg dat ik geen monster zie. Ik leg uit dat de donkere vlekken op de muur de schaduwen van haar plafondventilator zijn. Ik probeerde feitelijk te laten zien: er zijn geen monsters. Dat benadruk ik ook nog eens met woorden. Maar het helpt niet.

Deze week valt ineens het kwartje.

Ik denk terug aan de tijd dat ik kampte met een zware depressie. Mensen om me heen zeiden dat ik moest proberen de mooie dingen uit het leven te zien, ik had zoveel moois, waarom zag ik dat dan niet? En hoewel ik bijna stikte van angst, was er om me heen toch niets om bang voor te zijn? Maar ik kon daar verstandelijk gezien wel in mee gaan, alleen voelde ik me van binnen onzeker, verward en uitermate angstig. Tot iemand me vroeg hoe mijn angst er dan uitzag. Hoe rook ‘ie, welke kleur had mijn angst en welke vorm? In eerste instantie vond ik dat maar raar en zweverig, maar uiteindelijk hielpen die vragen me niet langer voor mijn angst weg te rennen, maar hem te verkennen. Daar lag een sleutel tot mijn herstel.

En ik herken me ook in het monsterverhaal. Ik kan wel een hele opsomming maken van wat me een goede moeder maakt, maar daarom voel ik me nog lang niet altijd een goede moeder. En ik kan mezelf wel overtuigen met argumenten en feedback dat ik goed ben in mijn werk of dat het goed zit in mijn huwelijk, maar dat neemt niet weg dat ik voortdurend kamp met onzekerheden op die vlakken.

Een andere moeder raadde me deze week aan het gevoel van Sara hierin ook serieus te nemen en met haar op onderzoek uit te gaan. Hoe zien de monsters eruit? Waar zitten ze dan en wat doen ze precies? Ik hoef niet mee te gaan in haar fantasie, maar mag haar laten praten. Om daarna het raam wagenwijd open te gooien en de monsters de deur (of in dit geval: het raam) te wijzen. Het heeft niet in één avond effect. Net zomin als het mij lukt om overtuigingen in één klap om te buigen en mijn gevoel te veranderen. Er is wat tijd nodig. En tot die tijd zetten we lekker elke avond het raam open, zwaaien we de monsters vriendelijk uit, af en toe vergezeld van een luide kreet dat ze nu toch echt op moeten zouten. Sara zit op haar bed en kijkt met een blik van verwondering en trots toe. Ik zie dat ze blij is dat we haar gevoel serieus nemen. En elke avond vragen we: ‘Is het zo goed?’ Waarna ze knikt.

En ik moet eerlijk toegeven: elke avond als dat zolderraam opengaat, roep ik net zo hard mee. Dahaag, monster van onzekerheid als moeder! Ajuu, monster van perfectie in mijn werk! Tot nooit meer ziens, monster dat me slecht over mezelf laat denken! Zo, dat lucht op.

 
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.