Waarom vraag je het niet gewoon?

Met een plof landt mijn mobiel op het dekbed. ‘Omdat ik er geen zin meer in heb! Altijd maar moeten vragen, vragen, vragen. Continu moeten bellen en appen!’, zeg ik met stemverheffing tegen Elin als ze vraagt waarom ik dan die of die niet nog kan appen of ze meegaan naar de hei. Stilletjes vertrekt mijn dochter naar beneden. Ik zak op mijn bed voor een flinke jankbui. Wat ik momenteel het lastigst vind aan alleen een gezin runnen? Hulp vragen!

‘Waarom vraag je het niet gewoon? We doen het graag!’

Ik had moeten turven hoe vaak ik dit gehoord heb de afgelopen jaren. Tot voor kort kostte hulp vragen me amper moeite. Maar langzaam merk ik een verandering. Regelmatig zit ik een paar uur achter elkaar te appen en te bellen met mensen om me heen voor ik mijn planning rond heb. En dan heb ik het alleen nog maar over oppas en taxiritjes. Tel er voor praktische zaken gerust nog een uurtje bij. Alles bij elkaar kost het me bakken tijd en energie.

Wil ik te veel?, vraag ik me af terwijl ik een zakdoekje zoek. Overvraag ik anderen? En daarmee ook mezelf? Misschien moet ik gewoon meer zelf doen en minder afspraken buiten de deur maken? Ik pieker nog even op de bedrand, maar er komt geen oplossing. Wat er wel komt? De conclusie dat afhankelijk zijn van anderen onontkoombaar is: ik moet wel, het kan niet anders. Hulp vragen is zwaar waardeloos, maar geen hulp vragen is zwaarder waardeloos.

Alles regelen, continu een beroep doen op anderen, kost me niet alleen tijd en energie, maar ook zelfvertrouwen. Het besef dat ik niet zelf mijn boontjes kan doppen, maakt me een beetje onzeker. Bij elk appje of belletje, om iets voor elkaar te krijgen, wordt er een beetje van mijn zelfvertrouwen afgeschaafd. Er komt een stukje breekbaarheid voor terug. Het maakt dat ik me steeds kwetsbaarder, verdrietiger en toch ook wel eenzamer ga voelen.

Ik heb geen puf meer om moeite te doen om dingen voor elkaar te krijgen. Ik ben het zat. Dan maar geen sociaal leven. Dan maar geen kapper. Dan het feestje maar afzeggen. Toch maar dat Netflix abonnement nemen. Dus waarom ik het niet ‘gewoon’ vraag? Nou, daarom dus. Vragen is een ‘ding’ geworden. En ik word er doodmoe van.

In een poging de boel maar weer te relativeren, pak ik de bijbel van mijn nachtkastje. Soms werkt dat. Uiteraard valt hij open bij de plek waar het touwtje zit: Matteüs 11:28.

‘Kom tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.’

Yeah right, denk ik. Vaak lukt me het me om dit advies op te volgen, het is niet voor niets een van mijn lievelingsverzen. Maar nu werkt deze tekst averechts; de tranen branden alweer. ‘We gaan wel met zijn vieren mop’, zeg ik als het tranendal tot aanvaardbaar niveau is gezakt en ik heb uitgelegd waarom ik zo geïrriteerd reageerde. En ook al is ze nog maar negen, ze snapt het drommels goed, mijn lieve slimme schat. ‘Misschien word je wat vrolijker mam. Buitenlucht is toch goed voor je?

Ze heeft gelijk: de paarse hei doet me goed. Ik trek weer een beetje bij en geniet van de kleuren en de kids. De huilbuien verdwijnen naar de achtergrond. De komende uren vraag ik helemaal niets meer. Aan niemand.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.